หลงยุค80มาเป็นภรรยาชายพิการ

บทที่ 12

ซานซานบอกกับสามีว่า ให้พาน้องชายไปส่งที่บ้านและทำหนังสือตัดขาดกับบ้านใหญ่มาด้วยนะคะพี่เย่

ต้วนต้วนบอกว่า วันนี้แม่เฒ่าเซียวจะขับไล่ลูกชายคนเล็กทันทีที่เห็นว่าเขาขาหักกลับไปที่บ้าน และจะไม่ให้อะไรลูกชายคนเล็กเลย และพ่อเฒ่าเซียวก็จะหย่าขาดกับแม่เฒ่าเซียวทันทีเหมือนกัน

"พี่ก็พาพวกเขากลับมาที่บ้านก่อนนะค่ะ สามี "

ซานซานกระซิบบอกกับสามีตอนที่นั่งพักกันก่อนที่จะพาน้องชายคนเล็กมุ่งตรงไปที่บ้านใหญ่ตระกูลเซียว

และบอกกับเมียของซ่งเทียนให้ไปส่งสะใภ้สาม

“ แล้วให้รีบไปตามลุงซ่งตามไปด้วยนะคะ พี่สะใภ้ซ่ง"

ซานซานกระซิบบอกเบาๆ

สั่งความจบซานซานก็แยกกลับไปที่บ้านเพื่อทำอาหารรอสามีและครอบครัวน้องสามีและพ่อเฒ่าเซียวที่จะตัดขาดจากบ้านใหญ่

ตามที่ต้วนต้วนบอกกับเธอให้รู้ล่วงหน้าก่อนแล้วก็ดีเหมือนกันจะได้มีแรงงานเพิ่มซานซานคิดในใจและวางแผนจะให้ครอบครัวน้องสามกับพ่อเฒ่าเซียวไปอยู่ที่ในเมืองเลย บ้านอีกหลังจะได้มีคนทำสวนช่วย

ส่วนตัวซานซานจะไปอยู่ที่ร้านขายของกับสามีหลังจากหมดหน้าหนาวนี้ และจะค้าขายเลย ผักก็ดองเอาไว้เยอะแยะ ทั้งในมิติอีก ผลไม้พร้อมที่จะออกขายทันทีที่จะเปิดร้าน

และเป็นไปตามที่ต้วนต้วนบอกทุกอย่าง แม่เฒ่าเซียวโกรธลูกชายคนเล็กอยู่แล้ว ที่เข้าข้างบ้านซานซานมาตลอด บอกอะไรก็ไม่เคยทำตามนาง ส่วนสะใภ้สามที่อ่อนแอและไม่มีพ่อแม่กำพร้าแต่เด็ก ยากจนไม่มีเงิน ลูกชายคนเล็กยังขัดใจนาง แต่งสะใถ้สามเข้าบ้าน สร้างความเกลียดชังให้กับนางมาโดยตลอด แถมเซียวหานเย่แต่งงานกับซานซานอีก นางยิ่งเกลียดสองสะใภ้เป็นอย่างมาก

แม่เฒ่าเซียวรักแต่ลูกชายคนโตของนาง ที่เชื่อฟังและไม่ขัดใจเวลานางสั่งให้ทำอะไร กับสะใภ้ใหญ่ที่มีหลานชายให้กับนางสองคน

ส่วนเซียวหานเย่แต่งทีหลัง เพราะเขาติดทหารเลยแต่งงานช้ากว่าน้องชายเพราะเขาไม่กลับมาบ้านหลายปี จึงพึ่งแต่งงานกับซานซาน ได้ห้าเดือนก็โดนไล่ออกจากบ้านหลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัสกับมาจากค่ายทหาร

"แกมันไร้ประโยนช์ทั้งผัวและเมีย อยู่ไปก็เป็นภาระ จะให้ฉันมานั่งเลี้ยงแกสองคนผัวเมีย หึ ฝันไปเถอะ"

