SOMETIME10:อย่ายุ่งกับเมียกู
1963 คำ
SOMETIME 10
********************************
มันต่างกันตรงไหนในเมื่อตอนนี้เขาก็เหมือนทำร้ายฉันอยู่ แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าฉันจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำอะไรอยู่
พี่แทนเก็บปืนเข้าที่เดิมก่อนจะลูบผมฉันเมื่อเห็นว่าน้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม มันกลั้นเอาไว้ไม่ได้แล้วจริงๆ มันรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เขาขู่ฉันแบบนี้
เขาขู่ฉันเหมือนฉันไม่ใช่คนที่เขารักแต่เป็นตัวประกันที่เขาอยากทำอะไรกับฉันก็ได้ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาเขาถึงต้องมาทำร้ายฉันแบบนี้
“หวานจะนอนแล้วนะคะ”
ฉันไม่อยากพูดคุยกับคนตรงหน้าเพราะพูดไปก็มีแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บเปล่าๆ ฉันอยากนอนหลับตาไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
“หวานโกรธพี่เหรอคะ?”
น้ำเสียงของพี่แทนดูอ่อนลงทันทีเหมือนเขาเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วมากจนฉันเองก็งงเหมือนกันว่าเขาเป็นคนที่มีสองบุคลิกหรือเปล่า
“หวานไม่กล้าโกรธพี่แทนหรอกค่ะ”
“พี่ไม่อยากเห็นหวานร้องไห้”
พี่แทนยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือเหมือนกลัวว่าฉันจะเจ็บ สัมผัสของเขามันยิ่งทำให้ฉันเจ็บมากกว่าเดิมซะอีก
“พี่บอกหวานแล้วไงว่าอย่าคิดมากเรื่องของพี่ พี่ไม่อยากเห็นหวานเจ็บ”
“งั้นพี่แทนก็อย่าทำสิคะ”
พี่แทนเงียบไปเหมือนเขาทำตามที่ฉันบอกไม่ได้ ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่ายังไงแล้วเขาก็ทำไม่ได้ เพราะสิ่งที่ฉันขอมันมากเกินไปสำหรับเขา
“หวานขอโทษค่ะที่ไม่สนใจพี่แทน พรุ่งนี้พี่แทนจะไปไหนเหรอคะ?”
ฉันไม่อยากทะเลาะกับเขาแล้ว เพราะสุดท้ายยังไงมันก็ต้องจบไม่สวย พี่แทนยิ้มออกมาเมื่อฉันไม่พูดอะไรถึงเรื่องเมื่อกี้ต่อ
ที่ไม่พูดก็เพราะต่อให้พูดเรื่องเมื่อกี้ออกไปมันก็ไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้น ฉันเหนื่อยแล้วล่ะเขาอยากจะทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำเถอะ อีกอย่างฉันก็ห้ามเขาไม่ได้อยู่แล้ว
“พี่ต้องทำงานที่ห้องเพื่อนค่ะ เลยจะค้างที่ห้องมันสองสามคืนน่ะ”
ฉันพยักหน้าเพื่อรับรู้แล้วว่าเขาจะไปไหน อยู่ที่ไหน เขาอยากไปไหนฉันก็จะปล่อยให้เขาไป เขาจะอยู่กับใครฉันจะไม่สนใจแล้วในเมื่อสิ่งนั้นเขาเป็นคนเลือกเอง
ถ้าเขาเห็นว่ามันดีที่สุดแล้วก็ให้เขาทำไป ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเพราะฉันมันก็เป็นแค่ของตายของเขา เขานึกอยากมาหาก็มาพอเบื่อก็ไปแค่นั้น
“ไม่แน่ที่มหาลัยพี่อาจจะไปรับหวานไปทานเข้าด้วยกันสองคนก็ได้”
“ขอบคุณค่ะ” พูดได้เท่านี้จริงๆ สินะ
ฉันมันเป็นคนพูดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เวลาที่จะพูดอะไรต้องคิดให้ดีซะก่อนเพราะถ้าพูดออกไปแล้วไม่ถูกใจเขาฉันกลัวว่าเขาจะทำร้ายฉันขึ้นมาเหมือนอย่างวันนี้ไง
ถ้าเหมยไม่โทรเข้ามาไม่อยากจะนึกเลยว่าพี่แทนจะทำอะไรกับฉันบ้าง เขาก็คงไม่ปล่อยให้ฉันได้มีชีวิตอยู่ร่วมโลกกับเขาแน่นอน
ฉันขับรถมาจอดที่ลานจอดรถหลังคณะ เมื่อเช้าพี่แทนไม่ได้เก็บของของเขาไปอยู่ที่ห้องเพื่อน
เขาไปตัวเปล่าเหมือนว่าของของเขาอยู่ที่ห้องเพื่อนเขาแล้ว คงจะไปบ่อยสิท่าถึงได้มีของตัวเองหลงเหลืออยู่ในห้องนั้นด้วย
พอลงจากรถฉันก็เหลือบเห็นพี่อาร์ลงจากรถที่จอดข้างฉันพอดี วันนี้เขาขับรถยนต์มาแฮะ ฉันเดินเข้าไปทักทายพี่อาร์ที่ถือของอะไรเยอะแยะเต็มไม้เต็มมือไปหมด เลยอาสาเข้าไปช่วยถือของให้
“ให้หวานช่วยถือนะคะพี่อาร์”
“ไม่เป็นไรค่ะหวาน พี่ถือได้”
พี่อาร์แย่งของในมือฉันไปถือเองเหมือนเขาเกรงใจที่ฉันจะช่วย แต่ฉันก็ยังคงแย่งกลับมาถือช่วยเขาอยู่ดี
ของเยอะขนาดนี้ถือเองไม่ไหวหรอก พอเห็นว่าฉันยังคงดื้ออยู่พี่อาร์ก็เลยเลิกห้ามแล้วเดินขนาบข้างมากับฉันเข้าไปในคณะ
“เรื่องเมื่อวานพี่ต้องขอบใจหวานมากนะที่ช่วยเรื่องรถพี่”
“แล้วทำไมพี่ไม่ขับรถคันนั้นมาล่ะคะ?”
