1 เชื่อหน่อย อ่อยไม่เป็น
1591 คำ
“เจ้านายครับ รถจอดรออยู่หน้าตึกแล้วครับ”
“อืม เดี๋ยวฉันออกไป”
“ครับ”
เสียงทุ้มลึกของ รนราชย์ เจ้าของธุรกิจส่งออกและผลิตอาหารแช่แข็งที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่วันนี้เพื่อนสนิทที่เป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้เชิญให้เขาเข้าร่วมงานสัมมนาในฐานะเจ้าของธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างมากมายตั้งแต่อายุเพียงสามสิบต้นๆ และยังมีการแนะนำแนวทางการทำงานให้แก่นักศึกษาที่กำลังจะจบใหม่ในสิ้นปีนี้ด้วย เขาเลยตอบตกลงทั้งๆที่ผู้บริหารระดับเขาไม่จำเป็นต้องมางานไร้สาระแบบนี้เลยสักนิด แต่ด้วยเพื่อนสนิทขอร้องเขาเลยเลี่ยงไม่ได้ เวลาร่วมชั่วโมงที่เขาใช้ในการให้ความรู้พึ่งหมดลงไปและเขาก็ต้องการกลับไปทำงานอันทรงคุณค่า ที่เวลาทุกวินาทีเป็นเงินเป็นทองของเขาแล้ว
รนราชย์นั่งมองไปที่เวทีขนาดใหญ่ที่ตอนนี้มีพวกอาจารย์ขึ้นพูดรวมทั้งเพื่อนของเขา ชายหนุ่มยกมือขึ้นบอกลาเพื่อนที่นั่งอยู่บนเวทีก่อนจะลุกเดินออกไปโดยมีสายตานับสิบมองตามอย่างชื่นชมระคนหลงใหล เมื่อรูปร่างบวกกับหน้าตาอันแสนเพอร์เฟคราวกับรูปปั้นกรีกนั้นทำให้เขากลายเป็นที่สนใจของนักศึกษาสาวๆอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อ๊ะ! โอ๊ย! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยรึไง”
“โทษที เธอเดินมาชนฉันเองรึเปล่า?”
พอเดินออกมาจนเกือบจะถึงรถยนต์สุดหรูที่จอดรอรับ อยู่ดีๆร่างเล็กที่ท่าทางรีบร้อนก็เดินมาชนเขา รนราชย์รีบเอื้อมมือไปคว้าแขนเล็กเอาไว้เมื่อเธอกำลังจะล้มหน้าคว่ำไปกับพื้น แต่เขากลับได้ยินเสียงที่ดูท่าทางหงุดหงิดและแรงสะบัดมือของเขาออกจากการช่วยเหลือ ทำเอาคนที่คิดว่าตนเองไม่ได้ทำผิดอะไรถึงกับยืดตัวยืนขมวดคิ้วยุ่งในทันที
“นี่นาย!....”
“มีอะไร”
เสียงที่บ่งบอกว่าหงุดหงิดของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมมองจ้องเด็กสาวตรงหน้า ที่หน้าตาก็ดูสะสวยอ่อนหวาน แต่ทำไมมารยาทถึงแย่ได้ขนาดนี้
ส่วนคนต้นเหตุ พอเงยหน้ามองคนตรงหน้าเธอถึงกับพูดต่อไปไม่ถูก ปากเล็กอ้าค้างเมื่อคำพูดมากมายที่อยากจะด่าออกมากลับถูกกลืนหายเข้าไปเพียงแค่ได้เห็นคนที่ชนกับเธอ
“อ๊ะ! จะ...เจ็บ โอ๊ยเจ็บขา...”
