ความลับของแรมจันทร์

           “นพ… แม่ว่าจะหางานทำอีกแรง จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อแกที่ต้องทำงานหาเงินอยู่คนเดียว” ‘แรมจันทร์’ เปรยออกมาเหมือนขอความเห็นกับลูกชาย ด้วยทุกวันนี้ ‘บุญเชิด’ ผู้เป็นสามีของหล่อนเดินทางไปทำงานเป็นกรรมกรก่อสร้างที่ประเทศไต้หวันได้ปีกว่าๆ ทุกวันนี้หล่อนอาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังหนึ่ง สองคนลำพังกับลูกชายวัยสิบแปด มีชื่อว่า ‘นพดล’ “จะดีหรือครับแม่” ลูกชายกล่าว รู้ว่ามารดาเป็นคนขยันทำงาน เข้าใจความรู้สึกของแม่บ้านที่ต้องใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บ้านทั้งวันมาปีกว่าๆ ว่าอาจจะเกิดความเบื่อหน่ายเป็นธรรมดา นพดลรู้ว่าอันที่จริงมารดาของตนไม่ได้อยากอยู่บ้านเฉยๆ แต่เป็นเพราะว่าบุญเชิดผู้เป็นพ่อได้สั่งเอาไว้ก่อนที่จะเดินทางไปทำงานที่ประเทศไต้หวัน          ‘แรมจ๋า… เอ็งอยู่บ้านเลี้ยงลูกก็ดีแล้ว… ไม่ต้องออกไปทำงาน ดูแลลูกเราให้ดี เรื่องทำงานหาเงินปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง’          เป็นคำพูดของบุญเชิด ที่สั่งเอาไว้ก่อนวันเดินทางไปทำงานที่ประเทศไต้หวัน ทำให้แรมจันทร์ต้องทำงานอยู่บ้านตลอดปีที่ผ่านมา ในระหว่างที่สามีไม่อยู่          “แม่จะไปทำงานอะไรครับ” นพดลถามมารดาด้วยความสงสัย   “งานแม่บ้านที่โรงแรมจ้ะ… ตอนนี้ป้าชื่นบ้านข้างๆ เราแกก็ทำงานเป็นแม่บ้านอยู่ที่นั่น… แกทำกะกลางวัน แต่ตอนนี้ทางโรงแรมประกาศรับสมัครแม่บ้านเพิ่มสำหรับกะกลางคืน”          แรมจันทร์บอกลูกชายตามที่ได้ข้อมูลมาจากป้าชื่น          “แล้วพ่อจะยอมหรือครับแม่”          พนดลเชื่อว่าบุญเชิดผู้เป็นบิดาต้องไม่ยินยอมแน่ๆ เพราะเขาเป็นคนขี้หึงและหวงเมียมาก ด้วยแรมจันทร์เป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวย เวลาออกไปซื้อกับข้าวที่ตลาดก็มักจะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แอบมองตาเป็นมัน ยิ่งถ้าบุญเชิดรู้ว่าหล่อนจะต้องไปทำงานกะกลางคืน เขาจะต้องไม่ยอมอย่างเด็ดขาด          “ก็อย่าบอกพ่อแกสิ… แม่จะได้ช่วยพ่อแกหาเงินอีกแรง… โอเคมั้ย เรื่องนี่เรารู้กันแค่สองคน ห้ามบอกพ่อแกเด็ดขาด”          แรมจันทร์กำชับ          “งั้นก็ตามใจแม่ครับ”          นพดลพยักหน้า ถ้ามารดากระตือรือร้นอยากทำงานขนาดนี้ คนเป็นลูกจะขัดอะไรได้              อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา          แรมจันทร์ได้ทำงานที่โรงแรมใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ แม้จะเรียกว่างานแม่บ้านกะดึก แต่ก็ทำแค่ช่วงหกโมงเย็นถึงห้าทุ่มเท่านั้น ไม่ต้องทำจนถึงเช้า          “นวล… นั่นใครอ่ะ… ”          เมื่อได้เจอหน้าแรมจันทร์ ในวันแรกที่หล่อนเข้ามาทำงาน ‘ลุงสันต์’ ผู้ชายตัวใหญ่ วัยห้าสิบปีที่ทำงานอยู่ในแผนกยามของโรมแรมมานานหลายปี เอ่ยถามกับป้านวลที่ทำงานอยู่ในแผนกแม่บ้านทำความสะอาด              “อ๋อ… แม่บ้านคนใหม่ ชื่อแรม ‘แรมจันทร์’ เพิ่งมาทำงานวันแรก”          