ตอนที่ 8
1794 คำ
หลังจากที่ได้เริ่มทำงานที่ไนต์คลับก็ดูเหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีมากกว่าที่คิด โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างเธอและคนอื่นที่ทำงานด้วยกัน และบางคนก็คาดไม่ถึงว่าจะดี
“พราวมุก วันนี้แทนไม่มา เธอทำตรงนั้นแทนแล้วกันนะ” ผู้จัดการร้านตรงเข้ามาบอกหญิงสาวที่กำลังเช็กสินค้าภายในร้านที่เพิ่งเข้ามาใหม่
“ค่ะคุณซิน”
“แล้วก็คุณคณินฝากบอกว่าวันนี้เขาไม่เข้ามา แต่เลิกงานจะมารับ” เพราะเธอไม่มีโทรศัพท์และไม่รับของที่เขาซื้อมาให้ คณินเลยใช้วิธีฝากผู้จัดการให้มาบอกเธอเวลาที่ติดธุระและมาไม่ได้
“ค่ะ ว่าแต่คุณซินเห็นจัสมินไหมคะ”
“มาแล้ว อยู่ในห้องโน่น”
“ค่ะ ถ้างั้นคุณซินไปทำงานต่อเถอะค่ะ ที่เหลือเดี๋ยวฉันทำเองค่ะ” ผู้จัดการร้านพยักหน้ารับพลางส่งยิ้มเล็กๆ ให้เธอ
พราวมุกรีบตรงมายังห้องบัญชี ซึ่งเป็นที่ทำงานของจัสมิน ผู้หญิงที่ดูแรงและร้ายในวันแรกที่เจอกัน ทว่าเธอคนนี้กลับไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นในวันนั้น
“จัสมิน”
“อ้าว มาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า” หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยด้วยความเป็นมิตร พลางมองมาที่เธอ สายตาที่มองกันต่างจากวันแรกที่เจอ
“เปล่า แค่ไม่เห็นมาทำงานตั้งหลายวันเลยเป็นห่วง”
“ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ”
“งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆ หน่อยแล้วกัน ว่าแต่พรุ่งนี้ว่างไหม”
“ทำไม? จะชวนไปเที่ยวเหรอ”
“อืม ฉันว่าจะไปซื้อของใช้เพิ่มน่ะ”
“ได้สิ”
“ถ้างั้นฉันไปทำงานก่อนนะ แล้วเลิกงานจะมาหาอีกรอบ”
“อืม สู้ๆ นะ” จัสมินเอ่ย พลางส่งยิ้มให้กับเธอ
“อืม เธอก็เหมือนกัน”
จัสมินได้แต่นั่งเครียดอยู่คนเดียว หลังจากที่เพื่อนร่วมงานที่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทในระยะเวลาสั้นๆ
ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาทำงานใหม่ คุณซินก็มักจะให้เธอแกล้งร้ายใส่ เพื่อทดสอบว่าหากเวลาทำงานต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้ พนักงานคนนั้นจะสามารถควบคุมอารมณ์ได้หรือเปล่า ซึ่งก็แอบแปลกๆ อยู่นิดหน่อย ตอนแรกเธอก็ไม่ค่อยยินยอมที่จะทำแต่ก็แอบเห็นด้วย จึงยอมทำให้แลกกับค่าจ้างพิเศษ
“จัสมิน พี่มีเรื่องให้ช่วย” เสียงของคุณซินดังมาแต่ไกล พร้อมกับสายตาที่จ้องมองมาที่เธอตั้งแต่ประตู
“คุณซินคะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรให้จัสมินคนนี้รับใช้เหรอคะ”
“แหม~ ก็พอดีว่าวันนี้มีแขกวีไอพีมา แต่ว่าเด็กลากันเยอะน่ะ”
“ก็เลยจะให้หนูแสดงละครสักเล็กน้อยด้วยการเป็นเด็กนั่งดริ้งเหรอคะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ก็แค่ไปคอยชงเหล้าให้คุณเขา ใส่ชุดนี้ไปก็ได้”
“เท่าไหร่คะ”
“คนนี้แขกสำคัญ พี่ให้ห้าหลัก แต่ว่ามีข้อแม้ว่าเธอห้ามปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวเด็ดขาด”
“งั้นก็ตกลงค่ะ” ในเมื่อเสนอเงินมาขนาดนี้และก็เป็นงานง่ายๆ มีหรือที่เธอจะไม่ตกลง
ปกติแล้วเธอทำงานฝ่ายบัญชีคอยดูแลบัญชีของร้าน แต่เวลางานของเธอคือตอนกลางวัน ส่วนตอนกลางคืนคือโอที ที่เธอมักจะทำเสมอ ยกเว้นวันไหนที่รู้สึกเหนื่อย
“พราวมุก ของแขกวีไอพีอันไหนเหรอ”
