บทที่ 11 มันคือความจริง
1081 คำ
เช้าวันต่อมาหญิงสาวรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัว มันเหมือนว่าเธอออกไปสู้รบกับใครสักคนจนเหนื่อยอ่อน
สองร่างเปลือยเปล่ากำลังนอนกกกอดอยู่บนเตียงกว้าง เขาใช้วิธีการเนื้อห่มเนื้อเพื่อคลายความหนาวจากเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงาน เมื่อหญิงสาวขยับตัวไปมาก็ทำให้คนตัวโตรู้สึกตัวตื่นเช่นกัน ลักษิกาพยายามมองไปรอบๆและก็พบว่าเธอไม่ได้นอนอยู่บนเตียงกว้างคนเดียวแต่มีอธิราชนอนอยู่ข้างกาย
“กรี๊ดดด นะ ไหนว่าคุณไม่สนใจฉันไงคะ แล้วทำไมตอนนี้เราสองคนมานอนแก้ผ้าอยู่ด้วยกันได้” นี่เท่ากับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดคือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันสินะ เธอกับเขาไม่อาจรักษาข้อตกลงที่เคยให้กันไว้ได้
“อย่าเสียงดังได้ไหมคนจะนอนต่อ” เขาไม่ชอบให้ใครมารบกวนเวลานอนมากที่สุด ยิ่งเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบฟ้าสว่าง เวลานี้เขาจึงอยากเก็บแรงเอาไว้
“ตื่นขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนะคะ คุณจะเอายังไงต่อคะ เรื่องของเราต่อจากนี้จะเป็นยังไงคะ ในเมื่อเราสองคน...”
“เธอต้องการฉันก็แค่สนองให้จะโวยวายทำไมล่ะ” ชายหนุ่มบอกออกไปน้ำเสียงราบเรียบทำเหมือนไม่คิดจะใส่ใจ ทั้งที่ในใจของเขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันเพราะมันเปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าเธอไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายคนไหนมาก่อน เขาได้เป็นคนแรกของเธอ เธอที่ภายนอกดูเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรโดดเด่นแต่ความจริงแล้วภายในซ่อนความเซ็กซี่เอาไว้
"ไม่จริง! ศิไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น" หญิงสาวบอกปัดออกไปเร็วๆ
"นึกดูให้ดีก่อนลักษิกา" จบประโยคของคนตัวโตหญิงสาวนิ่งเงียบอย่างต้องการใช้สติ เธอพยายามเรียบเรียงเรื่องราวเริ่มตั้งแต่นั่งดื่มกับคนตัวโต และก็ได้พบความจริงว่าเธอเป็นคนเริ่มต้นก่อนจริงๆด้วย
"เป็นไง นึกได้แล้วใช่ไหมว่าตัวเองทำอะไรไปบ้างน่ะ"
"ศิ...คือว่าศิ"
"หึ เลิกโวยวายได้แล้วและเราก็ควรจะไปหาอะไรกินได้แล้ว รู้ไหมว่าเธอสูบพลังฉันไปมากแค่ไหน"
"เดี๋ยวค่ะ!"
"มีอะไรอีก หรืออยากจะอาบน้ำด้วยกัน" ชายหนุ่มถามออกไปน้ำเสียงเจ้าเล่ห์อย่างต้องการจะหยอกล้อคนตรงหน้าให้ได้เขินอาย แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิดใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง
"ปะ เปล่าสักหน่อย ศิก็แค่..."
