“แล้วยุ่งอะไรด้วย เรื่องของกู” คำหยาบหลุดออกมาอีกครั้ง เขาโกรธ เขาหงุดหงิดที่ควอนถามแบบนี้ และยิ่งหงุดหงิดที่ทำอะไรกับตัวต้นเหตุไม่ได้
“คะ...คือ....ขอโทษครับ”
“ขอโทษ ขอโทษ พูดเป็นแค่คำนี้รึไงไอ้ควอน พลั่ก!” แล้วเสียงกระแทกแก้วกาแฟก็ดังขึ้นพร้อมกับแสงโสมลุกขึ้นยืนเอามือทั้งสองเท้ายันโต๊ะทานข้าว
ด้านทัพฟ้า ชานม ชาเขียวก็พากันหยุดทานข้าวเมื่อตอนนี้โต๊ะทานข้าวกำลังเป็นสนามรบเมื่อเจ้าของบ้านกำลังโกรธ
“ควอนพวกฉันขอตัวขึ้นไปทานบนห้องได้ไหม” ชานมเอ่ยขึ้นเบาๆ
“นั่นดิมึง พวกกูขอไปกินข้าวบนห้องนะ” ทัพฟ้าเห็นด้วยกับเพื่อน
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ทานที่นี่แหละน้องๆ พี่จะกลับขึ้นห้องแล้ว และเนี่ยวันนี้มีเรียนไหม” แสงโสมบอกทุกคนไม่ต้องไปเพราะเขาจะไปเองและไม่ลืมถามว่าทุกคนมีเรียนไหมวันนี้
“มีครับ” ชาเขียวตอบ”
“อือ” แสงโสมทำเพียงครางรับรู้แล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจจะพูดอะไรต่อ และเมื่อตอนนี้คนเจ้าอา