ป้านวลบอกไปตามที่รู้ หลังจากได้คุยกับแรมจันทร์เมื่อตอนเช้า          “โอ้ว… สวย… แม่คุณเอ๊ย หุ่นเซ็กซี่สุดๆ ตูดเป็นตูดนมเป็นนม… น่าเอาชะมัด”          ลุงสันต์แสดงอาการหื่นออกมาอย่างเปิดเผย ตามองเรือนร่างเซ็กซี่ของแรมจันทร์ ก่อนจะถามออกมาว่า          “ผู้หญิงคนนี้มีผัวหรือเปล่า”          ลุงสันต์ซักไซ้ด้วยความสนใจ          “มีผัวแล้ว… แต่ผัวมันไปทำงานไต้หวัน ไปนานเป็นปีแล้วนะ ถ้าพี่สันต์ชอบก็ลองจีบสิ ไม่แน่อาจจะได้เอา… ดูท่าไม่น่าจะยากนะ ผู้หญิงห่างผัวต้องเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างเป็นธรรมดา… หาจังหวะดีๆ พี่สันต์ได้เอาแน่”          ป้านวลแนะนำลุงสันต์ เรื่องความอ้างว้างว้าเหว่ในอาราณ์ แม่ม่ายอย่างหล่อนรู้ดีกว่าใคร          “ว้าว… น่าสน”          ลุงสันต์หรี่ตาครุ่นคิด เอาจริง ตวัดปลายลิ้นเลียแผงหนวดสีดำเหนือริมฝีปาก จ้องมองเรือนร่างของแรมจันทร์ด้วยแววตากลัดมัน แล้วแผนการหื่นก็ผุดวาบเข้ามาในหัวสมองที่วันๆ เอาแต่หมกมุ่นครุ่นคิดถึงเรื่องใต้สะดือ ก่อนจะหันมากระซิบกระซาบบางอย่างกับป้านวล          อีกสองวันต่อมา “แรม… งานเอ็งเสร็จแล้วใช่ไหม” ป้านวลร้องถามแรมจันทร์ที่ทำงานอยู่ฝั่งเดียวกัน แต่รับผิดชอบคนละชั้น “เสร็จแล้วจ้ะป้า… ป้านวลมีอะไรหรือจ๊ะ” แรมจันทร์ตะโกนตอบ ดูท่าทางป้านวลกำลังต้องการความช่วยเหลือ “วันนี้ป้ารู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ทำงานไม่ทัน… เหลืออีกห้อง เอ็งช่วยป้าทำความสะอาดแล้วเปลี่ยนผ้าปูเตียงห้องโน้นได้ไหมจ๊ะ” ป้านวลไหว้วาน ชี้มือไปยังห้องริมสุดของชั้นที่สิบห้าซึ่งแกรับผิดชอบทั้งชั้น “ได้สิป้า… แหม… เรื่องแค่นี้เองทำไมจะไม่ได้ล่ะจ๊ะ” แรมจันทร์ไม่รอรี รีบเข้าไปช่วยทำความสะอาดในห้องที่ป้านวลไหว้วานให้ช่วย และในระหว่างที่แรมจันทร์กำลังก้มๆ เงยๆ เปลี่ยนผ้าปูเตียง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้อง ครั้นเมื่อเหลียวหลังกลับมามอง ก็พบว่าเป็นลุงสันต์ที่เดินเข้ามา “อุ๊ย… ว้าย… ”          แรมจันทร์สะดุ้ง ลุงสันต์จู่โจมในทันที โดยที่หล่อนไม่ทันได้ตั้งตัว เขากดหลังหล่อนด้วยมือข้างหนึ่งไม่ให้ดิ้น มืออีกข้างสอดเข้าใต้ชายกระโปรง ล้วงเข้ามาที่ซอกขา ลูบล้วงร่องสวาทของหล่อน ตาวาวกับกลีบก้นหนั่นแน่นอวบขาวตึงเต็มสะดุดตา          “ยะ… อย่า… พี่สันต์อย่าทำบ้าๆ นะ”          แรมจันทร์ตกใจกลัว หล่อนร้องห้าม หากลุงสันต์ไม่หยุด ยังคงลูบล้วงหนอกเนินสวาท รู้ว่าแรมจันทร์เริ่มเสียวซ่าน ยืนยันด้วยรูขุมขนบริเวณขาอ่อนแข็งตั้งขึ้นมาเป็นเม็ด “หยุดนะ… อย่า… ” เสียงของแรมจันทร์กระเส่า หล่อนเริ่มเสียว “อย่าดิ้นน่ะ… ขอพี่เลียนะจ๊ะ… แค่เลียเท่านั้น” ลุงสันต์สายเบิร์นรีบปะเหลาะ แรมจันทร์ตกใจมาก หล่อนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เท่ากับเปิดโอกาสให้มือซุกซนของลุงสันต์ลูบล้วงข้ามาถึงเนินเนื้ออุ่นจัด เบียดอัดเป็นพูนูน ทะลักออกมาระหว่างซอกขาทางด้านหลัง “โอ้ว… อู้ว… หอยเธอใหญ่น่าเลียเหลือเกิน”