“พอดีของพี่เยอะน่ะเลยใช้รถใหญ่น่าจะสะดวกกว่า”
พี่อาร์เดินเลี้ยวไปที่ห้องเรียนพิเศษที่เป็นห้องเฉพาะนักศึกษาพิเศษ ที่ว่าพิเศษก็เพราะนักศึกษาที่สร้างชื่อเสียงให้กับมหาลัยอย่างพี่อาร์ไง คนที่ต้องเข้าห้องนี้ได้ต้องได้รับอนุญาตก่อนเท่านั้น
“หวานถือมาส่งพี่แค่นี้ก็พอแล้ว ขอบใจจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ฉันกำลังจะเดินกลับแต่พี่อาร์เรียกไว้ซะก่อนทำให้หันไปมองก็เห็นว่าพี่อาร์ยืนยิ้มให้ฉันอยู่ และดูเหมือนว่าเขามีอะไรบางอย่างอยากพูดกับฉัน “พี่อาร์มีอะไรอีกเหรอคะ?”
“เย็นนี้หวานว่างหรือเปล่า?”
“ว่างค่ะ”
“พี่ขอนัดคุยกับเราหน่อยได้มั้ย?”
“ได้ค่ะ ที่ไหนคะ?”
“ที่เดิมครับ”
ที่เดิมที่พี่อาร์หมายถึงคือที่ร้านโซนนมที่เราชอบไปนั่งประจำกัน และมันก็กลายเป็นที่เดิมของเราไปแล้ว
ฉันรับคำก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเอง ระหว่างทางฉันเห็นผู้หญิงหลายคนไม่ว่าจะเพื่อน รุ่นน้อง หรือรุ่นพี่ต่างก็มองฉันแปลกๆ
ฉันพยายามที่จะไม่สนใจเพราะพวกนั้นก็ได้แค่มอง และก็พากันเข้าใจอะไรผิดๆ ฉันไม่อยากสนใจอยู่แล้ว
แค่เรื่องของฉันฉันก็ปวดหัวมากพออยู่แล้ว อยากจะมองฉันแบบไหนก็มองไปเหอะฉันมีหน้าที่มาเรียนก็คือเรียน ไม่ได้มานั่งพูดเรื่องคนอื่น
“หวาน”
เหมยวิ่งเข้ามาแตะไหล่ฉันที่กำลังเดินขึ้นห้อง หน้าตาเธอดูตื่นๆ ยังไงไม่รู้ ไปทำอะไรมาเนี่ยวิ่งหอบมาเชียว
“แก...แก...แฮกๆ”
“ค่อยๆ พูดก็ได้เหมยฉันไม่หนีไปไหนหรอก”
อะไรของมัน อย่างกับมีเรื่องคอขาดบาดตายเกิดขึ้น ฉันพาเหมยมานั่งทีโต๊ะหินอ่อนข้างบันได เหมยนั่งหอบหายใจอยู่สักพักก่อนจะเงยหน้ามองมาฉันอย่างตกใจนี่ฉันก็พลอยตกใจไปด้วยเหมือนกันนะ
“รถยนต์ของพี่อาร์น่ะ...”
