3|ผู้หญิงของมาเฟีย
1067 คำ
"เราจะเข้าไปยังไงครับ ถ้าบุ่มบ่ามเข้าไปต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เลยครับนาย" เรื่องนี้ครินต์ได้วางแผนเอาไว้หมดแล้ว เขาใช้เวลาเพียงนิดก็ได้แผนที่พึงพอใจ
"เรื่องใหญ่แล้วยังไง เมียกูทั้งคน ไม่มีอะไรใหญ่กว่านี้แล้ว" ในตอนแรกครินต์ไม่คิดสนใจด้วยซ้ำว่าอาการของไหมแก้วจะเป็นอย่างไร แต่เพราะได้กลิ่นแปลกๆ หลังจากที่ไหมแก้วถูกรถชน ไม่มีการรายงานข่าวเรื่องอาการว่าปลอดภัยแล้วหรือยัง ทราบอีกทีคือเธอถูกส่งตัวไปรักษาที่ต่างประเทศ ครอบครัวของเธอเห็นหน้าตาทางสังคมสำคัญกว่าชีวิตลูกสาวเองงั้นสิ เขาล่ะโคตรไม่ชอบเลย
"แต่นายครับ ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเรานะครับ ถ้านายทำแบบนั้นครอบครัวคุณไหมจะยอมรับนายหรือครับ"
"กูไม่จำเป็นต้องแคร์คนพวกนั้น กูแค่ต้องการไหมคืน คนพวกนั้นทำระยำอะไรไว้บ้าง มึงจำไม่ได้หรือไง" ก่อนที่เจ้านายของพวกเขาจะบ้าคลั่งกลับมาอาละวาดที่บ้านจนใครต่อใครก็เข้าหน้าไม่ติดนั้น เหตุการณ์หลายๆ อย่างก่อนหน้านี้พวกเขาจำได้ดี
กำพล นักธุรกิจผู้ทรงอำนาจทั้งฐานะการเงิน ฐานะทางสังคมและมีผู้ใหญ่มากมายให้การสนับสนุนอย่างเงียบๆ เพียงแค่ยัดใต้โต๊ะพวกคนเหล่านั้นก็พร้อมทำงานให้ทันที
ครินต์ถูกกำพลกดดันทุกทางเพื่อให้เขาออกห่างจากไหมแก้ว
"จำได้ครับ"
"พวกมันใช่คนที่ไหน เดี๋ยวได้รู้จักว่านรกที่แท้จริงมันเป็นยังไง" ลูกน้องคนสนิทขนลุกซู่เมื่อได้ยินเจ้านายของเขาประกาศกร้าวชะตากรรมของคนพวกนั้น
"นั่น ว่าที่พ่อตานายนะครับ"
"ที่ไหมเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อตากูใช่มั้ยวะ สายเลือดไม่ได้ทำให้คนเป็นพ่อดูเป็นคนขึ้นมาเลยสักนิด แล้วกูก็เชื่อว่าไหมก็คงไม่อยากมีพ่อแบบนั้นแล้ว" ลูกน้องข้างกายกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากอีกครั้ง เจ้านายของเขาคิดจะกำจัดว่าที่พ่อตาเลยหรือนี่ คลั่งรักแบบโรคจิตโคตรๆ เลย
"นายจะฆ่าพ่อตาทิ้งเลยเหรอครับ"
"ถ้าไหมอนุญาต กูก็พร้อมจะทำ แต่มึงดูสภาพเมียกูตอนนี้สิ จำกูได้หรือเปล่าก็ไม่รู้" รอยยิ้มของคนรักยังงดงามสำหรับเขาเสมอ แม้จะเป็นรอยยิ้มที่แววตาเต็มไปด้วยความทุกข์ ครินต์ก็ยังชื่นชมว่าเธอสวยที่สุดเสมอ
"คนของเราพร้อมเคียงข้างนายเสมอครับ"
"ก็ให้มันรู้กันไปว่าคนอย่างกูทำอะไรได้บ้าง หึ " มาเฟียหนุ่มนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ตนยังเป็นนักศึกษา ต้องปิดบังสถานะครอบครัว เปิดเผยตัวกับทุกคนไม่ได้
ทั้งคำดูถูก ค่อนขอดจนไม่เหลือความเป็นคนที่ถูกพ่นใส่หน้าจากกำพลวันนั้น เขาได้แต่กัดฟันอดกลั้นและรอวันเอาคืน
คฤหาสน์หลังงามอาณาจักรของกำพล
"คุณหนูหายตัวไปค่ะ"
"ตายจริง ให้คนออกตามหาหรือยัง หายไปได้ยังไง คุณคะ ถ้าใครเจอตัวเข้าจะแย่เอานะคะ " คุณนายอัมราหน้าตาตื่นเกาะแขนกำพลผู้เป็นสามีด้วยท่าทางตื่นกลัว กลัวว่าลูกเลี้ยงอย่างไหมแก้วจะนำพาความเดือดร้อนและเรื่องไม่ดีเข้ามาในบ้าน