"บอกมาสักทีเถอะ" ชายหนุ่มทำหน้าเซ็ง หญิงสาวมีอะไรก็ไม่ยอมบอกออกมาสักที
"ศิอยากเรียกคุณว่าพี่อธิปบ้างได้ไหมคะ ทียัยมิ้งค์คุณยังยอมให้เรียกได้เลย" หญิงสาวถามออกไปน้ำเสียงเงางอน
"ก็ตามใจ"
"จริงๆนะคะ อะ เอ่อ...เรียกพี่อธิปได้แล้วใช่ไหมคะ" หญิงสาวถามออกไปน้ำเสียงตื่นเต้น อย่างน้อยๆช่องว่างระหว่างเธอและเขาก็แคบลงมาอีกนิด
"อย่าให้พูดซ้ำเดี๋ยวก็เปลี่ยนใจหรอก"
"ค่ะๆ พี่อธิปไม่ต้องพูดซ้ำแล้วก็ได้ คิกๆ" หญิงสาวหัวเราะคิกคักแล้วก็รีบเสื้อผ้าที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมากอดไว้จากนั้นก็วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
“เป็นอะไรมากไหม แค่นี้ก็ต้องดีใจ” ชายหนุ่มส่ายหัวไปมาเบาๆ แต่แล้วประโยคบอกรักที่หญิงสาวบอกกับเขาก่อนที่สติจะเลือนรางก็ดังก้องอยู่ในใจของเขา เธอไม่ควรมาตกหลุมรักคนที่ไม่รู้ว่าจะหยุดที่ใครได้หรือเปล่าอย่างเขาหรอก มันเสียเวลาชีวิตเปล่าๆ
ด้านลักษิกาเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องน้ำตามลำพังแล้วเธอก็กรี๊ดออกมา ความรู้สึกตอนนี้มันปนเปไปหมดระหว่างดีใจและเป็นกังวลถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้น เธอมองตัวเองที่สะท้อนผ่านกระจกบานใหญ่แล้วก็พบว่าเนื้อตัวของเธอมีแต่รอยรักที่คนตัวโตประทับเอาไว้ มันทำให้ภาพความวาบหวามและสายตาเหมือนเสือร้ายของชายหนุ่มปรากฏชัดเจนในสมองของเธอ แค่คิดก็เหมือนมีผีเสื้อนับร้อยบินวนไปมาในท้องของเธอ
“ไม่เอาๆ เลิกฟุ้งซ่านได้แล้วนะยัยศิ” หญิงสาวส่ายศีรษะไปมาเบาๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปเปิดฟักบัวตรงหน้า สายน้ำที่มีอุณหภูมิพอเหมาะทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและปล่อยวางเรื่องวุ่นๆในใจลงได้ ความเมื่อยล้า
ที่มีค่อยๆจางหาย เธอใช้เวลาอาบน้ำราวๆยี่สิบนาที ออกมาจากห้องน้ำก็พอว่าคนตัวโตกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกว้าง เขาสวมเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว แผ่นหลังกว้างของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจวาดฝันว่าจะสามารถตื่นขึ้นมาเจอเขาได้ในทุกวันตอนเช้า
“พี่อธิปคะ ศิอาบน้ำเสร็จแล้วค่ะ”
“อื่อ ขออีกห้านาที”
“เราจะกลับยังไงคะ”
“จองตั๋วเครื่องบินเลย”
“โอเคค่ะเดี๋ยวศิจัดการให้” หญิงสาวเปิดกระเป๋าของผู้เป็นสามีจากนั้นก็เลือกเสื้อผ้าสำหรับวันนี้ให้เขา
แล้วก็ผละห่างไปจองตั๋วเครื่องบินชั้นธุรกิจสำหรับสองที่นั่ง ออกเดินทางช่วงบ่ายของวัน เธอจึงปล่อยให้เขานอนต่อก่อนจะออกไปสั่งอาหารมาให้เขาและเธอได้รับประทาน อาหารของทางที่พักมีรสชาติดีมาก เธอคิดว่าคงจะถูกปากอธิราชเช่นกัน
“จะอาบน้ำหรือจะกินก่อนดีคะ”
“กินก่อนก็ได้ ทำไมสั่งมาเยอะจัง” ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งประจำตำแหน่ง กลิ่นหอมของอาหารทำให้เขารู้สึกหิวมากๆ มีอาหารให้ได้เลือกรับประทานหลายอย่าง
“ก็ของโปรดของพี่อธิปทั้งนั้นนี่คะ”
“ขอบคุณ” ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตารับประทานไม่ได้สนใจคนตรงหน้าอีกจนกระทั่งมีเสียงข้อความจากโทรศัพท์ของหญิงสาว ลักษิกาพิมพ์ข้อความไปยิ้มไปจนอธิราชอยากจะรู้ว่าเธอกำลังคุยกับใครจะใช่รุ่นพี่หนุ่มคนนั้นหรือไม่
- ผู้เขียน
