ตอนที่ 3 พบกันอีกครั้ง
1213 คำ
หนีพ่อเที่ยว เพจท่องเที่ยวที่ใครไม่อยากพลาดเรื่องเที่ยวต้องกดติดตามเพจนี้ โดยเฉพาะสายรักธรรมชาติ ที่จะพาทุกคนไปสูดอากาศบริสุทธิ์ไม่ว่าจะเป็น ภูเขา น้ำตก ทะเล แม้แต่กลางทุ่งนา นอกจากจะมีรีวิว ข้อมูลท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศมากมายแล้ว ยังแชร์เรื่องราวดีๆ อย่างการบริจาคสิ่งของในพื้นที่ห่างไกล หรือโรงเรียนยากไร้ หากอาคารเรียนหรือโรงเรือนผุพังก็ช่วยปรับปรุงซ่อมแซม เหมือนกับครั้งนี้ที่มากันที่โรงเรียนห่างไกล พื้นที่อยู่บนภูเขา ในจังหวัดหนองคาย ที่ขาดแคลนงบประมาณสร้างอาคารห้องสมุด สีทาอาคาร และสร้างห้องน้ำนักเรียน
“กว่าจะมาได้นะครับคุณสารวัตรต้นน้ำ” น่านเพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับธาราทักทายต้นน้ำ ทั้งคู่เพิ่งมาสนิทกันก็ตอนรวมกลุ่มรวมแก๊งออกทริปกันแบบนี้ แต่ด้วยหน้าที่การงานของต้นน้ำทำให้ไม่สามารถมาร่วมแจมได้บ่อย ครั้งนี้ก็ในรอบปีเลยก็ว่าได้ ด้วยตอนนี้ย้ายมาประจำการที่จังหวัดสกลนคร แม้จะเป็นจังหวัดที่อยู่ติดกับหนองคาย แต่กว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่ก็ใช้เวลากว่าห้าชั่วโมง
“มาได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว กว่าจะหาเวลาว่างได้ แล้วไอ้ธาราล่ะวะ” ต้นน้ำสอดส่ายสายตามองหาตัวตั้งตัวตีที่จัดทริปนี้ขึ้นมา แล้วยังเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญอีกด้วย
“ไปเอาสีมาเพิ่ม ไหนมึงบอกจะพาน้องมาด้วยไง”
“นั่นไง” ต้นน้ำบุ้ยปากไปทางน้องสาวที่ไม่ทันไรก็ไปรวมกลุ่มเล่นกับเด็กๆ
“ไม่เจอนาน เจออีกทีโตเป็นสาวแล้วเว้ย”
“โตแต่ตัว อีกไม่นานก็จะเข้ามหาลัยแล้ว แต่นิสัยยังเด็กน้อยอยู่เลย”
“ลูกคนเล็กก็แบบนี้แหละ” น่านมองคะนิ้งที่เล่นปิดตาควานหากับเด็กๆ ทำตัวกลมกลืนไปกับเด็กที่แต่ละคนอายุไม่ถึงสิบขวบ
“อยู่ไหนกันนะ อ๋อ ต้องอยู่ไสสิ อยู่ไสๆ” คะนิ้งถูกปิดตาด้วยผ้า ยื่นมือไปข้างหน้าควานหาคนที่จะมาถูกปิดตาแทนตนเอง เด็กๆ ใช้สองมือปิดปากไม่ให้เสียงหัวเราะเล็ดลอด กลัวว่าจะถูกจับตัวได้
“ว้าย!!” คะนิ้งเหยียบก้อนหินทำให้เสียหลักหน้าคะมำ ด้วยแรงโน้มถ้วงของโลก ร่างของเธอต้องกระแทกพื้น ไม่ปากก็คางต้องแตกได้เลือด สร้างความเจ็บปวดให้เป็นแน่ แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด เธอใช้มือข้างหนึ่งเปิดผ้าปิดตาออก แล้วก็ต้องตกตะลึงเมื่อสายตาปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตร และนี่คือสาเหตุที่ทำให้เธอไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด เพราะมีร่างสูงของชายหนุ่มรูปงามมาเป็นเบาะรองรับ
“จะลุกได้ยัง” ใบหน้าคมสันเหยเก เจ็บร้าวไปทั้งแผ่นหลัง แต่ดูเหมือนว่าตัวต้นเหตุจะไม่ยอมลุกไปจากตัวเขาสักที
“หล่อจัง” เสียงนั้นราวกับตกอยู่ในห้วงของความฝัน
“คะนิ้ง เป็นยังไงบ้าง” ต้นน้ำวิ่งเข้ามาประคองน้องสาว ทำให้คะนิ้งหลุดออกจากภวังค์ความหล่อ และมองเห็นความระเนระนาดที่ตนเป็นคนก่อ
“ธารา มึงโอเคไหมวะ” น่านช่วยพยุงธาราให้ลุกขึ้น
“กูโอเค แต่สีนี่สิคงต้องไปซื้อใหม่” ธารามองสีที่หกไหลนองไปกับพื้นอย่างนึกเสียดาย