นางเฒ่าเซียวด่าลูกชายคนเล็กทันทีที่เข้าบ้านมา พอรู้ว่าลูกชายตกเขา

“ส่วนเมียแกก็อ่อนแอ ไม่ต้องมาอยู่ให้เปลืองข้าวเลย ออกจากบ้านฉันไปเลย ทั้งสองคนเลย"

นางเฒ่าเซียวด่าลูกชายกับลูกสะใภ้ทันที ที่ก้าวเท้าเข้าบ้านใหญ่เซียว

"อ้อ ไอ้หานเย่มันเดินได้แล้วนี้ ไม่เห็นสองเดือน แกมันเนรคุณทั้งคู่ ก็ไปอยู่ด้วยกันซะเลยสิ"

นางเฒ่าเซียวด่าทั้งเซียวหานเย่และลูกชายคนเล็ก

เซียวหลวนมองหน้ามารดาด้วยความเจ็บปวดเขาไม่ใช่ลูกของแม่เหมือนพี่รองหรือ นางจึงด่าเขาและไล่ออกจากบ้าน งานในบ้านก็เป็นเขากับเมียทำทุกอย่าง

ส่วนพี่ชายคนโตไม่ต้องทำอะไรเลย เขาที่ยอมเพราะขัดใจแม่แต่งเมียกำพร้าเข้าบ้าน เพราะทั้งสองรักกันจึงยอมทำงานทุกอย่างในบ้านแทนทุกคน เพื่อว่าแม่จะเห็นใจเขากับเมียบ้าง

แต่วันนี้ได้เห็นหัวใจของแม่ตัวเอง น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินและถามแม่กับไปว่า

"ผมไม่ใช่ลูกชายจริงๆของแม่เหมือนพี่รองใช่ไหมครับ แม่จึงทำกับผมเหมือนไม่ใช่ลูก ผมยอมแม่ทุกอย่างเพราะแต่งเมียเข้าบ้านทำให้แม่โกรธ ผมกับเมียทำงานแทนทุกคน ในวันนี้ผมได้เห็นความใจดำของแม่แล้ว ที่ไม่เคยรักผมเลย นอกจากพี่ใหญ่ที่แม่รักกับหลานชายของแม่ "ก็ดี" ต่อจากนี้ผมขอใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง เหมือนพี่รองและตัดขาดกับบ้านใหญ่ เป็นตายไม่เผาผีกัน"

เซียวหลวนหมดความอดทนอีกต่อไป จึงตะโกนเสียงดังบอกต่อหน้าทุกคน

พ่อเฒ่าเซียวหมดความอดทนกับเมียแล้วเหมือนกัน จึงบอกให้ซ่งเทียน ที่เดินตามเซียวหลวนมา

"ไปตามพ่อของเจ้ามา ช่วยฉันเขียนหนังสือหย่า และหนังสือตัดขาดให้ฉันกับเจ้าเล็กด้วย แกมันเกินจะเยียวยาแล้วจริงๆ นางแก่ ฉันก็ไม่ขอทนอยู่ร่วมบ้านกันแกอีกต่อไป และอย่าลืมว่าบ้านหลังนี้เป็นของพ่อเซียวหานเย่ พวกแกได้แค่อาศัยเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์จะอยู่ต่อไป เพราะข้าจะคืนให้เจ้ารองเหมือนเดิม"

ตาเฒ่าเซียวพูดขึ้นอย่างเหลืออดกับเมียและลูกชายคนโตที่เห็นแก่ตัวเหมือนแม่ไม่มีผิด

"ไม่นะ ตาแก่ แกจะหย่ากับฉันไม่ได้นะ"

นางเซียวตะโกนใส่สามีอย่างไม่ยินยอม

ลุงซ่งที่พึ่งมาถึงพอดี จึงพูดขึ้น

"มีอะไรกันอีก ฉันมาเพราะลูกสะใภ้ไปตาม ได้ยินว่าเซียวหลวนตกเขากับเมีย ตอนขึ้นเขาไปเก็บฟืน เป็นอย่างไรบ้าง "

