นักต้มตุ๋นคนนี้ จะหลอกเอาหัวใจท่านมาให้ได้

3.เหตุและผล

"พอดีเกิดเรื่องกับนักบุญหญิงอลิซนิดหน่อยครับ ท่านนักบุญหญิงเซดี้ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ท่านดยุคคริสเตียนดูแลนักบุญหญิงอลิซเป็นอย่างดี"

เซอร์เจสันกล่าวพร้อมกับนั่งลงข้างเซดี้

"ไม่มีเรื่องน่าเป็นห่วงใช่ไหมคะ"

"ครับ ข้ายืนยันด้วยเกียรติอัศวินของนอห์ร่าเลยครับ"

เซดี้ส่งยิ้มจางๆ ให้เจสันก่อนที่เธอจะนั่งลงเพื่อกินข้าวต่อ

"มิทราบว่าที่พักของข้า อยู่ที่ไหนงั้นหรือคะ พอดีข้ารู้สึกเหนื่อยล้ากับการเดินทาง อยากจะพักแล้ว"

"ท่านดยุคคริสเตียนให้ท่านนักบุญหญิงพักที่ห้องท่านเคาน์เอเดนไปก่อนครับ เพราะที่นั่นสะดวกสบาย มีห้องน้ำอาบน้ำที่ค่อนข้างจะมิดชิด"

เซดี้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"เช่นนั้นท่านเซอร์พาข้าไปได้ไหมคะ"

"เดี๋ยวข้าจะให้ท่านเคาน์เอเดนพาท่านนักบุญหญิงไปนะครับ รออยู่ตรงนี้สักครู่นะครับ"

เซดี้ส่งยิ้มให้กับเซอร์เจสัน เธอกระชับผ้าคลุมผมเอาไว้เพื่อปิดปังใบหน้า เพราะดยุคแอรอนเดินเข้ามาแล้ว ข่าวรือเรื่องความเจ้าชู้ของดยุคแอรอนคนทั่วทั้งจักรวรรดิต่างก็รับรู้ เธอควรจะรีบออกไปจากที่นี่เดียวนี้เลย!!

เซดี้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่แผ่นหลังของเธอก็ไปกระแทกกับแผงอกแกร่งของชายผู้หนึ่ง เธอนั่งลงพร้อมกับเงยหน้ามองบุรุษที่เธอชน

"เอาของมาสิครับ เดี๋ยวข้าช่วยถือ"

ใบหน้าของเขานั้นดูดีจนเซดี้รู้สึกประหม่า

"ท่านเคาน์เอเดนรึเปล่าคะ"

"ครับ ช่วงนี้เราอาจจะต้องนอนด้วยกันไปก่อนเพราะว่า ข้าไม่รู้ว่าจะมีสตรีเดินทางมาด้วยก็เลยมิได้เตรียมที่พักเอาไว้ให้"

เซดี้ขมวดคิ้ว เธอยังมิได้เอ่ยถาม ท่านเคาน์เอเดนก็รีบดึงมือเธอออกไปจากห้องโถงรับรองนี้อย่างรวดเร็ว

"ข้าหมายถึงนอนห้องเดียวกันนะครับ วางใจเถอะห้องนอนของข้าค่อนข้างใหญ่ ข้าสามารถแบ่งท่านนักบุญหญิงนอนได้สบายๆ"

เซดี้ไม่ค่อยเข้าใจคำกล่าวสองแง่สองง่ามของชายเบื้องหน้ามากเท่าไหร่นัก แต่เขาพาเธอเดินผ่านห้องน้ำที่สภาพค่อนข้างจะสยองไปหน่อย เซดี้ก็เริ่มเข้าใจถึงการอยู่ร่วมห้องกับเขามากขึ้นแล้ว

อลิซล้มตัวนอนลงบนโซฟา เธอหลับตาลงพร้อมกับยกขาขึ้นมานอนแผ่หลา

เมื่อตอนอยู่ที่สวนดอกไม้ดูเหมือนท่านดยุคจะเข้าใจว่าเธอร้องไห้ด้วยเรื่องอะไร เพราะว่าเขาถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมตัวของเธอเอาไว้ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาเธอขึ้นมาด้านบนของคฤหาสน์ เขาส่งเสื้อผ้าของเขาพร้อมกับส่งผ้าขนหนูให้เธอ

อ่า ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่สามารถลบความอับอายในใจออกไปได้สักที!!

ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับเซอร์เจสันที่นำกระเป๋ามาให้เธอ อลิซนอนมองเจสันนิ่งๆ เพราะว่าเธอรู้สึกว่าตัวเองใช้พลังชีวิตทั้งหมดไปกับการร้องไห้เมื่อครู่แล้ว ในตอนนี้ร่างกายของเธอมันไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับลุกขึ้น

"ข้าเข้าใจครับ ว่าท่านนักบุญเหนื่อยล้าจากการเดินทาง นอนพักเถอะครับบ เดี๋ยวข้าจะยกอาหารมาวางไว้ให้อีกรอบ"

"ขอบคุณค่ะ..."

