บทที่ 7
1356 คำ
จากนี้ต่อไปไม่ติดค้างกัน
พ่อเฒ่าเซียวเอาเงินพันหยวนยื่นให้กับเซียวหานเย่และพูดว่า
"พ่อขอโทษนะลูก"
เซียวหานเย่รับเงินจากพ่อเฒ่าเซียวและพูดว่า
"ลูกให้อภัยทุกอย่าง ไม่ติดค้างกันสำหรับท่านคนเดียว แต่คนอื่นไม่ใช่"
เซียวหานเย่ตอบพ่อเฒ่าเซียวกลับไป
เสียงแม่เฒ่าเซียวร้องด่าสามีเฒ่าว่า
"ตาแก่ แกจะให้เงินมันทำไม เอาคืนมาเดี่ยวนี้นะตาแก่"
แม่เฒ่าเซียวตะคอกด่าอย่างไม่พอใจ
พ่อเฒ่าเซียวหันไปด่านางเฒ่าเซียว
"ถ้าหากแกมาหาเรื่องเซียวหานเย่อีก ข้าจะหย่ากับแก่และไสหัวไปจากบ้านของข้าได้เลย เจ้าใหญ่ไปเอาแม่แกกับเมียแกออกมา ต่อไปใครมาหาเรื่องลูกรองอีกข้าจะไล่มันออกจากบ้านข้าทันที เจ้าด้วยสะใภ้ใหญ่ที่ตัวดีนักหาเรื่องได้ตลอดที่ผ่านมาเตรียมกลับไปบ้านเก่าของเธอได้เลย เพราะต่อไปนี้บ้านหลังนั้นลูกรองยกให้ข้าแล้ว ต่อไปข้าจะไล่ใครออกไปก็ได้ถ้าก่อเรื่องขึ้นมาอีก”
พอแม่เฒ่ารู้ว่าสามีจะหย่าก็ตกใจจนหน้าซีด
ถ้าโดนหย่าตอนแก่เธอไม่มีบ้านให้กลับไปอย่างแน่นอน
เพราะที่บ้านคงไม่มีใครต้อนรับเธอที่แต่งออกมาก็เหมือนน้ำที่สาดทิ้งถึงจะโกรธก็ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไรออกไปได้แต่กัดฟันทั้งยังที่เจ็บแผลที่ปากอีก
"ดีพวกเจ้ากลับไปได้"
แล้วลุงซ่งบอกต่อไปอีกว่า
"อย่าให้ข้าเห็นว่าใครในบ้านของแกมารังแกสองคนผัวเมียนี้อีกนะตาเฒ่าเซียว"
ลุงซ่งคาดโทษทุกคนในบ้านใหญ่เซียว
หลังจากที่ทุกคนกลับไปหมดแล้ว ซานซานก็ปิดประตูและพาสามีเข้าในมิติ
และปลอบใจสามีในแบบของเธอ จนเซียวหานเย่อิ่มเอมในหัวใจที่มีเมียดีคอยห่วงใยความรู้สึกและให้ความสัมคัญกับเขาทุกอย่าง
เขาช่างโชคดีที่ได้แต่งงานกับซานซานตามที่บิดาหาให้จริงๆและมีหนังสือหมั้นหมายกับพ่อของซานซานที่เป็นเพื่อนรักกันจนใด้ทำการหมั้นหมายไว้ให้กับลูกทั้งสอง
เซียวหานเย่กอดร่างเปลือยเปล่าของเมียรัก หลังจากเข้ามาปลอบใจกันในมิติไปหลายรอบ เขาก็ยังไม่อิ่ม ลูบไล้ซุกชอกคอเมียรักเพื่ออยากร่วมรักกับเธอต่ออีก มืออีกข้างบีบเค้นอกอวบจนเกินตัวปากก็ดูดดึงอย่างตะกละตะกลาม กินเท่าไรก็ยังไม่อิ่มในรสรักของเมียสาว เฝ้าวนเวียนคลอเคียไม่ห่าง ยิ่งเสียงร้องครางหวานแทบขาดใจของเมียรัก ยิ่งทำให้อารมย์กระเจิ่งอยากฟังเสียงครวญครางหวาน หานเย่บอกเมียรักร้องให้ดังๆได้เลย ไม่มีใครได้ยิน ยิ่งได้ยินเสียงร้องครวญคราง
เขายิ่งกระแทกเอ็นร้อนใส่ร่างเมียรักจนสั่นคลอน หน้าอกอวบใหญ่สั่นไหวไปตามแรงกระแทกเข้าออกของแท่งเอ็นร้อนของสามี จนหานเย่อดไม่ไหวก้มลงดูดดึงบีบเค้นจนซานซานร้องครวญครางแทบขาดใจ เสียงขาเตียงดังเอียดอาดตามแรงกระแทกของคนด้านบน
"พี่ค่ะน้องไม่ไหวแล้ว"
เสียงซานซานร้องเสียงดังเธอใกล้จะเสร็จสมเต็มที่ อะๆ อือๆ พี่เซียว อะๆ แรงอะ อีก อ้าส์ อือๆ อ้าๆ อือ อือ อะ อือ สา-อะ มี แรงอี-ก อ้าส์ อือ อือ อะ อะ อือ หานเย่เร่งแรงกระแทกตามเมียให้เร็วๆถี่ๆรั่วๆ
"พร้อมกันนะ ซานซาน"
หานเย่กระแทกแรงๆ และครางเสียงต่ำอย่างสุขสมตามเมียรักไปติดๆกันก่อนที่ซานซานจะหลับไปในอ้อมกอดของสามีเซียวหานเย่กอดและจูบเมียรักหลังจากที่เธอหลับไปหลังที่เสร็จสมไปหลายรอบที่เป็นเขาที่กิมไม่อิ่มในรอบเดียวจากนั้นหานเย่ก็ทำความสะอาดให้เมียรักอย่างไม่รังเกียจและใส่ผ้าให้ชุดใหม่และกลับมานอนกอดเมียรักและหลับไปด้วยกันจนเช้าของอีกวัน
