ราเชนทร์เดินลงเขามาเรื่อยๆ โดยใช้มีดทำสัญลักษณ์กับต้นไม้ไว้เพื่อกันหลงทาง เค้าถูกฝึกการเอาตัวรอดมาอย่างดีจึงไม่มีความรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อยแถมตอนนี้ใจยังกระวนกระวายเป็นห่วงมะนาวได้แต่ภาวนาอย่าให้เธอเป็นอะไร
"เธออยู่ไหนมะนาว ได้ยินฉันมั้ย ส่งเสียงตอบฉันหน่อยสิ แม่ง ฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะโว้ยยย มะนาว อย่าเป็นอะไรนะ ฉันขอร้อง"
ราเชนทร์ทั้งเอ่ยตะโกนเรียกชื่อเธอ ทั้งโวยวายจนตอนนี้สายตาเขาเริ่มแดงกร่ำน้ำตาคลอเบ้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ราเชนทร์ยังคงเดินตามหามะนาวไปเรื่อยๆ โดยไม่หยุดพักจนเวลาเลยมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว
"อือ โอ๊ยยย เจ็บ"
ทางด้านมะนาวเมื่อกลิ้งลงเขามาโชคดีที่มีต้นไม้ใหญ่กั้นไว้เธอเลยกลิ้งไปชนไม่ได้ตกลงมาลึกมาก แต่เพราะชนต้นไม้เธอจึงหมดสติไปหลายชั่วโมงตื่นมาก็มืดแล้ว มะนาวร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อมีสติ เพราะตามตัวเธอเต็มไปด้วยบาดแผลถลอกแถมขาซ้ายเจ็บจนขยับไม่ได้
"ฮึก ช่วยด้วยค่ะ มี
