บทที่ 8อยู่กับเขาไม่ง่าย
1155 คำ
เวลา 19.25
อือ
ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาภายในห้องที่มืดสนิทเธอเผลอหลับยาวจนค่ำแล้วหรอเนี่ยก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมือบางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“อ่า ทุ่มกว่าแล้วหรอ..นอนอะไรนานขนาดนี้นะปกติต้องข่มตาให้หลับ” เสียงหวานเอ่ยเสียงเบากับตัวเองก่อนจะตั้งสติและตื่นเต็มตาเธอเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปหาน้ำในห้องครัวกินเพราะรู้สึกคอแห้งโถงทางเดินมีไฟสลัวสีส้มบ้านหลังเล็กเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องครัวแล้ว
โดยลืมไปว่าห้องครัวอยู่ใกล้ห้องน้ำและมีอีกคนที่พึ่งมาอาศัยอยู่ด้วยกันระหว่างที่กำลังจะก้าวเข้าไปในครัวหางตาเหลือบไปเห็นอะไรขาวๆ ออกมาจากห้องน้ำเธอเลยหันไปมองก่อนที่นัยน์ตากวางจะเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ
“กรี๊ดดดดดดด”
“...”
“นาย..ทำไมไม่แต่งตัวดีๆ” ร่างบางหันหลังหลับตาปี๋
“อะไร” วาโยเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำโดยที่ร่างกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวโชว์แผงอกขาวที่มีหยดน้ำเกาะประปราย
ใบหน้าน่ารักเห่อร้อนขึ้นมาจนยากจะควบคุมเพราะตอนที่เขาออกมาจากห้องน้ำสายตาเจ้ากรรมดันไปโฟกัสข้างล่างนี่สิโดยเฉพาะอะไรที่มันอยู่ใต้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นยิ่งนึกยิ่งรู้สึกอับอาย
“รีบไปแต่งตัว!”ร่างบางหันหลังพูดเสียงดัง
“ทำไมล่ะ..ฉันไม่รีบ”เสียงทุ้มพูดอย่างยียวนวาโยขยับเข้าไปใกล้แผ่นหลังเล็กมากขึ้น
“นะ..นาย..อย่าเดินเข้ามานะ”
“หันหลังคุยมันเสียมารยาทนะรู้ไหม” วาโยยังไม่หยุดเขายังเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับน้ำเสียงกวนประสาท
“นายความจำเสื่อมทำไมถึงรู้ว่าอะไรมีมารยาทอะไรไม่มี”
“ฉันความจำเสื่อมเฉยๆ ถึงจำอะไรไม่ได้แต่ก็รู้อะไรควรไม่ควร”
“แล้วตอนนี้นายควรหรอ..มาเปลือยกายต่อหน้าสาวโสดแบบฉันน่ะ”เดียน่าแห้วขึ้นเสียงดังมือเรียวยกขึ้นมากุมแก้มทั้งสองข้างของตัวเองไว้เพราะความประหม่า
“เปลือยตรงไหนฉันก็มีผ้าเช็ดตัวอยู่นี่”
“ไอ้บ้า..นายมัน..กรี๊ดฉันไม่รู้จะพูดยังไงแล้วอื้อ”ร่างบางหมดความอดทนจึงหลับตาแล้วหันมากรี๊ดใส่เขาเสียงดังหวังว่าเขาจะแสบแก้วหูตายแต่เปล่าเลยเพราะเขาจับไหล่เธอไว้แน่นและ
โน้มตัวลงมาใกล้ใบหน้านวลก่อนที่ริมฝีปากบางจะกดแนบลงมาบนริมฝีปากอิ่มของเธอความนุ่มละมุนทำให้เขาอยากจะทำมากกว่านี้แต่แค่นี้ก็ทำให้คนตัวเล็กตกใจมากพอแล้วเขาไม่อยากรุกล้ำมากไปกว่านี้
นัยน์ตากวางน่ารักจ้องมองเขาอย่างตกใจเมื่อโดนปล้นจูบแรกไปต่อหน้าต่อตาแถมเขายังไม่ใช่แฟนของเธออีก
พลั่ก!
เมื่อตั้งสติได้มือบางรีบผลักเขาออกอย่างแรงก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าห้องของตัวเองทันทีไม่กงไม่กินมันแล้วน้ำน่ะ
ปึง!
เมื่อเข้ามาในห้องเธอรีบปิดประตูลงกลอนไว้ทันทีร่างบางหอบหายใจอย่างแรงก่อนจะยกมือขึ้นแตะริมฝีปากแผ่วเบา
“นี่โดนปล้นจูบแรกด้วย..วาโยคนเจ้าเล่ห์เอ๊ย!”
นี่แค่วันแรกยังโดนขนาดนี้ถ้าอยู่ด้วยกันนานกว่านี้จะทำยังไงเนี่ยทำไมเขาถึงมาจูบเธอกันนะยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ
ก๊อก ก๊อก
อะไรของเขายังมีหน้ามาเคาะห้องอีก!