และปฏิกิริยาของเธอก็เปลี่ยนไปทันที ทำเอารนราชย์ถึงกับถอนหายใจพร้อมกรอกตาไปมาอย่างรำคาญ เมื่อการแสดงของเด็กสาวตรงหน้าช่างดูอ่อนหัดเสียจนเขาจับได้ในทันที ชายหนุ่มหันไปมองที่ เทวา เลขาส่วนตัวที่ยืนรออยู่ที่รถก่อนจะกวักมือเรียกให้มาหา
“มีอะไรครับเจ้านาย”
“ช่วยพาเด็กนี่ไปหาหมอ แล้วให้เงินรักษาตัว เธอเจ็บตรงไหนก็ให้รักษาไปให้หมด”
พอเลขาของเขาเดินเข้ามารนราชย์ก็สั่งขึ้นพร้อมกับเดินเลี่ยงออกไปอย่างแสนหงุดหงิดใจที่เธอกำลังทำให้เขาเสียเวลาอันมีค่าไปกับเรื่องไร้สาระ
“คุณจะไปไหน! คุณ...คุณทำคุณก็ต้องรับผิดชอบสิ”
สองขายาวที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงักกับคำพูดอันเสียงดังเหมือนกับอยากประกาศก้องให้คนบริเวณนั้นได้ยินด้วยของเด็กสาว รนราชย์ที่หงุดหงิดอยู่แล้วค่อยๆหันมามองเธออีกครั้ง แต่สายตากลับเปลี่ยนไป เหมือนเสือร้ายพร้อมขย้ำเหยื่ออย่างเต็มที่จนเทวาที่เดินเข้ามารีบพูดขึ้น
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ...คุณเจ็บตรงไหน...”
“ไม่! คุณไม่ได้ทำจะมารับผิดชอบทำไม! คนทำยังไม่เห็นรับผิดชอบอะไร นี่เหรอคุณรนราชย์ เจ้าของธุรกิจอันยิ่งใหญ่ เรื่องแค่นี้ยังไม่รับผิด...”
“เธอต้องการอะไร”
รนราชย์ที่อดทนฟังไม่ไหวเดินเข้ามาแล้วกัดฟันถามขึ้นเมื่อตอนนี้คนทั้งบริเวณเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆเพราะเสียงโวยวายของเด็กผู้หญิงคนนี้ ส่วนเทวาได้แต่ยืนมองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ก็รับผิดชอบสิ! คุณทำคุณก็ต้องพาฉันไปหาหมอ”
และคำพูดของเธอก็ทำเอาความอดทนอันน้อยนิดของรนราชย์เริ่มหมดลง เทวาที่เริ่มรู้แล้วว่ารนราชย์กำลังจะระเบิดรีบเดินเข้าไปหาเจ้านายแล้วกระซิบบอก
“ตอนนี้คนเริ่มมองเยอะขึ้นเรื่อยๆ ผมว่าพาเธอไปที่รถเราก่อนดีกว่าไหมครับนาย”
คำพูดเตือนสติของลูกน้องทำให้เขาค่อยๆผ่อนลมหายใจแล้วเอ่ยขึ้น
“ถ้าอยากให้รับผิดชอบก็ตามมา”
“โอ๊ย! ฉันเดินไม่ไหว...เจ็บ...”
รนราชย์บอกขึ้นพร้อมกับก้าวหันหลังเพื่อที่จะเดินไปที่รถอีกรอบ แต่เสียงร้องของตัวปัญหาก็ดังขึ้นอีกเขาจึงค่อยๆหันมามองด้วยสายตาราวกับไฟที่กำลังลุกโชน
“เดี๋ยวผมช่วยพยุง”
“ไม่ต้อง ให้คนทำช่วยสิ คุณจะมายุ่งทำไม”
และเทวาก็รีบเอามือกลับมาวางไว้ข้างตัวเหมือนเดิมเพราะเธอไม่ยอมรับความช่วยเหลือของเขา รนราชย์จึงเดินเข้ามาแล้วกระชากร่างบางทีเดียวเธอก็แทบลอยหวือติดมือเหมือนกับว่าเธอเป็นแค่ตุ๊กตาก่อนจะผลักเธอไม่เบานักไปบนเบาะรถที่ถึงจะนุ่มขนาดไหนด้วยแรงผลักก็ทำให้เธอเจ็บไปทั้งร่างอย่างช่วยไม่ได้
“โอ๊ย! เบาๆไม่ได้รึไง”
เสียงของเธอไม่ได้ทำให้เขาหันกลับไปสนใจเลยสักนิด เมื่อประตูรถถูกกระแทกปิดด้วยความแรงจนดังลั่นก่อนรนราชย์จะเดินไปนั่งอีกฝั่งพร้อมกับที่เทวาเข้านั่งประจำที่คนขับ
“ไปโรงพยาบาล”
เขาสั่งออกมาเสียงฉุนก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างไม่อยากสนใจเด็กสาว ที่ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างมากมายในตอนนี้