รถยนต์ของพี่อาร์ที่จอดข้างฉันมันทำไม ทำไมต้องทำหน้าเหมือนหนีผีมาแบบนี้ด้วย นี่เธอกำลังทำให้ฉันใจคอไม่ดีไปด้วยนะเพราะรถฉันมันจอดอยู่ข้างๆ รถของเขา
“ฉันว่าแกไปดูเองดีกว่า ฉันอธิบายไม่ถูกอ่ะเห็นรถแกจอดอยู่ข้างๆ ด้วยไม่รู้ว่าจะโดนลูกหลงไปด้วยหรือเปล่า”
ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่ลานจอดรถทันที เมื่อกี้เพิ่งเดินออกมาได้ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำทำไมเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ฉันมายังที่เกิดเหตุที่มีพี่อาร์ยืนมองดูสภาพรถตัวเองอยู่และยังมีเพื่อนๆ คนอื่นๆ พากันมารุมดูเหตุการณ์ด้วย
ฉันมองไปยังรถของพี่อาร์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากการใช้ของแหลมคมขูดไปที่สีของรถ กระจกโดนทุบจนแตก ยางรถรั่วทั้งสี่ล้อเหมือนโดนเจาะยางเลย
ฉันหันไปที่รถของตัวเองทันทีกลัวว่าจะโดนเหมือนพี่อาร์ แต่ปรากฏว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
รถฉันยังอยู่ในสภาพเดิม ไม่มีแม้แต่รอยข่วนสักนิด ใครกันนะกล้าทำแบบนี้ ไม่รู้หรือไงว่าที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่นะการที่ทำแบบนี้พี่อาร์สามารถเอาผิดได้เลย
“น่าสงสารพี่อาร์อ่ะแก ได้ข่าวว่าพี่อาร์ไม่เคยมีเรื่องกับใครและไม่มีใครเป็นศัตรูกับพี่เขาเลยนะแล้วทำไมถึงโดนแบบนี้ได้อ่ะ”
เหมยทำหน้าเศร้าเมื่อเห็นสภาพรถพี่อาร์ที่เป็นแบบนั้น ฉันเองก็สงสาร แต่เราไม่ได้สนิทกับพี่อาร์เท่าไหร่นี่เราจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาเคยมีเรื่องกับใครมาบ้าง
“คนที่มันทำมันจะต้องใจทราม จิตใจเต็มไปด้วยเสนียดแน่ๆ เลยแก เพราะคนดีๆ เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก”
ก็คงจะจริง คนดีๆ ที่ไหนทำร้ายกันได้ถึงขนาดนี้ ฉันว่าไม่มีหรอก อย่างมากก็แค่ปล่อยยางรถให้รั่วเหมือนที่พี่แทนทำเมื่อคืนนี้
จู่ๆ ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของฉัน บางทีนี่อาจจะเป็นฝีมือของพี่แทนก็ได้ แต่พี่แทนจะทำแบบนั้นทำไมในเมื่อเขาก็เข้าใจดีแล้วนี่ว่าฉันกับพี่อาร์เราแค่ทำงานกันเท่านั้น
ฉันไม่อยากจะใส่ร้ายคนของฉันเพราะมันคงไม่ยุติธรรมหากไม่ฟังจากปากของเขา พี่แทนแทบไม่รู้จักพี่อาร์ด้วยซ้ำ
ฉันคิดว่าเขาไม่ได้ทำแน่ๆ มันคงจะเป็นคนอื่นที่ทำไปเพื่อเรียกร้องความสนใจไรงี้ก็ได้มั้ง
“พี่อาร์คะ” ฉันเห็นพี่อาร์ยืนมองดูสภาพรถของตัวเองอยู่นานก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าของรถ
พี่อาร์หันมามองฉันก่อนจะยิ้มเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นอะไร ยิ่งเขาทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งสงสารเขามากกว่าเดิม ทำไมคนดีๆ อย่างพี่อาร์ต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ด้วยนะ
ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย ถึงฉันจะไม่ได้สนิทกับพี่อาร์แต่ฉันก็พอจะรู้ว่าเขาเป็นคนดีมีแต่คนพูดถึงเรื่องเขาในทางที่ดี
จนไม่คิดว่าจะมีใครคิดทำเรื่องแย่ๆ แบบนี้กับเขาแน่นอน หรือไม่มันก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้
“มีอะไรให้หวานช่วยมั้ยคะ?”
“หวานช่วยพี่ไม่ได้หรอกค่ะ” พี่อาร์พูดยิ้มๆ
มันก็จริงอย่างที่เขาบอกแหละอย่างฉันจะไปช่วยอะไรเขาได้ รถเขาอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่มีใครช่วยได้หรอกนอกจากเอาเข้าศูนย์อย่างเดียว
“เมื่อวานมอไซต์ยางรั่ว มาวันนี้รถยนต์มีสภาพเละ สงสัยพี่จะดวงไม่ดีเกี่ยวกับรถแล้วมั้ง คงต้องโหยรถเมล์มาเรียนแล้วล่ะมั้งเนี่ย”
“เดี๋ยวหนูขออาสาเป็นสารถีเป็นคนขับให้พี่อาร์เองค่ะ”
รุ่นน้องคนหนึ่งพูดขึ้น ดูเหมือนเธอจะคลั่งไคล้พี่อาร์เอามากๆ เลยนะถึงได้อาสาเป็นคนขับรถให้แบบนี้
พี่อาร์หันไปยิ้มให้รุ่นน้องคนนั้นก่อนจะบอกปฏิเสธไปอย่างถนอมน้ำใจ ฉันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนพี่แทนมากกำลังมองมาที่ฉันอยู่
ฉันคิดว่าต้องเป็นพี่แทนแน่ๆ ฉันเดินตามเขาออกไปจนลับสายตาผู้คนเขาถึงได้หันหน้ามาหาฉัน และก็เป็นพี่แทนจริงๆ ด้วย
เขามาทำอะไรที่คณะของฉัน
- ผู้เขียน