"ไม่ต้องคิดมากนะครับเรื่องที่ท่านนักบุญหญิงฉี่ใส่กระโปรงจะมีเพียงข้ากับท่านดยุคเท่านั้นที่รู้ เชื่อใจได้เลยครับว่าจะไม่มีคนอื่นรู้แน่นอน.."

เจสันกล่าวพร้อมกับเดินจากไป

เธอจะไม่คิดมากอยู่แล้ว เกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำถ้าหากว่าเขาไม่พูดขึ้นมา!!!

เจสันไอ้คนบ้าเอ๊ย!!!

คริสเตียนมาร่วมงานเลี้ยงพอเป็นพิธีก่อนจะขอตัวกลับห้อง เขาเดินมาเจอเจสันพอดี เจสันจึงฝากถ้วยซุปและขนมปังมาให้นักบุญด้วย เขาเดินขึ้นมาด้านบนของคฤหาสน์ พอเปิดประตูห้องก็พบว่า ใบหน้าที่งดงามของนักบุญหญิงกำลังหลับสนิท เขาวางถ้วยซุปและขนมปังลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบผ้าห่มขึ้นไปห่มให้เธอ

ปฏิเสธถึงใบหน้าที่งดงามของนางไม่ได้เลยจริงๆ นี่ขนาดนางยังโตไม่เต็มที่ยังงดงามเช่นนี้ อีกสองปีนางจะต้องงดงามชนิดหาตัวจับได้ยากแน่นอน

คิดยังไงถึงมาอยู่ในค่ายทหารกันนะ ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้อันตรายยิ่งนัก...

แต่ก็ช่างนางเถอะ เขาให้นางร่วมห้องก็เพราะว่ายังจัดเตรียมห้องให้นักบุญหญิงทั้งสองไม่เสร็จ หากห้องเสร็จแล้วเขากับนางก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องคุยกันอีกแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น อลิซ ลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอตื่นแต่เช้าพร้อมกับรีบเดินลงไปด้านล่าง ในตอนที่เธอตื่นมาก็ไม่เห็นท่านดยุคอยู่ในห้องแล้ว การอยู่ร่วมกันก็เลยไม่ได้น่าอึดอัดอย่างที่คิดเอาไว้

วันแรกของการทำหน้าที่นักบุญก็คือการร่วมกันซ่อมแซมโบสถ์ ถึงจะเรียกว่าร่วมกันซ่อมแซมแต่เธอกับเซดี้ก็แทบจะไม่ได้ทำอะไร มากนัก เนื่องจากเราเป็นสตรี และมีทหารอาสามาช่วยมากมาย

เซดี้นั่งมัดผมให้อลิซเพราะว่าผมยาวมันทำให้เธอทำงานได้ลำบากมาก

"พักผ่อนเป็นยังไงบ้างอลิซ"

"ดีเลย ข้าหลับตั้งแต่หัวค่ำ เลยไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับเลย งานเลี้ยงเป็นอย่างไรบ้าง"

เซดี้ส่ายหน้าเบาๆ

"ข้าเองก็รีบออกมา เพราะว่าพยายามหาทางหลีกเลี่ยงดยุคแอรอน เจ้าเองก็ระวังตัวเอาไว้ด้วยนะ"

อลิซพยักหน้า เธอหยิบหนังสือออกมาจากชั้นเพื่อจะขนย้ายออกไปด้านนอก

"เจ้าดูชอบอ่านหนังสือนะ แสดงว่าครอบครัวของเจ้าจะต้องมีฐานะพอสมควรเลย เพราะส่วนใหญ่สตรีจะไม่ได้รับอนุญาตให้เรียนหนังสือ"

เซดี้ถามพร้อมทั้งส่งหนังสือให้อลิซ

เธอเพียงส่งยิ้มจางๆ ให้เซดี้เท่านั้น พอออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า สิ่งที่ไดน่าบังคับก็คือการเรียนหนังสือ โดยที่ไดน่าเป็นคนสอนทุกอย่างให้เธอเอง

เป็นการสอนที่หฤโหดสุดๆ ไปเลย เธอแทบจะกระอักเลือดออกมาเป็นตัวหนังสือ

ไดน่าบอกว่ากฎข้อแรกของการเป็นนักต้มตุ๋นที่ดี คือเราจะต้องอ่านหนังให้ออกและเรียนหนังสือให้เก่ง นักต้มตุ๋นไม่ใช่ขโมย มันจะต้องใช้ความแนบเนียนเป็นอย่างมากถึงจะสามารถหลอกเงินของชนชั้นสูงมาได้....