“เธอทำอีกแล้วเหรอ” พราวมุกเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวถอดลุคนักบัญชีสาวลงมารับงานพิเศษจากคุณซินอีกแล้ว
“ใช่ คุณซินให้ตั้งห้าหลัก ไม่เอาได้ไง”
“โห น่าอิจฉาชะมัด”
“อิจฉาเหรอ? เธอมีคุณคณินอยู่ทั้งคนไม่ต้องมาอิจฉาฉันหรอก”
“ฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย”
“แน่ใจ?” จัสมินถามย้ำอีกครั้ง แต่พราวมุกกลับลังเลที่จะตอบกลับในทันที
“เอ่อ... แน่ใจสิ”
“เห้อ ปากแข็ง ฉันไปทำงานดีกว่า” เธอรู้ดีว่าพราวมุกนั้นปากแข็งและใจแข็งมาก ขนาดคุณคณินตามต้อยๆ ขนาดนั้นยังไม่ยอมใจอ่อนให้เลย เธอกับคุณซินนั้นได้แต่ลุ้นกันทุกวันว่าคุณคณินจะใช้มุกอะไรหรือจะมาไม้ไหนเพื่อเข้าใกล้พราวมุก
โซนวีไอพีอยู่ที่ชั้นสองของคลับไนต์ ซึ่งจะเปิดให้กับคนที่มีบัตรวีไอพีเท่านั้น ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นเพื่อนของคณินเป็นส่วนใหญ่
“ขออนุญาตค่ะ” จัสมินเคาะประตูก่อนจะเอ่ยขึ้นตามมารยาท แล้วจึงเดินเข้าไปภายในห้องที่มีเพียงแขกผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียว
“อืม ขอบใจ”
“ไม่ทราบว่าต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมคะ”
“ไม่มี ไปทำงานเถอะ” น้ำเสียงห้วนๆ ของเขาทำให้เธอแอบกลัวเล็กน้อยว่าจะโดนตำหนิ
“เอิ่ม... ไม่พอใจอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่า”
“คุณซินผู้จัดการร้าน บอกให้ฉันมาดูแลคุณค่ะ”
“ไม่จำเป็น”
“ถ้างั้นฉันจะยืนอยู่ตรงนี้แล้วกันนะคะ ถ้าต้องการอะไรก็บอกได้เลยค่ะ” จัสมินรีบไปยืนที่มุมห้องไม่ให้ตัวเองเกะกะแขก
ทว่าสีหน้าไม่พอใจของเขากลับทำให้เธอสะดุ้งโหยง แต่ว่าในเมื่อถูกสั่งมาแล้วก็ต้องทำตาม เพื่อเงินห้าหลักที่เธอจะได้ในวันนี้
หญิงสาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พลางหันไปมองทางอื่นตลอดเวลา ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองแขกที่นั่งอยู่เลยสักครั้ง กระทั่ง...
“จะยืนอยู่แบบนั้นอีกนานไหม”
“ก็จนกว่าคุณจะกลับนั่นแหละค่ะ”
“แล้วถ้าฉันไม่กลับล่ะ”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ ที่นี่ไม่อนุญาตให้แขกค้างที่ร้าน” ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนเขากำลังถูกกวนยังไงชอบกล ทั้งที่พนักงานตรงหน้าก็ตอบตามปกติ แต่ลึกๆ ก็รู้สึกแบบนั้นอยู่ดี
“แต่ฉันจะค้างที่นี่”
“ถ้างั้นก็คงต้องไปคุยกับผู้จัดการเองแล้วล่ะค่ะ”
“เธอ... สนใจมานอนกับฉันไหม”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ใช่รับงานพวกนั้น” ปฏิกิริยาที่ไม่แสดงอาการตกใจ บ่งบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกถามคำถามแบบนี้
“อืม แต่ฉันไม่เคยถูกปฏิเสธมาก่อนเลยนะ”
“ก็เคยแล้วนี่ไงคะ”
“เห้อ เธอเคยมีแฟนไหม”
“ถามทำไมคะ”
“ก็อยากรู้”
“เรื่องส่วนตัว ขอไม่ตอบแล้วกันนะคะ”
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือน... เธอกำลังกวนฉันอยู่เลย”
“เปล่านะคะ ฉันพูดตามปกติเลยค่ะ” จัสมินส่งยิ้มให้กับอีกฝ่ายและยังคงยืนอยู่ที่เดิมของตัวเองไม่ขยับไปไหน
“ฉันให้คำถามละห้าพัน ตอบคำถามฉันมา”
“ได้ค่ะ”
“มีแฟนหรือยัง”
“ยังค่ะ”
“ทำงานที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว”
