พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์
ผ้ายับที่พับไว้ : เขียน
———-บทที่ 16
พลอยมายาประคองตัวเองลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เพื่อรอให้เสือขึ้นมารับไปส่งที่โรงแรม
"ไหวไหม" เสียงทุ้มของเสือทำให้เปลือกตาที่ปิดสนิทพลันเปิดขึ้น เสือมองดูคราบน้ำตาบนใบหน้าสวย เขากวาดตามองดูรอบๆ เห็นเพียงคราบไวน์และกลิ่นของไวน์บนผ้าปูที่นอนเท่านั้น แต่สภาพโรยแรงของพลอยมายานั้น เหมือนว่าเธอเพิ่งจะผ่านการถูกทารุณอย่างหนักมาแน่
"ไหนบอกว่าเขาจะไม่ทำอะไรไง" เสียงแผ่วเบาของคนบนเตียงร้องว่า
"เขาก็ไม่ได้ฆ่านี่"
"แบบนี้มันทรมานยิ่งกว่าฆ่าให้ตายอีก โอ๊ย" ทันทีที่มือของเสือสัมผัสที่แผ่นหลัง เขารีบดึงมือออกทันทีก่อนจะมองดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลังของเธอ
"ขอดูหน่อยได้ไหม" เสือหันมาเอ่ยถามเจ้าตัวเชิงขออนุญาต เธอพยักหน้ารับพร้อมกับค่อย ๆ ตะแคงตัวให้เขาดู เสือค่อนข้างตกใจกับภาพที่เห็น แผลจากการถูกแส้ฟาด แดงเต็มแผ่นหลังขาวนวลข
