ร้านไอศกรีมไม่ไกลจากคอนโดมิเนียม...หนูโมจิเอาแต่นั่งมองผู้ชายตัวใหญ่ตรงหน้า ข้างกายของหนูตัวน้อยคือผู้เป็นแม่ที่ยังคงเอาแต่เงียบอยู่
บรรยากาศมันชวนให้อึดอัด
“หวัดดี” เขาชูมือโบกบาย ๆ ให้กับสาวน้อย ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา
“หวัดดีค่ะ” ส่วนโมจิที่ถูกสอนมาอย่างดีนั้นก็ยกมือขึ้นไหว้ ก่อนที่มัดไหมจะยกมือลูบศีรษะของลูกสาวเบา ๆ
“เรียกพ่อสิลูก” ฐากูรค่อย ๆ หันไปมองเจ้าของคำพูด รู้สึกอิ่มเอมกับคำคำนี้ ชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก
“พ่อ...”
“_” ฐากูรน้ำตาปริ่มรอบดวงตา ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ทว่า
“ชื่อพ่อเหรอ”
“ไม่ใช่ลูก หึ” มัดไหมหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ
“งั้น ๆ พ่อคืออาราย” ฐากูรมองลูกสาวด้วยสายตาเอ็นดู เด็กน้อยไร้เดียงสาเสียจริง
“พ่อก็คือคนที่คู่กับแม่” เขาค่อย ๆ เอ่ยพูดขึ้นมา พ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน และเราก็มีความสุขด้วยกัน” มัดไหมกลืนน้ำลายลงคอ สิ่งที่เขาพูดไม่ต่างกับการพยายามร