วันนี้ซานซานตื่นขึ้นมาสามโมงเช้ากว่าๆ
สามีคงออกไปทำงานในฟามร์แล้ว ซานซานลุกขึ้นมารู้สึกปวดเอวที่เมื่อคืนปลอบใจสามีทั้งคืน ใครจะไปรู้ว่าสามียุค80ช่างเร่าใจกินดุกินเก่งแรงไม่มีตก
ขนาดเธอฝึกหนักในอาชีพทหารที่หน่วย มาเจอพ่อคนกินดุแทบจะเดินไม่ไหว
ไม่แปลกใจเลยทีสามีที่เป็นทหาร ก็คงฝึกหนักไม่ต่างกับเธอเหมือนกัน
ซานซานคิดก่อนจะเข้าไปแช่น้ำอุ่นในห้องน้ำครึ่งชั่วโมงก่อนจะออกไปกินข้าวที่ห้องครัว ที่สามีเตรียมไว้ให้เรียบร้อย
ซานซานได้ยินเสียงรถไถใหญ่ทำงานอยู่ในไร่สามีคงไถ่เพื่อปลูกผักต่อหลังจากตัดไปทำผักดองเมื่อวานนี้
ตอนนี้ซานซานกิ่มข้าวอิ่มแล้ว ออกมานั่งรับลมหน้าระเบียง10โมงกว่า
มื่อเช้าของวันนี้หลังสามีให้ปลอบใจทั้งคืน คิดแล้วก็อายหน้าแดง
สามีของเราช่างเร่าร้อนเวลาอยู่ในอารมณ์เสน่หา ทั้งคำพูดหวานหูเพื่อออดอ้อนจับเธอกินทั้งคืน
ดีนะ มีน้ำพุวิเศษดื่มแล้วทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
เมื่อคืนซานซานร้องขอให้สามีพอก่อน เพราะไม่ไหวและง่วงนอนมาก
แต่เขากับเอาน้ำวิเศษในตู้เย็นออกมาให้ดื่นกันคนละขวด หลังจากนั้นสามีก็คึกทั้งคืน
จนตอนนี้ที่ได้ยินแต่เสียงรถไถเงียบเสียงไปแล้ว
“สงสัยเดินไปทำงานต่อไปแล้วมัง”
ซานซานคิดในใจ
นั่งจิบกาแฟเพลินๆมีกระรอกน้อยกระโดนขึ้นมาเกาะที่แขนพร้อมกับพูดว่า
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับเจ้านาย พอดีว่าข้าพึ่งออกจากถ้ำเพราะต้องจำศีลมาขอรับ นายหญิง"
กระรอกน้อยบอกเจ้านาย
ซานซานตกใจ
"เอ้ย กระรอกพูดได้อะไรมันจะวิเศษขนาดนี้ มีทั้งมิติ แล้วกระรอกพูดได้ เจ้าพูดกับเราหรือกระรอกน้อย"
ซานซานตั้งสติได้ก็ถามกับไป
"ใช่แล้วครับ ข้าคือกระรอกน้อยของนายหญิงมาหลายภพชาติ และรอนายหญิงในมิติเวลา
หลังจากที่นายหญิงหมดอายุไข และคอยเวลาที่นายหญิงมาเกิดใหม่ขอรับ"
กระรอกน้อยตอบซานซาน
"เจ้าชื่ออะไรละกระรอกน้อย"
ซานซานถามกับ
"ยังไม่มีชื่อครับ รอให้นายหญิงตั้งให้ครับ"
"อือ อย่างนั้นหรือ งั้นให้เจ้าชื่อต้วนต้วนก็แล้วกัน"
ซานซานตอบ
" เออ เจ้ามาจากที่ป่า เห็นสามีข้าหรือไม่ต้วนต้วน"
ซานซานถามกับ
"อ้อ นายท่านออกไปสั่งงานกับนายช่างที่กำลังซ่อมรั่วให้กับเจ้านายนะขอรับ เดี่ยวก็เข้ามาแล้วครับ ตอนนี้นายท่านสามารถเข้าออกในมิติเองได้แล้ว เพราะนายท่านเป็นคู่ชีวิตแท้ ของนายหญิงทุกภพทุกชาติขอรับ"
ต้วนต้วนน้อยตอบ
"ขอบใจมากต้วนต้วน ว่าแต่ในถ้ำที่เจ้าเข้าไปจำศีลมีอะไรดีๆในภูเขาหลังบ้านเราไหม
"อย่างเช่นโสมคนเห็ดหลิดจือประมาณนี้ละ ต้วนต้วน "
ซานซานถามต้วนต้วนเพราะอยากอยากรู้
"นายหญิงอย่าได้ห่วง ในมิติแห่งนี้ของนายหญิงมีทุกสิ่งขอรับ "
ต้วนต้วนตอบอย่างอารมณ์ดีและนั่งกินผลไม้ที่มันเก็บมาจากป่าด้วยและยื่นให้ซานซานกินอีกด้วย
สองคนหนึ่งกระรอกนั่งเล่นและกินผลไม้จนอิ่มพูดคุยกันกระหนุ่งกระหนิงจนเซียวหานเย่เข้ามาเห็นเมียนั่งพูดกับกระรอกก็ตกใจเรียกชื่อเมียเสียงดัง
ซานซาน!!!!!!!!!!!
- ผู้เขียน
