เวลาสี่ทุ่มครึ่งเสียงโทรศัพท์แผดร้อง ของขวัญที่นอนบนเตียงคว้ามาดูก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “ฮัลโหล”
(น้องขวัญใช่ไหมครับ)
“ใช่ค่ะ” เบอร์ที่โทรเข้ามาคือเบอร์เฮียหนึ่ง ทว่าคนที่พูดไม่ใช่เฮียหนึ่ง
(นอนหรือยัง)
“นี่ใครคะ”
(อ่อ โทษทีลืมแนะนำตัว พี่เป็นเพื่อนไอ้หนึ่งชื่ออัน)
“ค่ะเฮียอัน มีอะไรคะ” คนนั้นเอง คนที่ยายเปิดร้านขายส่งอยู่ฝั่งตรงข้ามร้านเฮียหนึ่ง
(ไอ้หนึ่งมันเมามาก รบกวนน้องมารับมันไปดูแลหน่อยนะ พวกพี่จะกลับบ้านแล้ว)
“เฮียหนึ่งอยู่ที่ไหนคะ”
(ที่อู่ครับ รีบมานะ)
“ค่ะ ได้ค่ะ” ปลายสายกดวาง ของขวัญนั่งครุ่นคิด ปกติแล้วต่อให้เมาแค่ไหนเพื่อนเฮียหนึ่งก็จะเป็นคนพาเฮียมาส่งที่บ้าน แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ให้เธอเป็นคนไปรับ แล้วเธอก็ขี่เป็นแค่มอเตอร์ไซค์ จะพาเฮียหนึ่งกลับมาได้ยังไง
ทว่าคิดมากไปก็เท่านั้น ตอนนี้รีบลุกไปดูเฮียหนึ่งก่อนดีกว่า ขืนมัวชักช้าได้โดนเขาดุอีก
อู่ธนบดินทร์
“ม
