เธอหันมองบุตรสาว “ไปส่งคุณเขาหน่อยสิตรี”
“จ้ะแม่ ถ้างั้นตรีเลยไปทำงานเลยนะคะ”
“ได้ลูก เดินทางดีๆ นะ”
“ค่ะ”
สองร่างเดินเคียงกันออกมาจนถึงรถ ปวรปรัชญ์เปิดประตูนั่งตรงคนขับ รมิตาหันหลังเพื่อเดินไปยังป้ายรถเมล์ ต่อให้เพลีย หรือปวดเมื่อยแค่ไหนก็ต้องทน ทว่าชายหนุ่มกลับเปิดกระจกรถ
“จะไปไหน!”
เธอหันมาสบตา สีหน้าสับสน
“ไปทำงานไงคะ!”
“ขึ้นรถมา ไม่ต้องไป!” เขาสั่งเสียงดุ
“ไม่ได้ค่ะ ฉันต้องไปทำงาน ฉันไม่ได้มีเงินกินเงินใช้สุขสบายแบบคุณนะคะ!” รมิตาร้องค้าน ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้ เธอมีภาระมากมายที่ต้องใช้เงิน
เขาระบายลมหายใจ สีหน้าหงุดหงิด
“ฉันจ้างเธอเอง ไม่ต้องไป สภาพแบบนั้นเดี๋ยวก็เป็นลมหรอก นอนก็ไม่ค่อยได้นอน ออกแรงทั้งคืน ไปเต้นแร้งเต้นกาบนเวทีให้ลบจับหรือไง อีกอย่าง เนื้อตัวเธอน่ะ มันมีแต่ร่องรอยของฉันเต็มไปหมด แต่งตัวโชว์นมโชว์ก้นแบบนั้น ไม่อายคนอื่นหรือไงถ้าใครเห็นรอยพวกนั้นเข้า!”
คนฟังกั