“สองปีค่ะ” เธอไม่ลังเลที่จะตอบเลยสักนิด เมื่อเขายื่นข้อเสนอง่ายๆ มาแบบนี้ ให้มีเป็นร้อยคำถามก็ตอบได้ เพราะส่วนใหญ่เขาก็ถามแต่คำถามพื้นๆ ทั่วไป
“ฉันถามไปทั้งหมดกี่คำถามแล้วนะ”
“ประมาณสิบสองคำถามค่ะ”
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้”
“ว่าแต่คุณถามทำไมคะ” เธอไม่เคยเจอแขกคนไหนที่มาจ้างเธอให้ตอบคำถามแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง เคยเจอแต่คนที่เอาแต่ดื่มเหล้าจะเมาหัวราน้ำ
“แก้เบื่อ”
“แบบนี้ก็มีด้วยเหรอคะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะรับเงินปึกใหญ่ที่เขายื่นให้มานับ
“นี่มันเกินกว่าที่ตกลงกันไว้อีกนะค”
“ถือว่าเป็นทิปแล้วกัน”
“แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่คะ” เธอไม่ลืมที่จะถามเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นนาฬิกาข้อมือที่บอกว่าใกล้จะถึงเวลาปิดร้านแล้ว
“ฉันจะค้างที่นี่”
“ถ้างั้นก็คงต้องไปคุยกับผู้จัดการแล้วล่ะค่ะ”
“ทำงานที่นี่มาสองปี ไม่รู้จักฉันจริงๆ เหรอ” เขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ พลางกุมหัวตัวเอง
“ค่ะ แล้วคุณเป็นใครเหรอคะ”
“คีตะ”
“คีตะ น้องชายคุณคณินงั้นเหรอคะ” เธอเคยได้ยินชื่อนี้อยู่หลายครั้ง เพราะเด็กนั่งดริ้งค์ชอบเม้ากัน รวมถึงคุณซินเองก็มักจะพูดถึงอยู่บ่อยๆ
“ใช่ คราวนี้ฉันพักที่นี่ได้หรือยัง”
“ยังค่ะ ขอดูบัตรประชาชนเพื่อความชัวร์ด้วยค่ะ”
“ดูซะ”
“ได้ค่ะ ถ้างั้นคุณก็เดินไปเองแล้วกันนะคะ” ในเมื่อเขายืนยันตัวตนแล้ว เธอก็ไม่น่าจะมีหน้าที่อะไรต่อจากนี้อีก จึงผายมือบอกทางเขาตามหน้าที่และรีบหนีออกมาเพื่อที่จะได้กลับบ้านเร็วๆ
“น่าสนใจดีนะ” คีตะลอบมองแผ่นหลังของพนักงานสาวที่เพิ่งจะวิ่งหนีเขาไปเมื่อกี้
ที่จริงเขาเคยเห็นเธออยู่หลายครั้ง เพียงแต่ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก ไม่คิดว่าวันนี้ผู้จัดการร้านจะส่งเธอขึ้นมาเป็นคนดูแลเขา
จัสมินที่รีบวิ่งลงมาที่ห้องทำงานของตัวเอง ก็รีบเก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋าทันที เพราะหากช้ากว่านี้พี่วินเจ้าประจำก็จะกลับบ้านและเธอก็จะไม่มีรถให้กลับบ้านแล้ว
“เอ้าๆ รีบจังเลยนะ” คุณซินที่เห็นท่าทางรีบร้อนของจัสมินอยู่บ่อยครั้ง จึงไม่รู้สึกแปลกอะไร
“คุณซิน อย่าลืมโอนค่าจ้างมานะ”
“เออๆ ไม่ลืมหรอก”
หญิงสาวรีบออกมาจากไนต์คลับและมุ่งตรงไปยังป้ายรถเมล์ที่มักจะมีวินมอเตอร์ไซค์ผ่านมาทุกวัน แต่วันนี้เหมือนว่าเธอจะกลับดึกกว่าทุกครั้ง ทำให้ถนนโล่งเกือบทั้งสาย
“แล้วจะกลับบ้านยังไงเนี่ย” จัสมินโอดครวญ พลางก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฏจำนวนเงินห้าหมื่นที่เป็นค่าจ้างงานสำหรับวันนี้
ปี๊บ!
เสียงแตรรถดังขึ้น พร้อมกับรถเก๋งที่เข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าของเธอ
“ให้ฉันไปส่งไหม” คนที่ขับรถมาจอดตรงหน้าเธอไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นแขกวีไอพีที่เธอเพิ่งจะหนีเขามาเมื่อกี้
“ไหนคุณบอกว่าจะค้างที่ไนต์คลับไงคะ”
“เปลี่ยนใจ อยากกลับไปนอนบ้าน”
“ฉันไม่ไปหรอก คุณไปเถอะค่ะ”
“แต่ดึกขนาดนี้ไม่น่าจะมีรถแล้วนะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” ที่เขาพูดมันก็จริง เพราะตอนนี้ไม่ว่าเธอจะมองไปทางไหนก็แทบไม่มีรถโดยสารประจำทางเลย
“ก็ได้ค่ะ”
- ผู้เขียน