“...”
“เดียน่า” เสียงทุ้มดังมาจากหน้าประตูทำให้ร่างบางชั่งใจว่าควรจะตอบอะไรเขาดีเธอทำตัวไม่ถูก
“นาย..มีอะไรรึเปล่า” ฉันถามเขากลับแต่ไม่ยอมเปิดประตูจะให้เผชิญหน้ากันตอนนี้บอกเลยว่าใจไม่แข็งพอ
“เมื่อกี้จะเข้าครัวไม่ใช่หรอ..ทำไมรีบวิ่งเข้าห้องล่ะ” วาโยถามขึ้นมา
คนบ้า!ก็เพราะนายไง
ฉันกรีดร้องในใจเพราะเขานั่นแหละใครจะกล้าอยู่ต่อมีแต่เขาที่ไร้ยางอายนอกจากจะไม่สำนึกแล้วยังกล้ามาถามฉันอีกนิสัยไม่ดีขอให้ความทรงจำไม่กลับมา
เอ๊ะ!ไม่ได้สิถ้าความทรงจำไม่กลับมาไม่ใช่ว่าเขาต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตนะ ฮือ ไม่เอาๆ
“ทำไมเงียบ” เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเขาเลยถามขึ้นมาอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้เสียงเขาเข้มขึ้นกว่าปกติ
“เปล่า..แค่คิดได้ว่ารู้สึกง่วงนอนน่ะ”คำตอบโง่ๆ ทำให้ฉันอยากร้องไห้ใครที่ไหนจะเชื่อว่าง่วงนอนในเมื่อฉันกำลังจะเข้าห้องครัวแท้ๆ
ยัยเดีย!!!
“รู้สึกง่วงงั้นหรอ..แต่หน้าเธอดูไม่ง่วงเลยนะโดยเฉพาะสายตาที่มองฉันน่ะ” ร่างสูงเค้นเสียงหัวเราะในลำคอพลางจินตนาการถึงคนในห้องที่คงกำลังตาโตปากสั่นเตรียมจะเถียง
แล้วมันก็จริงเพราะเดียน่าทำหน้าตาตื่นเหมือนอย่างที่วาโยคิดไว้ไม่มีผิดแต่ที่เพิ่มเข้ามาคือเธอยกมือขึ้นมาเขกหัวตัวเองเพราะคิดคำเถียงเขาไม่ได้
“มะมองอะไรหรอ” เธอพยายามบ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับทั้งที่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
“สายตาที่เธออ่านกินฉันมันไม่ธรรมดาเลยนะทำไมวิ่งหนีมาก่อนล่ะ” ร่างบางเม้มปากแน่นทำไมเขาต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้อีกเธอพยายามทำเป็นลืมอยู่นะ
“ก็นายจูบฉัน!” เมื่อเจอทางตันคนตัวเล็กเลยเปิดปากเถียงพร้อมกับความผิดของเขาที่กล้ามาจูบเธอ
“ฮ่า ฮ่า นี่หรอที่โกรธจนวิ่งหนีเข้าห้อง”
“นายกล้าหัวเราะได้ยังไงนี่จูบแรกของฉันเลยนะ” เดียน่าพยายามเถียงคอเป็นเอ็นใบหน้าน่ารักบึ้งตึงพร้อมจะเถียงเขาเต็มที่
“จูบที่ไหน..นั่นไม่ได้เรียกว่าจูบ”
“อะ..อะไรนะ!”
“เมื่อกี้แค่ปากแตะปาก..เอาไว้จูบจริงค่อยมาโกรธนะ”
เสียงทุ้มพูดจบก็เดินออกห่างจากหน้าประตูทันทีทำให้เธอยืนเหวออยู่ในห้องใบหน้าน่ารักซีดเซียวร่างบางทรุดตัวลงกับพื้นอย่างคนไร้เรี่ยวแรง
นี่เธอเข้าใจผิดหรอเนี่ยน่าขายหน้าอีกแล้ว!
แล้วอะไรเมื่อกี้เขาบอกว่าเธอโกรธงั้นหรอไม่ได้โกรธสักหน่อยก็แค่ปากแตะปากเองแต่ทำไมหัวใจเต้นแรงได้ขนาดนี้กันนะ
“เอ๊ะ!...ไอ้บ้าวาโยใครจะให้นายจูบกัน”
ร่างบางกรีดร้องในใจอีกครั้งนอกจากจะเถียงไม่ทันแล้วยังไม่ได้ปฏิเสธเรื่องจูบเลยอยู่กับเขาไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้เลยแล้วแบบนี้จะทำยังไงดีนี่หลวมตัวให้เขามาอยู่ด้วยแล้ววันแรกยังแผลงฤทธิ์ขนาดนี้ต่อไปจะขนาดไหน!
- ผู้เขียน
