คนฟังหน้างอลง แล้วลุกยืน
“ฉันไปทำข้าวต้มให้คุณทานดีกว่าค่ะ” เธอเลือกตัดบท
“ฉันไม่ได้ป่วย ฉันแค่เจ็บก้น ทำอย่างอื่นได้ไหม ไม่อยากกินข้าวต้มเลย”
“จะทานอะไรล่ะคะ”
“ยำทะเล เธอทำอร่อย”
รมิตาชะงัก ผิวแก้มแดงขึ้น นี่เขายังจำได้งั้นเหรอ ว่าเธอทำอะไรเป็นบ้าง หญิงสาวน้ำตาคลอ
“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไปทำให้นะคะ”
คนสวยยืนอยู่ในครัว เปิดตู้เย็นเห็นอาหารมากมายในนั้น เครื่องทำอาหารก็ครบ น่าแปลกที่เขาอยู่คนเดียว แต่กลับมีของทุกอย่าง ช่างมันเถอะ! รมิตาคิดในใจ ไม่ว่าเขาจะอยู่กับใคร หรือมีผู้หญิงคนไหน นั้นไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย
สองวันต่อมา...
อาการของปวรปรัชญ์ดีขึ้น เดินสะดวกและไม่ปวดแผลอีกแล้ว เวลาเกือบเที่ยงคืนรมิตาอาบน้ำแล้วออกมาในสภาพผ้าพันกายเพียงผืนเดียว คนตัวใหญ่ลุกยืนสบตา ริมฝีปากบางเม้มแน่น
“ระหว่างที่ฉันต้องนอนซมบนเตียง เธอคงได้รักษาตัวเองด้วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้นคืนนี้ ฉันบอกเลยว่าไม่ยั้งมื
