Secret Ep.7 เปิดเผย
1470 คำ
=pc=7
=br=
ฉันกลับมาใช้ชีวิตปกติที่ดูไม่ปกติเท่าไหร่นัก เข้าเรียนทุกวันทุกคาบเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน พยายามทำตัวร่าเริงเหมือนปกติเพื่อไม่ให้ยัยแพรสงสัย ต้องคอยระแวงระวังหลบหนีฮอร์กตลอดเวลา เพราะฉันคิดว่ามันต้องวนเวียนอยู่ใกล้ๆตัวฉันเนี่ยแหละ แต่แค่ไม่ปรากฏตัว เพราะฉันรู้มาว่ามันคือเพื่อนสาขาเดียวกับพี่บอล
ฉันไม่เจอมันมาสามวันแล้ว แต่ก็ใช่ว่ามันจะหายไปจากชีวิตฉันนะ เพราะมันยังทักมาหาตลอด พอไม่ตอบมันก็จะโทรมา บางทีก็ไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไรจากฉัน
ฉันไม่ได้เจอพี่พาร์ซเลยตั้งแต่วันนั้น ไม่ไปที่ยิมเหมือนเดิม บางทีฉันอาจจะเลิกชอบพี่เขาไปแล้วก็ได้
"ยัยบี วันนี้เที่ยวมั้ย อยากออกแรดว่ะ" แพรทำหน้าเซงๆแล้วโอบไหล่ฉันไว้
"เอาดิ อยู่ห้องเบื่อๆเหมือนกัน" บางที่การได้ออกไปปลดปล่อยอาจจะทำให้ลืมเรื่องราวแย่ๆบ้างก็ได้
"อิอิ ไปหาผู้กันเถอะ"
เห็นมันอย่างนี้ด่าพี่พาร์ซซะขนาดนั้นมันก็เป็นผู้หญิงแรดๆคนนึงเลยนะ ไปเที่ยวแต่ละที่ต้องได้ไลน์ผู้ชายมาทุกครั้ง ส่วนฉันก็มีบ้างแต่ส่วนใหญ่แล้วจะมีคนเข้ามาขอไลน์ฉันเองมากกว่า เพราะฉันไม่ค่อยกล้ารุกใครก่อน
แล้วพอมีคนทักมาคุยฉันก็ไม่คุยด้วยอีกนั่นแหละเพราะก่อนหน้านี้ฉันมัวแต่สนใจพี่พาร์ซไง
"ยัยบี!" เสียงเข้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ทั้งฉันและยัยแพรต่างหันไปมองพร้อมกัน
"อ้าว พี่บอล"
"มาคุยกันหน่อยสิ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย"
"...ค่ะ" ยอมรับว่าฉันหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะที่ได้ยินพี่บอลพูดแบบนั้นเพราะความกลัว
ฉันกลัวพี่บอลจะรู้เรื่องของฉันกับฮอร์กแล้วมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องแย่ๆนั่นเลยแม้แต่คนเดียว
"ฉันรออยู่นี่นะ" แพรพูดแล้วนั่งลงตรงมาหินอ่อนใกล้ๆ ฉันพยักหน้าให้มันแล้วเดินตามพี่บอลไป
"เรื่องไอ้พาร์ซ" พี่บอลล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วพูดออกมา
เอาแล้วไงยัยพินบี
"..."
"พี่พึ่งรู้มาว่ามันไปทำผู้หญิงท้อง" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆเพื่อไม่ให้พี่บอลสงสัย รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันคิดเอาไว้
"ค่ะ" ฉันตอบพี่ชายตัวเองสั้นแล้วยิ้มบางๆไปให้
"แกไม่ตกใจเหรอ ชอบมันไม่ใช่หรือไง" พี่บอลพูดแล้วทำตาโตออกมา
"ไม่นะ ฉันว่าฉันไม่ได้ชอบพี่พาร์ซแล้ว"
มันเป็นความรู้สึกอบบนั้นจริงๆนะ เพราะความกลัวและอยากเอาตัวรอดมันเลยทำให้ชนะทุกสิ่ง
"ง่ายจังว่ะ ไอ้น้องคนนี้ ไปเจอหนุ่มไหนเข้าอีกล่ะ" พี่บอลส่ายหัวให้ฉันแล้วพูดออกมา
"ไม่มีอ่ะ พี่หาให้หน่อยสิ อยากมีคนดูแล" ฉันพูดแหย่พี่บอลออกไปอย่างนั่น ทั้งที่จริงยังมีเรื่องบางอย่างที่กังวลในหัว
"ตั้งใจเรียนไปเถอะ อย่าแรด" และอีกตามเคย ผู้ชายคณะนี้มันปากจัดกันจังนะ เห็นหน้าตาดีไม่ได้เลย คิดว่าเท่เหรอ
"เห้อ เบื่อพี่ จะมาคุยแค่เรื่องนี้ใช่มั้ย"
"อืม กลัวแกจะไปยุ่งกับมันแล้วเป็นเรื่องขึ้นมา เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นคนใกล้ตัวฉันด้วยสิ สงสารมัน"