“หนูขอโทษ หนูออกเงินค่าสีที่หกให้ก็ได้” คะนิ้งรู้สึกผิด และพร้อมรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ
“กูก็ต้องขอโทษแทนคะนิ้งด้วย” ต้นน้ำออกรับแทนน้องสาว
“คะนิ้ง?” ธาราได้โอกาสพิจารณาใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาวตรงหน้า
“คะนิ้งน้องสาวกูไง”
“กูจำได้ กูไปล้างตัวก่อน แล้วจะออกไปซื้อสีที่หกมาเพิ่มด้วย” ธาราจำน้องสาวของเพื่อนได้ เห็นรูปครอบครัวที่ต้นน้ำอัพลงสื่อโซเชียลอยู่บ่อยๆ
“ไอ้ธารามันไม่ได้โกรธคะนิ้งหรอก อย่าคิดมาก” น่านช่วยปลอบใจคะนิ้งที่มองตามร่างสูงของธาราตาละห้อย
“ตัวหนูก็เลอะ หนูไปล้างตัวนะพี่ต้นน้ำ” ว่าแล้วคะนิ้งก็วิ่งตามธาราไป
“อ้าวเฮ้ย คะนิ้ง! คะนิ้ง!!” ต้นน้ำร้องเรียก แต่คะนิ้งก็ไม่คิดจะฟัง
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไอ้ธารามันไม่จับน้องมึงกินหรอก”
“กูกลัวน้องกูนี่แหละจะจับไอ้ธารากิน”
“ตลกละ มาช่วยกูเก็บกระป๋องสีพวกนี้เลย” น่านก้มเก็บกระป๋องสีที่ระเกะระกะ ต้นน้ำละสายตาจากน้องสาวแล้วช่วยเก็บกระป๋องสี และจัดการกับสีที่หกเลอะเทอะ
“พี่โกรธหนูเหรอ พี่ พี่โกรธหนูเหรอ” ธาราใช้ขันตักน้ำในตุ่มมาล้างมือ ล้างหน้า คะนิ้งเข้าประชิดตัวร่างสูง โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ธาราขมวดคิ้วมุ่น เบี่ยงหลบ แต่เธอก็ยังตามไปยื่นหน้ายื่นตาใส่
“เปล่า” ธาราตอบเสียงห้วนตัดความรำคาญ แล้วถอดเสื้อโปโลแขนสั่นที่เปื้อนสีออก เผยให้เห็นซิกแพคและกล้ามโตๆ แทนที่คะนิ้งจะเขินอาย แต่กลับจ้องตาลุกวาวใส่ หัวใจเต้นระรัว เลือดสูบฉีดจนหน้าแดงแจ๋
“หล่อล่ำสุดๆ” คะนิ้งทำหน้าชวนฝัน ยังคงไม่ละสายตาไปจากร่างกายกำยำสุดเพอร์เฟคของชายหนุ่มตรงหน้า
“แก่แดด”
“พี่ว่าหนูเหรอ”
“แล้วตรงนี้มีใครอีกไหมล่ะ”
“พี่”
“อะไร” น้ำเสียงของธาราติดรำคาญ
“หนูขอจับซิกแพคพี่หน่อยสิ”
“ผู้หญิงอะไรมาขอจับซิกแพคผู้ชาย”
“ก็หนูเพิ่งเคยเห็นของจริงนี่ ขอหนูจับหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ อยากจับก็ไปจับของพี่ชายเธอนู่น”
“พี่ต้นน้ำไม่ให้จับหรอก ไหนๆ หนูก็เห็นซิกแพคพี่แล้ว พี่ก็ให้หนูจับหน่อยสิ หนูอยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไง นะๆ ให้หนูจับหน่อย” คะนิ้งใช้ทั้งลูกอ้อน ลูกตื้อ แต่ธาราก็ไม่ยอมให้จับ
“ไร้สาระจริงๆ” ธาราเดินหนีไปที่รถ SUV สไตล์ออฟโรด สามารถขับลุยน้ำลุยบกได้ของตน แล้วหยิบเสื้อในรถมาใส่แทนตัวที่เปื้อน
“ขอจับหน่อยก็ไม่ได้ แค่นี้ก็ต้องงก พี่จะไปซื้อสีใช่ไหม หนูไปด้วยนะ” คะนิ้งกอดแขนธาราแน่น แนบแน่นชนิดที่ว่าหน้าอกของเธอเบียดเสียดกับแขนของเขา
“พี่ชายเธอไม่ได้สอนเหรอว่าไม่ควรถึงเนื้อถึงตัวผู้ชาย”
“พี่ต้นน้ำ หนูไปซื้อสีนะ” คะนิ้งทำเป็นไม่ใส่ใจคำว่ากล่าวของธารา ตะโกนบอกพี่ชาย แล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งในรถ โดยไม่รอฟังเสียงใคร
“แบบนี้ก็ได้เหรอวะ” ธาราบ่นพึมพำกับตัวเอง
“พี่ เร็วๆ สิ จะได้กลับมาทาสีต่อ” คะนิ้งยื่นมือมาสะกิดไหล่กว้างเร่งเร้า ธาราถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่กับความหน้ามึนของเด็กสาว ก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถนั่งประจำที่คนขับ โดยมีน้องสาวเพื่อนนั่งทำหน้าแป้นแล้นอยู่เบาะข้างๆ
- ผู้เขียน
