พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์

ส่งไปไว้ที่หลิว

?พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์?

?ผ้ายับที่พับไว้ : เขียน

——-บทที่ 5

ฉันกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพที่หมดเรี่ยวแรงคุณอาชาใช้งานฉันอย่างหนักลากไปตรงนั้นทีตรงนี้ทีตามความความใคร่ของตัวเอง เป็นเรื่องธรรมดาหากเขาจะไม่ถามความเห็นฉันสักคำ ว่าฉันชอบหรือไม่ชอบแบบไหน

“อีพลอย!! มึงหายหัวไปไหนมา” เสียงเรียกจิกกระบาลแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากป้าของฉัน ฉันหันกลับไปมองอย่างไม่สบอารมณ์นักเพราะกำลังเหนื่อยอยู่ มันไม่ได้เหนื่อยเหมือนทำงานทุกวัน มันเหนื่อยคนละแบบ มันเพลียและอยากนอนมากๆ

“มีอะไร?” ฉันถามไปสั้นๆ และคำถามนั้นมันทำฝห้ป้าตรงดิ่งเข้ามาจิกผมฉันอย่างแรงแบบที่เคยทำทุกทีตอนที่ไม่พอใจ

“มึงกล้ามาขึ้นเสียงกับกูเหรออีพลอย!! ห้ะ มึงกล้าชักสีหน้ากับกูเหรอ!!! สำเหนียกบ้างนะว่าทุกวันนี้ชีวิตมึงใครให้มึง มีที่ซุกหัวนอน มีข้าวให้แดก ไม่ต้องไปใช้ชีวิตร่อนเร่ข้างถนน สำเหนียกหน่อยว่าใคร!!!” คำด่าทอกับคำพูดทวงบุญคุณที่พูดกรอกหูฉันทุกวัน มันน่ารำคาญมาก จนบางครั้งฉันก็รู้สึกอยากจะสาดมือสวนไปให้หงายหลังเหมือนกัน

“ปล่อย!!” ฉันพูดเพียงสั้นๆ

“มึงกล้าสั่งกูเหรออีพลอยห้ะ!!”

เพี๊ยะ!!! ฉันถูกตบจนหน้าคว่ำ เซถลาแล้วล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้น ด้วยเพราะฉันไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้วนั่นแหละ

“มึงสั่งกูเสียงแข็งเลยนะ!!! มึงจะมาเป็นใหญ่ในบ้านกูแล้วเหรอ!!!” ป้าเดินเข้ามาจิกผมฉันแล้วกระชากให้เงยหน้าขึ้นก่อนจะชี้นิ้วถาม

“แล้วหนูทำอะไรผิด อยู่ๆ ป้าก็เข้ามาอาละวาดใส่!!” ฉันตะคอกกลับอย่างเกือบจะหมดความอดทน ถ้าไม่ใช่เพราะไม่มีที่ไป ฉันสาบานเลยว่าอีป้าหน้าเลือดต้องโดนฉันตบเลือดกบปากแน่

“อาละวาดเหรออีพลอย มึงว่ากูบ้าเหรอห้ะ!!!”

เพี๊ยะ!! ฉันโดนตบอย่างเต็มแรงอีกครั้งจนหน้ามันชา กลิ่นคาวเลือดคลุ้งอยู่ในปากก่อนจะรู้สึกถึงรสชาติของเลือด หึ!! กลับเป็นฉันที่โดนตบจนเลือดกบปาก

“อะไรกันเนี่ย!!” ลุงที่เดินผ่านมาเจอรีบเข้ามาห้าม ช้ากว่านี้อีกนิดอีป้าใจยักษ์คงฆ่าฉันตายไปแล้ว

“ก็อีพลอยสิ มันหนีงานหายไปจนมืดค่ำ จานชามยังไม่ได้ล้างสักใบ ผักก็ยังไม่ได้เตรียม” ป้าที่ถูกแยกออกไปชี้มือบอก ฉันค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นก่อนจะปัดเนื้อตัวแล้วถอยให้ห่างจากอีหมาป้าที่จ้องแต่จะฟัดฉัน

“พลอยมีเรียนค่ะลุง บอกป้าแล้วแต่....”