ส่วนเด็กสาวที่ก่อเรื่องตอนนี้กำลังนั่งกัดเล็บคิดหนักกับสิ่งที่พึ่งทำลงไป เมื่อความบ้าบิ่นทำให้เธอตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะกล้าทำเพราะเธอจงใจที่จะเดินชนรนราชย์เพื่อให้เขาสนใจ แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตรเพราะเขาแทบไม่สนใจแถมยังดูไม่พอใจเธอเสียด้วยซ้ำ
ไอยรินทร์ นิสิตสาวปีสี่ ที่กำลังจะจบการศึกษาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เธอตกหลุมรักรนราชย์ตั้งแต่ที่เห็นเขาเดินเข้าไปนั่งในห้องสัมมนาเพราะรูปร่างหน้าตาและท่าทางที่ดูหยิ่งยโสทำให้เธออยากเอาชนะและอยากครอบครองเขาทั้งๆที่พึ่งเคยเจอเขาเป็นครั้งแรก และพอเห็นเขาเดินกลับออกมา สมองอันน้อยนิดของเธอก็พยายามคิดหาวิธีที่จะให้ได้พบและรู้จักเขาอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่ามันมีความเป็นไปได้น้อยเหลือเกินระหว่างผู้บริหารบริษัทใหญ่โตกับเด็กนักศึกษาสาว แต่ถ้าเธอไม่ทำในตอนนี้ก็ไม่รู้เธอจะได้เจอเขาอีกทีเมื่อไหร่ หญิงสาวเลยตัดสินใจเดินตามออกมาทันที
“เอ่อ ไม่ต้องพาไปโรงพยาบาลก็ได้...ฉันแค่เจ็บขา...เดี๋ยวคงหาย”
“.................”
ไอยรินทร์พูดขึ้นเพื่อหาทางออกเพราะถ้าไปโรงพยาบาลจริงมีหวังเธอโดนเล่นงานแน่เพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด แต่รนราชย์กลับไม่ได้สนใจเมื่อเขารู้อยู่แล้วว่าเธอเสแสร้งแกล้งทำเป็นเจ็บ เธอคิดผิดเองที่มาเล่นกับคนอย่างเขา
“ห๊ะ! โอเค ให้คนเฝ้าดูเอาไว้แล้วย้ายของที่พอย้ายได้ออกมา ไม่นานเจ้านายน่าจะไปถึง”
“มีอะไร”
ทางด้านเทวาที่พึ่งวางสายจากผู้จัดการโรงงานที่โทรมาแจ้งว่าตอนนี้โรงงานผลิตสินค้าล็อกซีเกิดไฟไหม กำลังเร่งย้ายคนและของออกจากพื้นที
“ที่โรงงานมีไฟไหม้ครับเจ้านาย ตกลงจะให้ไปโรงพยาบาล...”
“ไปโรงงาน แต่จอดรถข้างหน้าให้เด็กคนนี้ลงไปก่อน เอาเงินนายมา...นี่เอาไปให้หมด ถ้าไม่พอก็ติดต่อเลขาของฉันมา”
รนราชย์บอกขึ้นแบบไม่ต้องคิดพร้อมกับเอื้อมมือไปเอากระเป๋าเงินของเทวามาแล้วเอาเงินสดทั้งหมดวางให้กับไอยรินทร์พร้อมกับนามบัตร ทำเอาเด็กสาวถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเจอเงินฟาดหัวเข้าอย่างจัง เธอต้องการเขาไม่ใช่เงินพวกนี้!
“ไม่เอา เยอะเกินไป ฉันไม่ได้ต้องการเงินสักหน่อย แค่เจ็บขายังเดินไม่ถนัด...ฉันขอติดรถคุณไป..จนกว่าขาจะดีขึ้นได้ไหม”
“เฮ้อ ไปโรงงานเลย”
เสียงถอนหายใจอย่างรำคาญของชายหนุ่ม ทำเอาทั้งรถเงียบกริบลงทันที เมื่อเขาคิดว่าเสียเวลากับเด็กสาวคนนี้มานานเกินไปแล้ว ส่วนไอยรินทร์ตอนนี้คติของเธอคือด้านได้อายอด เพราะยิ่งอยู่ใกล้เขากลับยิ่งดูมีเสน่ห์ถึงแม้เขาจะดูหงุดหงิดและรำคาญเธออยู่ตลอดเวลาก็ตามที และไม่นานรถที่ทั้งสามนั่งมาก็ขับมาจอดอยู่หน้าโรงงานขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้มีคนยืนมองกันอยู่เต็มพื้นที่โดยมีรถดับเพลิงพยายามดับไฟที่กำลังลุกโชน
- ผู้เขียน
