แววตาของเขาทำให้เธอรู้สึกผิด ท่านประธานไม่ได้อายุน้อย ๆ แล้ว อีกไม่กี่ปีเขาจะสี่สิบแล้ว ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาก็เฝ้ารอเธอมาเสมอ เป็นคนดีเอาใจเธอทุกอย่าง แต่ว่าเธอแค่ไม่ได้รักเขา
“เอ่อ...”
“จริงเหรอครับ” เขาเร่งรัดเอาคำตอบ ตั้งแต่เห็นว่าหมอคนนั้นมารับมาส่ง ก็พอรู้แล้วว่าเธอนั้นกำลังกลับไปคบกับพ่อของลูก “ที่ผ่านมา...ที่ผมทำ มันไม่มีความหมายเลยเหรอครับ”
“คือฉันไม่เคยให้ความหวังเลยนะคะ เราคุยกันว่าเป็นเพื่อนกันนี่นา” มัดไหมมั่นใจว่าตนไม่ได้อ่อย ไม่เคยให้ความหวังเขาเลย
“ผมไม่ดีตรงไหนเหรอ”
“_”
“มีคนบอกเพราะผมอาจจะเนี้ยบไป เคร่งเกินไป เป็นแบบนั้นหรือเปล่า” มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด เป็นเพราะเธอไม่ได้รักเขาต่างหาก ส่วนเรื่องนิสัยส่วนตัวของเขามันก็เป็นแค่ข้ออ้าง
“เปล่าหรอกค่ะ”
“แล้วทำไมเหรอครับ คุณบอกผมเองนี่ว่าเขาไม่ดี ไม่ได้รักคุณ แต่ทำไม...”
“ฉันขอโทษนะคะ ถึงเวลาเลิกงานแล้ว” มัดไห
