เก้า
เพียงหนึ่งเดียว
ณ ตำหนักเซี่ยงรื่อ
“องค์หญิงเพคะ จวนจะปลายยามไฮ่[1]แล้ว จะให้ข้าน้อยเติมเทียนเล่มใหม่หรือไม่”
เสียงของอี้หลานดึงดูดให้ผู้ที่กำลังดื่มด่ำกับตำราแพทย์เบนสายตาไปมองเทียนไขซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกล พบว่าแท่งเทียนที่จุดเหลือความสูงประมาณสองข้อนิ้ว
“เวลาผ่านไปไวเพียงนี้เชียวหรือ” กู่หลันอิงพึมพำพลางวางตำราลงบนโต๊ะ “อี้หลาน ไม่ต้องเติมเทียนแล้ว ประเดี๋ยวเทียนดับเมื่อไรข้าจะเข้านอน”
“เพคะ องค์หญิง” นางกำนัลคนสนิทพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่สายตาจะเคลื่อนไปมองถาดน้ำชาบนโต๊ะเป็นอันดับต่อมา “แล้วน้ำชา...”
“ข้าไม่ดื่มเพิ่มแล้ว ไม่ต้องเติมน้ำร้อน”
“เพคะ” อี้หลานเงียบไปได้ครู่เดียวก็ถามต่อ “ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว จะให้ข้าน้อยเพิ่มผ้านวม...”
“อี้หลาน” กู่หลันอิงตัดสินใจปิดหนังสือแล้วหันไปมองหน้าหญิงสาว “วันนี้เจ้าเป็นอะไร”
นางนิ่งไปเล็กน้อย “ข้าน้อยมิได้เป็นอะไรเพคะ”
“จะไม่เป็นได้