"ผมกำลังให้คนตามอยู่ คุณอย่าตื่นตูมมากนักได้มั้ย"
"เอ๊ะคุณ อุตส่าห์เก็บเงียบหนีนักข่าวมาตั้งนาน ดูแลกันยังไงถึงได้ปล่อยให้คนบ้า อุ๊ย คนป่วยหนีออกไปได้" ตามสไตล์ของแม่เลี้ยงที่ไม่ค่อยลงรอยกับลูกเลี้ยงสักเท่าไหร่ แต่หล่อนก็รู้สึกดีที่ทำให้ไหมแก้วตกอยู่ในสภาพนั้น
"คงไปไหนได้ไม่ไกล" หลังจากเกิดเรื่องกำพลก็รู้สึกผิดและโทษตัวเองมาตลอด จมอยู่กับความผิดพลาดที่ได้ทำลงไป ลูกสาวคนแรกที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจแหลกสลายเพราะฝีมือของคนเป็นพ่อที่ไม่เอาไหน กำพลเชื่อเมียใหม่มากกว่าลูก กว่าจะรู้สึกได้ทุกอย่างมันก็สายไปเสียแล้ว
"แน่ใจนะคะ หึ ป่วยจริงหรือว่าแกล้งก็ไม่รู้สิคะ "
"ผมขอตัว " ท่าทีของสามีเปลี่ยนไปเมื่อลูกสาวสุดที่รักกลายเป็นคนสติไม่ดี ถึงอย่างนั้นอัมราก็ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเพราะสิ่งที่หล่อนได้จากกำพลนั้นมันคุ้มเกินคุ้ม ตอนนี้ก็เหลือเพียงดันลูกสาวสุดที่รักขึ้นเป็นคุณหนูคนโปรดคนใหม่ของบ้าน
แม้ว่าอายตาจะไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขแท้จริงของกำพลโดยตรง เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับหล่อนอยู่แล้ว
"ลูกแม่ แม่จะพาหนูไปอยู่ที่อื่น" ร่างเล็กที่ไม่มีแม้รองเท้าเดินพึมพำริมฟุตบาทพร้อมกับกอดตุ๊กตาตัวโปรดแน่น ใบหน้าซีดขาวผมสีดำยาวเลยกลางหลังทำให้เป็นจุดสนใจสำหรับผู้พบเห็น บางคนก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเพราะจดจำใบหน้าของเธอได้
"พี่ไหมแก้วใช่หรือเปล่าคะ จะไปไหนเหรอคะ "
"ยะ อย่า อย่ามายุ่ง "
"แก ทำไมพี่เขาเป็นแบบนี้ ได้ยินข่าวมาว่าไปรักษาตัวที่ต่างประเทศนี่"
"เหมือนคนบ้านเลย" เสียงซุบซิบของรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกโกรธเลยสักนิด ไหมแก้วเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดมุ่งหมาย สมองสั่งการให้เธอออกมาจากที่นั่น บ้านที่ไม่ใช่บ้านมันคือนรกสำหรับเธอไปแล้ว
"หิวมั้ยคะ แม่จะพาหนูไปอยู่บ้านใหม่ของเรากันนะคะ"
ปรี๊น!!
เอี๊ยด!
"เฮ้ย มายืนทำบ้าอะไรกลางถนนวะ" เสียงบีบแตรลั่นถนนทำให้เหตุการณ์วันนั้นวนกลับเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง
"กรี๊ดดดดดดดด " ร่างเล็กทรุดฮวบลงบนพื้นถนนโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างไม่สนแม้พื้นถนนจะร้อนดั่งไฟ
"พี่ครินต์ พี่ครินต์อยู่ไหน ช่วยไหมด้วย" สิ่งเดียวที่เธอยังจดจำและไม่ลืมเลือนไปจากสมอง คือครินต์ ผู้ชายที่ทำให้เธอมีความสุขและรักเธอมากกว่าคนเป็นพ่อ
"มานั่งทำอะไรตรงนี้ เข่าถลอกหมดแล้ว นี่ตุ๊กตาของใคร"
"พี่ครินต์ นี่คือลูกของเรา ไหมท้อง พี่ครินต์ดีใจมั้ยคะ"
__________________
- ผู้เขียน