“มึงจะบอกว่ากูหาเรื่องมึงเหรอ หนอยอีพลอย วันนี้กูจะเอาเลือกหัวมึงออกมาล้างตีน อีเนรคุณ เลี้ยงเสียข้าวสุก!!” ฉันไม่ทันได้พูดจนจบมันก็แทรกขึ้นมาก่อน ฉันเลยหยุดเล่าไปเพราะต้องถอยหนีผีบ้าที่พยายามจะจะยื้อตัวเขามากระชากผมฉันอีก

“เฮ้อ...ไม่เอาน่า พลอยมันก็มาแล้ว ตีมันไปก็ตายเปล่า” ลุงพยายามยื้อห้าม

“กูจะฆ่ามัน!! กูจะตบสั่งสอนให้มันรู้ว่สอย่ามาปากดีกับกู” แต่ดูคนบ้าจะไม่สนไม่ฟังใครทั้งนั้น

“พลอยเอ็งมีอะไรก็ไปทำไป เดี๋ยวป้าลุงดูเอง” ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปในครัว ตั้งใจจะไปจัดการกับจานชามที่คาอยู่ในกะละมัง แล้วเดี๋ยวจะเอาผักออกมาเตรียมจัดเตรียมล้างด้วย เหนื่อยก็เหนื่อยยังต้องมาทำงานอีก จะพักบ้างไม่ได้เลย!!! เมื่อไหร่ชีวิตอีพลอยมันจะสุขสบายสักทีวะ!!! ฉันก็ได้แต่คิดล่ะนะ เสียงอีป้ายังโวยวายอาละวาดดังเอ็ดตะโรลั่นบ้าน ไม่รู้จักอายชาวบ้านชาวเมืองบ้างหรือไงวะ

Line!!~

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันรีบเช็ดมือแล้วลุกขึ้นไปดู ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาก็มองซ้ายมองขวาให้แน่ใจก่อนว่าจะไม่มีใครเข้ามาเจอ โทรศัพท์เครื่องนี้แพงกว่าตู้เย็น ทีวีในบ้านอีกมั้ง

-แด๊ดดี้-

‘ทำอะไรอยู่’ แปลกแฮะคุณอาชาแกดูไม่น่าจะมาถามอะไรหน่อมแน้มแบบนี้เลย อย่าบอกนะว่าจะเรียกฉันออกไปเจอ ฉันไม่มีแรงไปให้เค้าขย้ำแล้วนะ

“ล้างผักอยู่ค่ะ” ฉันตอบไปตามตรง ฉันว่าคำตอบนี้ใันน่าสนใจดี คนอื่นคงอายไม่กล้าบอกหรอก แต่ฉันว่ามันน่าจะเรียกคะแนนได้ดีกับบทเด็กยากจนที่ต้องเลือกไปขายตัวเพราะไม่มีทางเลือกอื่น พล็อตนิยายตลาดที่ฉันอ่านเป็นประจำ

‘สามทุ่มเนี่ยเหรอ?’ ใช่ดึกแค่ไหนมันก็ไม่สนหรอก ขอแค่ได้ใช้ฉันเป็นพอ มันน่าสำนึกบุญคุณมั้ยล่ะอย่างนี้

“ค่ะ พลอยกลับดึกก็ต้องทำงานให้เสร็จ เสร็จตอนไหนก็ต้องทำ”

‘อ๋อ ถ้างั้นฉันไม่กวนแล้วล่ะ แค่จะส่งแบบกระเป๋าให้เธอเลือก เห็นว่าไม่มีกระเป๋าดีดีใช้นี่ ยังไงเลือกแล้วส่งมานะ ฉันจะส่งลิงก์ร้านไปให้’ นี่ไงแผนสะพายกระเป๋าผ้าแจกฟรีของฉัน จริงๆ ฉันก็มีพวกแบรนด์เนมก้อบ แบรนด์เนมมือสองอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อยากเอาไปเพราะแบบนี้แหละ ใครจะไปคิดว่าเขาจะเดินตามแผนซื้อใหม่ให้ฉันจริงๆ ฉันกดเข้าไปดูแคตตาล็อกกระเป๋าที่คุณอาชาส่งให้ โหหห มีแต่งานดีดี แพงๆ เอาไงดีวะจะโลภสั่งแพงๆ ไปเลย หรือจะตอแหลแอ้บว่าไม่อยากได้ดี ไม่เอาดีกว่าสั่งแต่เอาราคาเบาๆ ให้เขาคิดเอาเองว่าเราเกรงใจก็แล้วกัน

