ผมตื่นแต่เช้าเพื่อจะได้ทันพี่เขาไปกรุงเทพฯ ผมยืนก้มหน้าทางเชิงบันไดหน้าบ้าน ผมมาดักรอพี่เขา และก็ได้เจอ แต่ผมก็ไม่กล้าจะทักพี่เขาก่อน เพราะเรื่องเมื่อคืนผมยังไม่กล้าพอจะเงยหน้ามองพี่เขาเต็มตา ทำได้แค่แอบมองและชำเลืองตามองเท่านั้น
ด้านแสงโสมเมื่อลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กของตนเองมาถึงควอนตั้งใจจะไม่สนใจ แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นเร่ารุนแรงหนักหน่วงผิดจังหวะจนหงุดหงิดแล้วเอ่ยถามอีกฝ่ายออกไปอย่างห้ามปากตัวเองไม่ได้
“มายืนโง่ทำไมตรงนี้” แสงโสมก็คือแสงโสม อย่าหวังจะได้ยินคำพูดอ่อนโยนนุ่มนวลจากปากแข็งกระด้างของเขา
“คะ...คือผมมารอส่งพี่บิ๊กครับ”
“ฉันขอให้นายมาส่งเหรอถึงต้องมารอส่ง” ตอนนี้เวลาหกโมงเช้า และตอนนี้ป้าทิพย์ นิ้งกำลังเตรียมมื้อเช้าให้คนหน้าหวานตรงหน้าอยู่ ส่วนลุงเอกก็รดน้ำต้นไม้ที่สวนหลังบ้าน
“ไม่ครับ ควอนอยากมาส่งเองฮะ”
“น่ารำคาญ” พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินลงบันไดไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดอย
