"ปาป๊าคิดว่าคุณป้าโต๊ะนั้นสวยเท่ามาม๊าของเรามั้ยคะ" มิรินในวัยหกขวบช่างตั้งคำถามหันไปหาผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่เคียงข้าง วันนี้ไหมแก้วต้องเข้าบริษัทจิวเวอรี่ส่วนพี่เลี้ยงก็ต้องดูแลเจ้าตัวเล็กวัยสามขวบกำลังซนอยู่ที่บ้าน มิรินจึงต้องมาทำงานกับปาป๊าที่บริษัท พักเที่ยงเด็กสาวร้องอยากกินอาหารญี่ปุ่น ผู้เป็นพ่อจึงต้องพาออกมานั่งร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง
"ไม่มีใครเทียบมาม๊าเราได้ครับ"
"ทำไมคุณป้าพวกนั้นจะต้องมองปาป๊าของมิรินขนาดนั้นด้วยคะ ปาป๊ามีลูกตั้งสองคนแล้วนะ" มิรินเด็กขี้สงสัยว่าทำไมทุกครั้งที่ออกจากบ้านโดยไม่มีมาม๊า ปาป๊าของเธอจะต้องถูกหญิงสาวน้อยใหญ่จ้องมอง บางคนก็แอบส่งยิ้มเล็กๆมาให้
"หวงปาป๊าเหรอคะ ตั้งใจกินได้แล้ว"
"มิรินกำลังทำหน้าที่แทนมาม๊าอยู่ค่ะ ผู้พิทักษ์ปาป๊า"
"จริงๆ เลยนะเรา ตัวเล็กแค่นี้" มือหนาวางลงบนศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดูและรักสุดหัวใจ
"มิรินไม่ได้แก่แดดนะคะ"
"ใครว่าล่ะ?