“พลอย...” เสียงของลุงทำฉันตกใจนิดหน่อย ต้องรีบเอาโทรศัพท์ซ่อนเพราะกลัวลุงจะเห็น

“คะ”

“ขึ้นไปพักเถอะ เดี๋ยวลุงทำต่อเอง ป้าเอ็งนอนไปแล้ว วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันเลยนอนเร็วหน่อย เดี๋ยวผักเนี่ยลุงจัดการต่อเอง”

“แต่ว่า....” ฉันไม่ได้เกรงใจลุงหรอกนะ แต่กลัวป้าลงมาเจอว่าฉันให้ลุงทำต่อแล้วจะขึ้นไปฆ่าฉันถึงบนห้อง

“เอาเถอะดึกแล้ว การบงการบ้านอีก เช้ายังต้องตื่นแต่เช้ามาจัดร้านอีกนะ” ก็จริงอย่างลุงว่านะ ฉันยกมือไหว้ก่อนจะเดินขึ้นมาที่ห้องตัวเอง โอ้ยยย เหนื่อยโว้ยยย ฉันโยนตัวลงบนที่นอนเก่าๆ หลับตานึกถึงภาพตัวเองได้นอนในห้องหรูๆ ได้ใช้เฃินเหมือนใบไม้ ถ้าฉันรวยเมื่อไหร่ฉันจะไปเที่ยวต่างประเทศ จะซื้อถูกอย่างที่อย่างได้ จะกินทุกอย่างที่อยากกิน เฮ้อ....

ลืมเลยว่าต้องส่งรูปกระเป๋าให้คุณอาชานี่หว่า ฉันกดเข้าไลน์แล้วส่งรูปที่แคปไง้ให้กับคุณอาชา

‘แน่ใจเหรอว่าจะเอารุ่นนี้?’ ไม่กี่นาทีเขาก็ตอบกลับมา

“ค่ะ พลอยว่ามันสวยดี” เหม็นสาบความตอแหลของตัวเองมาก

‘รุ่นนี้มันเก่าแล้ว ทำไมไม่เอาที่ใหม่ๆ’ อยากได้ใจแทบขาดสิ แต่ต้องทำเป็นไม่อยากได้

“พลอยว่ามันแพงไป”

‘งั้นก็ตามใจ’ อ้าว!!! ผิดคาด นึกว่าจะเสนอว่าจะซื้อรุ่นใหม่ให้ซะอีก อะไรวะ!! อดเลย

‘จะไปเอาเองที่ช็อป หรือให้ส่งไปที่บ้าน’

“พลอยคงไม่มีเวลาไปเอา แต่ถ้าส่งมาที่บ้านก็ไม่ได้เหมือนกัน” จะปลีกตัวไปไหนมันยากแสนยาก แต่ถ้าส่งมาที่บ้านป้าก็คงแกะยับแน่ แล้วถ้าเจอว่าเป็นกระเป๋าอีพวกขาเม้าท์ก็จะบอกราคา ทีนี้ล่ะฉันฉิบหายแน่

‘แล้วจะทำยังไง’

“ส่งไปไว้ที่หลิว ให้หลิวเอามาให้ที่มอก็ได้ค่ะ”

‘งั้นก็ตามนั้น’

“ขอบคุณนะคะ”

‘ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากให้คนของฉันได้ใช้ของดีดี’ ฉันได้แต่คิดว่าจะทำยังไงให้เป็นคนของคุณเขาไปนานๆ ไม่แน่นะฉันอาจจะได้บ้าน ได้รถ ได้ออกไปจากนรกนี่สักที เบื่อจะอยู่กับผักกับจานแล้ว!!