ลุงซ่งถามทุกคนที่ยืนมุงอยู่หน้าบ้านเซียว

ตอนนี้ชาวบ้านมามุงดูหน้าบ้าน ตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงนางเซียวด่าทอลูกชายคนเล็ก และขับไล่ออกจากบ้านทั้งที่กำลังจะหนาวอีกในอีกไม่นาน ช่างเป็นแม่ที่เห็นแก่ตัวจริงทุกคนบอกต่อๆกัน และมองหน้านางเฒ่าเซียวด้วยความรังเกียจกับความลำเอียงรักลูกไม่เท่ากัน

"ตาเฒ่าซ่งมาพอดี เขียนหนังสือหย่าให้ฉันด้วย และเขียนหนังสือตัดขาดเจ้าเล็กกับบ้านใหญ่ด้วย ข้าเกินจะทนกับนางแก่นี้แล้ว ลูกบาดเจ็บกลับมาจากไปหาฟืน ตกเขาจนขาหัก นางเป็นแม่แท้ๆยังไม่ถามอาการลูกสักคำ มีแต่คำด่าทอขับไล่ออกจากบ้าน รีบๆเขียนตอนนี้เลย ฉันจะได้พาเจ้าเล็กไปโรงหมอเสียที"

พ่อเฒ่าเซียวบอกกับหัวหน้าหมู่บ้าน

"ได้" จากนั้นหัวหน้าหมู่บ้านนั้นก็เขียนหนังสือตัดขาดและหนังสือหย่าให้พ่อเฒ่าเซียว และลูกชากคนเล็กทันที

และบังคับนางเซียวเซ็นชื่อด้วย พอโดนกดดันนางเซียวก็จำใจเขียนชื่อของตัวเอง จากนั้นก็เก็บไว้คนละแผ่น ได้ทุกคนรวมของลูกชายคนเล็กด้วย

หากว่าใครไปเรียกร้องหาความกตัญญูจะได้ใช้ใบตัดขาดไว้เป็นหลักฐานยืนยัน

พ่อเฒ่าเซียวแบ่งเงินให้ลูกชายคนเล็กพันหยวน ลูกชายคนโตพันหยวน ของนางเซียวสามร้อยหยวน

กับของพ่อเฒ่าเซียวสามร้อยหยวนเท่าๆ กันซึ้งนางเซียวไม่ยินยอม แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ยืนหน้าดำเป็นก้นหม้อ

และขนของมาแบ่งให้เท่ากันทั้งสองบ้าน และลงชื่อในใบหนังสือว่า บ้านหลังนี้ทุกคนในบ้านอยู่ได้แค่พ่อเฒ่าเซียวเท่านั้น ถ้าเฒ่าเซียวตาย เมื่อถึงเวลานั้นบ้านจะตกเป็นของลูกชายคนเล็กทันที นางเซียวโวยวายไม่ยินยอมเซียวหานเย่จึงบอกว่า

"ถ้าไม่ยอม ก็ย้ายออกไปได้เลย เพราะมันเป็นบ้านของพ่อผม"

ที่ให้อยู่เพราะเห็นแก่พ่อเซียวเลี้ยงดูมาเท่านั้นนางเซียวจึงยอมอย่างจำใจ

"ไหนแกบอกสะใภ้ใหญ่ของแกดีกว่าสะใภ้ทุกคน แกก็ย้ายไปอยู่ที่บ้านลูกสะใภ้ใหญ่แกโน้น"

พ่อเฒ่าเซียวด่านางเฒ่าเซียวอย่างเหลืออด

นางเซียวโกรธจนหน้าดำ ที่รู้ว่าต่อไปบ้านหลังนี้จะตกเป็นของลูกคนเล็ก ทั้งที่เธอตั้งใจไว้ว่าจะให้ตกเป็นของลูกชายคนโตที่เธอรักเพียงคนเดียว

พอจบเรื่องทุกคนจึงแยกย้ายบ้านใครบ้านมัน เซียวหานเย่ให้พ่อไปที่บ้านของซานซานก่อน และขนข้าวของออกจากบ้านใหญ่ แต่พ่อเซียวขอพาลูกชายคนเล็กไปโรงพยาบาลเอง ให้สะใภ้สามไปอยู่ที่บ้านกับซานซานก่อน จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป