“ขอทางด้วยค่ะ” เพราะเขาเอาแต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับ เธอจึงต้องเอ่ยขึ้นเพื่อหวังให้เขายอมหลีกทางให้กัน ซึ่งเขาก็ยอมทำตามคำขอร้องแต่โดยดีทำให้เธอสบโอกาสรีบพาตัวเองออกมาได้สำเร็จ แต่ไม่นานก็ต้องกรีดร้องขึ้นเมื่อต้นแขนถูกกระชากจากด้านหลังด้วยฝีมือของ ‘เขา’ ที่ไม่รู้ว่าเดินตามเธอออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“คะ…คุณ!” วินาทีแรกที่สบตากันทำให้เธอแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ พี่หนึ่งของเธอดูเปลี่ยนไปมาก แต่ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปสักแค่ไหนเธอก็ไม่เคยลืมเขาได้เลยสักวัน
ภาพเขายังคงชัดเจนเสมอ
ในความทรงจำสีจางๆ ของเธอ
“ไม่เจอกันตั้งนาน ใจคอไม่คิดจะทักทายผัวเก่าหน่อยรึไง!” คำตอบนั้นทำเอาใจคนฟังสั่นสะท้านหนัก แต่ไม่นานก็ต้องแสร้งทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สา ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วภายในใจกำลังเจ็บปวดหนัก
“ขะ…ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่าคุณน่าจะทักคนผิด” วัชระเค้นหัวเราะขึ้นเบาๆ กับคำตอบที่ได้รับ ไม่อยากเชื่อเลยว่
