“พระสนมหวงกุ้ยเฟยเพคะ แย่แล้วเพคะ แย่แล้ว” นางกำนัลน้อยของพระตำหนักหลันฮวาวิ่งเข้ามาในห้องรับรองที่อวี้ไป๋หลานกำลังนั่งคิดคำนวณบางสิ่งบางอย่างด้วยสีหน้าตื่นๆ
“อันใดกัน อี้หง เหตุใดเจ้าไม่รู้จักรักษากิริยามารยาทให้เหมาะสม ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าข้าไม่ใคร่ชอบใจนัก แล้วนี่มีเหตุอันใด จะมีเหตุอันใดที่แย่ไปมากกว่าโดนฮองเฮาจากชนชั้นต่ำหักหน้าได้เช่นนี้อีกเล่า” อวี้ไป๋หลานถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า นางนั้นได้ชื่อว่าเคร่งครัดกับการฝึกหัดกิริยามารยาทของเหล่านางกำนัลและขันทีในตำหนักอย่างยิ่ง
อี้หงเมื่อรู้ตัวก็พยายามควบคุมสติและกิริยาให้นิ่ง ก่อนจะกราบทูลผู้เป็นนาย
“ทูลพระสนม ตอนนี้ทางห้องเครื่องแจ้งมาว่า แต่เดิมอาหารที่ทำถวายพระสนมแต่ละตำหนักมื้อละยี่สิบสี่อย่างนั้น ตอนนี้ขอลดเหลือเพียงมื้อละสามอย่าง เพราะเห็นว่าสิ้นเปลืองเกินไป และนี่คือคำสั่งของฮองเฮาเพคะ” พูดจบอี้หงที่คุกเข่าก้มหน้าอยู่ก็แอบชำเลือง
