อีกสัปดาห์ต่อมา
“นพจ๊ะ… วันนี้แม่กลับช้าหน่อยนะ”
ห้าทุ่มกว่าๆ แรมจันทร์โทรมาบอกลูกชายว่าจะอยู่ทำโอทีต่ออีกสองชั่วโมง
“ไม่ทำโอทีไม่ได้หรือครับ… กลับเถอะแม่”
นพดลนึกสงสัย ว่ามารดากำลังเอาโอทีมาอ้าง เอางานมาบังหน้า ทั้งที่น่าจะมีเจตนาอื่นแอบแฝง
“ไม่นานหรอกจ้ะ… แค่สองชั่วโมงเท่านั้น ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเลิกงานลุงเบิ้มจะไปส่งแม่”
แรมจันทร์กล่าว
“งั้นก็ตามใจแม่เถอะครับ”
นพดลตอบแล้วก็วางสาย รู้สึกปวดแปลบหัวใจ นึกสงสัยว่าจะมีเหตุการณ์อย่างที่แอบเห็นเมื่อวันนั้น
หลายนาทีต่อมา
นพดลนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายจนต้องลุกขึ้นจากเตียงนอน ตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซค์มายังโรงแรม ด้วยอยากพิสูจน์ความจริงบางอย่าง
ใช้เวลาไม่นาน นพดลก็มาถึงโรงแรมอันเป็นจุดหมาย จอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้หลังป้อมยามที่ตั้งอยู่ตรงมุมรั้ว ในกลางดึกสงัดที่อากาศรอบๆ กายร้อนอบอ้าว
“อ้าว… ไอ้หนุ่ม เอ็งอีกแล้วรึ มาทำอะไรค่ำๆ วะ”
ลุงยา