มีครั้งหนึ่งที่เคยปลอมตัวเป็นชนชั้นสูงด้วย ตอนนั้นไดน่าวางแผนหลอกเงินพวกลักธินอกรีตที่หลอกลวงเงินชาวบ้าน เราก็เลยปลอมเป็นสตรีชนชั้นสูงไปหลอกเงินพวกนั้นอีกที

กฎเหล็กของการหลอกลวง คือเราจะไม่หลอกเงินชาวบ้านและเงินผู้บริสุทธิ์ ไดน่าสอนให้เธอมีเหตุและผลของการกระทำเสมอ

อลิซหัวเราะเบาๆ

"ข้าชอบอ่านหนังสือมากก็จริง แต่ว่าทางบ้านของข้ามิได้ร่ำรวยหรอกนะ"

"เจ้ามีเรื่องน่าเหลือเชื่อเต็มไปหมดเลยแฮะ"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า"

เจสันมาช่วยพวกเรายกหีบหนังสือออกไปข้างนอก เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เข้าหาพวกเราในเชิงชู้สาว แต่เขาเหมือนพี่ชายตัวโตๆ ที่คอยปกป้อง

และเธอไม่ได้ลืมถึงเหตุผลของการมาที่นี่ ต้องไปตามสืบเรื่องของท่านดยุคแอรอน....

"เจสัน ข้าเห็นมีข่าวลือเกี่ยวกับท่านดยุคแอรอนเต็มไปหมดเลย ท่านดยุดเป็นคนเจ้าชู้จริงๆ งั้นหรือ?"

อลิซกล่าวถาม เธอนั่งลงที่พื้นหญ้าเพื่อเช็ดทำความสะอาดหนังสือ เซดี้เองก็มองไปที่เจสันอย่างรอคอยคำตอบ

"ยังไงดีล่ะ ท่านดยุคมิใช่คนเจ้าชู้หรอกนะ ท่านจะคบสตรีทีละคนเท่านั้น และสตรีที่ท่านดยุคคบหาด้วยก็จะอยู่ด้วยนานพอสมควร แต่ท่านดยุคมีรสนิยมการร่วมรักที่ออกจะแปลกไปสักหน่อย อีกทั้งหากว่าท่านชอบสตรีผู้ใดท่านก็จะไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาดเลย!!!"

อลิซขมวดคิ้ว

"รสนิยมที่แปลกงั้นเหรอ แปลกแบบไหนล่ะเจสัน"

เจสันยกมือขึ้นมาเกาผมแก้เขิน

"เรื่องนั้น...ข้ากล่าวกับนักบุญหญิงเช่นพวกท่านสองคนน่าจะไม่เหมาะ...เท่าไหร่"

เกิดเป็นบรรยากาศกระอักกระอ่วนขึ้นมา ใบหน้าของเซดี้และอลิซขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนที่ทั้งสามคนจะหัวเราะออกมา

"ท่าทางจะมีเรื่องสนุกแฮะ เสียงหัวเราะใสกังวานเช่นนั้น จะต้องเป็นสตรีที่งดงามมากแน่ๆ เลย"

เคาน์เอเดนกล่าวพร้อมทั้งมองไปที่เพื่อนสนิทของเขา ดยุคคริสเตียน ราเอล

"งดงามแค่ไหนเมื่อวานเจ้าก็เห็นแล้วไม่ใช่รึไง"

ราเอลกล่าวพร้อมทั้งเดินเข้าไปด้านในโบสถ์

"เห็นแล้ว แต่เห็นเพียงคนเดียว สตรีผู้นั้นก็พอดูได้...แต่ยังไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่นัก..."

"เอ็ด นักบุญหญิงมิใช่ของเล่นของเจ้า อย่าไปยุ่งกับพวกนางจะดีที่สุด"

"ไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวแล้วเหตุใดถึงส่งนางมาที่ห้องของข้าเล่า นี่มันเหมือนกับว่าเจ้ากำลังท้าทายความอดทนของข้าเลยนะ...."

ราเอลเดินเข้าไปโดยไม่สนใจคำกล่าวของเอเดนเลย เขาหยุดอยู่ที่หน้าต่างของห้องหนังสือ ราเอลมองนักบุญหญิงทั้งสองนางที่กำลังหัวเราะกับเซอร์เจสันอย่างสนิทสนม

เขาไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นเจสันสนิทกับนักบุญหญิงทั้งสองอย่างรวดเร็ว เพราะบ้านของเจสันมีน้องสาวทั้งหมดห้าคน แววตาที่เจสันมองไปยังนักบุญหญิงมันคือแววตาแห่งความเอ็นดูแบบน้องสาว มากกว่าแววตาที่จะคิดเกินเลยในเชิงอื่น...

"ว้าว!! สวยยังกับภาพวาดเลยแฮะ เหตุใดเมื่อคืนเจ้าไม่ส่งนักบุญหญิงผู้นี้มาให้ข้าเล่าราเอล!!"

เนื่องจากเอเดนกล่าวเสียงดังเกินไป คนทั้งสามที่นั่งอยู่นอกหน้าต่างจึงหันมามองที่เขาและราเอลเป็นตาเดียว เจสันรีบลุกขึ้นเพื่อทำความเคารพ ท่านดยุค และท่านเคาน์

มันทำให้อลิซและเซดี้รีบลุกขึ้นตามไปด้วย