ห้า
องค์หญิงทรงโปรด
สามวันให้หลัง ทางพระราชวังมีการจัดงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตแลกเปลี่ยน เช่นเดียวกับจดหมายฉบับแรกจากแคว้นลี่ที่เดินทางมาถึง
“จดหมายจากพี่สาม” เด็กหญิงกุมแผ่นจดหมาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มสดใสสมวัย
อี้หลานลอบมองร่างเล็กที่นั่งคนเดียวอยู่หน้าโต๊ะไม้ตัวใหญ่ แม้ปากจะไม่พูด ทว่าองค์หญิงของนางคงคิดถึงกู่ฮั่นมากทีเดียว
ถึงแม้ว่านางกำนัลสาวอยากให้นายของตนมีเวลาอ่านจดหมายมากเพียงไร ทว่ายามนี้ยังมีสิ่งสำคัญยิ่งกว่าที่อีกฝ่ายต้องทำ
“องค์หญิงเพคะ ได้เวลาแล้ว”
ร่างเล็กในอาภรณ์สีไข่มุกประดับด้วยลูกปัด ข้อมือสวมกำไลหยก งดงามสดใสสมวัย วางจดหมายกลับลงบนโต๊ะ จากนั้นค่อยลุกจากเก้าอี้
เพราะกู่หลันอิงไม่ต้องการเป็นจุดเด่นในงานเลี้ยง นางจึงเลือกแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีพื้น ละเว้นสีฉูดฉาดที่อาจทำให้ผู้อื่นรู้สึกโดดเด่นสะดุดตา
สำหรับแคว้นเว่ย ผู้ที่อายุครบสิบสองปีจึงถือว่าเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถเข้าร่ว
