4
789 คำ
กาแฟหอมกรุ่นถูกวางลงตรงหน้าพร้อมกับขนมปังหลายอย่างที่ถูกวางใส่ถาดใบใหญ่
"ชอบอะไรเลือกเอาเลยนะ "
รณพีร์ ยื่นถาดขนมส่งให้คนตรงหน้า แล้วยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม วันนี้ลูกศิษย์ของเค้าสวยหวานจนมองไม่เบื่อเลย ใบหน้าขาวใสแต่งแต้มเครื่องสำอางค์น้อยๆดูสมวัย มือบางเล็กหยิบแยมโรลสตอเบอร์รี่ไป ก่อนจะแกะทานช้าๆ แล้วเสียงประตูก็ถูกเปิดออก อาจารย์หลายท่านที่มาสอนวันหยุดทยอยกันเดินเข้ามา เค้ารีบลุกกลับไปนั่งที่ของตัวเองทันที
"นับดาว ถ้างานของอาจารย์รวีเสร็จแล้ว มาช่วยอาจารย์บ้างได้ไหม "
"เหลืออีกไม่มากค่ะ ถ้าเสร็จของอาจารย์รวี หนูจะช่วยของอาจารย์ต่อเลยนะคะ "
รณพีร์เงยหน้าขึ้นมามองคนรับคำสั่งแล้วขมวดคิ้ว เธอต้องการใชเงินมากขนาดไหน ถึงรับงานทุกวันแบบนี้ สายตาคมกริบวนเวียนไปที่คนที่นั่งทำงานอยู่กลางห้อง แล้วคิดวนเวียนในใจ เค้าเองก็ปากกัดตีนถีบส่งตัวเองเรียนมาด้วยตัวเองตลอดจนได้เข้าทำงานที่นี่นั่นแหละ ถึงได้ลืมตาอ้าปากได้ แต่มันก็ยังไม่พอ
"ถ้าพีร์มัวแต่ทำงานงกๆแบบนี้ ไม่มีเวลาให้ พลอย เราก็เลิกกันดีกว่า "
เสียงภรรยาสาวคนสวยบอกออกมา ก่อนจะหอบเสื้อผ้าออกจากบ้านไป ทิ้งให้เค้าต้องกลับมาทบทวนความผิดของตัวเอง พลอยไพลินเป็นคนสวย สะดุดตา เธอทำงานในองค์กรใหญ่ระดับประเทศ มีหลายคนที่เข้ามาจีบเธอ แต่เธอเลือกเค้า เธอบอกว่า
เค้าเป็นคนเดียวที่ทำให้เธอรุ้สึกอบอุ่นใจเวลาอยู่ด้วยกัน รณพีร์มีความสุขมาก ตลอดเวลาที่เค้าคบกับเธอ เงินเดือนที่มหาวิทยาลัย และเงินพิเศษที่เค้ารับสอนกวดวิชาในแต่ละเดือนนับแสนบาท ถูกแปรเปลี่ยนเป็นเครื่องสำอางค์ กระเป๋า และรองเท้าแบบใหม่อยู่เสมอ เค้าไม่เคยพูดออกมาเพราะเห็นว่าเป็นความสุขของเธอ จนสุดท้ายแล้ว บัตรเครดิตของเค้าไม่พอให้เธอรูด เงินเดือนไม่พอใช้ ภาระค่าผ่อนบ้านและผ่อนรถ ทำให้เธอคิดหนักทั้งๆที่ไม่เคยได้จ่ายแม้แต่บาทเดียว พลอยไพลินยื่นคำขาดว่าจะหย่าจากเค้าเพราะไม่อยากรับภาระหนี้สินของเค้าด้วย รณพีร์แทบกระอักเลือดออกมา ตลอดเวลากว่าสองปีที่อยู่ร่วมกันมา เธอมองแค่เงินเท่านั้น และที่สำคัญเธอพร้อมจะไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น
อาจารย์หลายท่านเดินเข้าออกสลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปสอน จนเค้าได้อยู่กับเธอตามลำพัง ก่อนช่วงเวลาเที่ยง
"จะทานอะไรเที่ยงนี้ " เสียงเค้าถามออกมา แต่เธอคงไม่ได้ยิน
"นับดาว ผมถามว่าจะทานอะไร " เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองตอบเค้า
"หนูลงไปทานข้าวข้างล่างค่ะ "
"คนเยอะนะ วันนี้ " เค้าบอกออกไป วันหยุดแบบนี้ไม่ใช่นักศึกษาปริญญาตรีเท่านั้น แต่ยังมีนักศึกษาที่เรียนวันหยุด และพวกเรียนปริญญาโทด้วย "ทานบนนี้แหละ ผมจะโทรสั่งร้านประจำ เอาอะไร "
เค้าถามออกมาแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา "ข้าวผัดกุ้งก้ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ "
เธอบอกแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อไป
เด็กน้อยจริงๆกินข้าวผัด รณพีร์ส่งไลน์ไปสั่งข้าวร้านประจำ
**ข้าวผัดกุ้ง 2 ชานมเย็น 2 **
ก่อนจะทำงานของตัวเองต่อ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาเจ้าของเครื่องหยิบออกมาดูแล้วรีบกดรับ
"นับดาวค่ะ "
"เราแทนเอง นับอยู่ไหน "
แทนหรอ นับอยู่มอทำงานอยู่ "
"เลิกกี่โมง เราไปรับนับได้ไหม จะชวนไปดูหนัง "
"นับไม่ว่างนะแทน ทำงาน คราวหลังแล้วกัน " เธอรีบวางก่อนจะเก็บโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว สายตาคมดุของคนในห้องทำเอาเธอกลัว
"เท่าไหร่คะ ค่าข้าวกับค่าน้ำ "
นับดาวรับข้าวกล่องกับน้ำมาแล้วหยิบกระเป๋าใบเล็กของตัวเองออกมา
"ผมเลี้ยงทานเถอะ "
เค้าบอกยิ้มๆแล้วจัดการเอาช้อนกินข้าวของตัวเองส่งให้
"ทานช้อนนี้ดีกว่า เสร็จแล้วก็ล้างมาคืนผมด้วย " ช้อนยาวที่มีลายโดเรม่อนทำเอาเธออมยิ้มออกมา
"ทำไมหรอ ตลกหรอ ผมว่ามันน่ารักดี เลยซื้อมาใช้ "
"เปล่าค่ะ น่ารักดี หนูก็ชอบดูโดเรม่อน " เธอบอกก่อนจะตักข้าวผัดเข้าปากตัวเองช้าๆ วันนี้เธอกินของเค้าไปกี่บาทแล้วเนี่ย คราวหน้าคงต้องซื้อมาคืนบ้างแล้ว
- ผู้เขียน
