ฉันนั่งก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดแผลถลอกตรงหลังมือให้วาโยโดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำบอกตามตรงฉันโกรธเขาทั้งที่ฉันเป็นห่วงแต่เขากลับปัดมือฉันออกไหนจะท่าทางของเขาที่ไม่ต้องการให้เข้าไปยุ่งอีกบอกเลยว่าน้อยใจมากถึงจะไม่มีสิทธิ์ก็ตาม
“เดี๋ยว…” มือที่กำลังจะเก็บอุปกรณ์ทำแผลชะงักเมื่อเขาเอ่ยรั้งฉันเพียงมองหน้าเขาเท่านั้นไม่ได้ถามอะไร
“..”
“เธอยังไม่ทำแผลตรงมุมปากให้ฉัน”เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับนัยน์ตาคมจ้องมองมาที่ฉันไม่วางตา
“อืม”
ฉันตอบเบาๆ ก่อนจะเอาสำลีในมือชุบยาใส่ผ้า (เบตาดีน) และยกมือขึ้นไปจรดมุมปากที่แตกเป็นแผลของเขาฉันพยายามจะไม่มองหน้าเขาด้วย
หมับ!
วาโยกุมมือของฉันไว้นิ่งทำให้ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจอะไรของเขาบอกให้ทำแผลก็จะทำให้แล้วเขามาจับแบบนี้ฉันจะทำแผลได้ยังไง
“ปล่อย..”
“ทำแผลแต่ไม่ยอมมองแผล..คิดว่าจะทำถูกแผลไหมเป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไร” ฉันตอบแบบขอไปที
“ไม่ได้เป็นอะไรก็ห
