ฐากูรพยายามหาช่องทางติดต่อของมัดไหม เขาไม่อยากทำเช่นนี้นักหรอก การรื้อเอกสารเพื่อหาข้อมูลญาติผู้ป่วยแบบนี้ แต่พอได้เบอร์มาก็ไม่รีรอที่จะติดต่อเธอไป
ติ๊ด!
[ฮัลโหลสวัสดีค่ะ มัดไหมพูดค่ะ] มุมปากหนากระตุกเบา ๆ ได้ยินเสียงเธอก็ไม่ต่างจากได้ยินเสียงสวรรค์
[ได้ยินหรือเปล่าคะ]
“ได้ยินครับ” เขาตอบกลับเสียงเรียบ แม้นในใจจะไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น
[เอ...ไม่ทราบว่าใครคะ]
“เดาดูสิครับ” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนประสาทหน่อย ๆ
[หรือว่า...นะ นี่คุณไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน!]
“หึ เดาได้ไวจัง หรือว่ามันอยู่ในใจคุณกันนะ”
[จิ๊...]
“อย่าเพิ่งวางนะคุณ”
[เรื่องอะไรฉันจะเชื่อฟังคุณ! ชิ!] เสียงจิ๊ปากพร้อมกับเสียงไม่พอใจของเธอดังได้ไม่นาน ปลายสายก็กดตัดสายไปเสียแล้ว แบบนี้ไม่ดีเลย เขาจะตามเธอได้ทางไหนกัน
...ฐากูรนั่งขบคิดภายในห้องทำงานของตน หลังจากกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนจะรีบกลับมาทำงานให้ตรงเวลา