คำพูดของพี่บอลทำให้ฉันรู้สึกสะกิดใจขึ้นมา ที่ว่าคนใกล้ตัวนั่นมันทำให้ฉันคิดไปถึงเรื่องของฮอร์ก และคำว่าไม่อยากให้ยุ่งของพี่บอลยิ่งตอกย้ำความจริงให้มันชัดขึ้น
"เดี๋ยวพี่บอล บีพอจะรู้ได้มั้ย ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร" ฉันเอื้อมมือไปจับแขนพี่ชายตัวเองแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย
"หืม จะอยากรู้ไปทำไม ไหนว่าไม่ชอบไอ้พาร์ซมันแล้วไง"
"บอกมาเถอะน่า"
"ยัยนั่นชื่อ ลูกปัด เป็นเพื่อนในสาขาฉัน แต่อย่าไปเล่าให้ใครฟังล่ะ สงสารมัน ตอนนี้เห็นว่าไอ้พาร์ซจะไม่เอาด้วย เพื่อนสนิทมันเดือดใหญ่แล้ว"
"..." ฉันนิ่งค้างทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนั้นออกมา
'ลูกปัด' งั้นเหรอ
'ว่าไงปัด'
'อืมเดี๋ยวไปหา'
ชัดเลยต้องใช่แน่ๆ ผู้หญิงที่ท้องกับพี่พาร์ซคือคนที่โทรมาหาฮอร์กวันนั้น
"เพื่อนสนิทที่ว่า ชื่อฮอร์กหรือเปล่า" ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วถามพี่บอลออกไป
"รู้ได้ไง เออใช่ ไอ้ฮอร์ก เป็นเพื่อนในสาขาฉัน มันสนิทกันมากเลยนะ ตอนแรกคิดว่ามันเป็นแฟนกันแล้ว แต่มารู้อีกทียัยนั่นไปคบกับไอ้พาร์ซช่วงนึง..."
"ไอ้บอล!" เสียงของพี่บอลถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของใครอีกคนที่ดังเข้ามา
และมันเป็นคนที่ฉันไม่อยากจะเจอที่สุด!
"อ่าว ฮอร์ก มึงมานี่ได้ไง" พี่บอลถามออกไปอย่างสงสัย ส่วนฉันได้แต่ยื่นหายใจติดขัด
"มาหายัยนี่ไง" เขาพูดแล้วชี้มาทางฉัน
เกิดจะบ้าอะไรขึ้นมาวะ ฉันกัดฟันแน่นแล้วจ้องเขาอย่างไม่พอใจ ทำไมต้องอยากทำให้คนอื่นรู้ว่าฉันกับเขารู้จักกัน
"หืม น้องฉันเหรอ ยัยพินบีอ่ะนะ แกมีอะไรกับมัน" พี่บอลทำหน้างงเป็นสองล้านเท่าเพราะฉันกับไอ้บ้านี่ไม่ควรจะมารู้จักกันไง
"มี..." เขาพูดค้างไว้แล้วมองหน้าฉันอย่างกวนๆ จนฉันแทบจะหยุดหายใจตรงนั้น "ฉันกับน้องแกกิ๊กกันอยู่"
ไม่รู้ฉันควรจะดีใจที่เขาพูดไปแบบนั้น แต่มันก็คงดีกว่าถ้าเขาทำตัวเหมือนว่าไม่มีอะไรเพราะมันจะน่าสงสัยกว่า แล้วทำไมเขาต้องไปบอกพี่บอลแบบนั้นด้วย ฉันอยากจะจับหัวของมันทึ้งแล้วเอาเท้ากระทืบจริงๆนะ แต่ก็ทำได้แค่คิดแล้วยืนเฉยๆเหมือนฉันยอมรับในสิ่งที่เขาบอกพี่บอลไป
"ห๊ะ ยัยบีอ่ะนะ อ้อ ที่แกบอกไม่ชอบไอ้นั่นแล้วก็เพราะคนนี้เหรอ แกนี่มันแรดจริงๆ" พี่บอลที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก้มลงมากระซิบฉันแถมยังด่าฉันอีกด้วย ฉันอยากจะตะโกนบอกพี่ชายตัวเองมากว่าไอ้ชั่วนี่มันทำร้ายฉัน!
เราไม่ได้กิ๊กกัน!
แต่พอเห็นหน้ามันคำว่าคลิปก็ลอยเข้ามาในหัวฉัน เลยต้องหยุดความโมโหในใจเอาไว้
"ไปกันเถอะพินบี เรามีนัดกันไม่ใช่เหรอ ขอเบิกตัวน้องสาวแกไปก่อนนะ"
"เออ ตามสบาย" ฉันเกลียดพี่ชายตัวเองก็วันนี้แหละ เวลาที่ฉันอยากจะให้มันหวงฉันกลับปล่อยให้ฉันถูกไอ้บ้าฮอร์กลากไปต่อหน้าต่อตา จนฮอร์กมันพาฉันมาถึงรถ
เห้ย แล้วยัยแพรล่ะ
"เดี๋ยว จะพาฉันไปไหน ฉันมีนัดกับเพื่อน มีอะไรก็พูดมา" ฉันดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขาแล้วหันหน้าไปมองทางอื่น อย่างรำคาญ
"มีนี่ไง" เขาพูดแล้วเอานิ้วชี้ไปที่มือถือขอตัวเอง
"...เออ ฉันรู้แล้ว! ว่านายมีคลิปบ้าๆนั่น! แล้วตอนนี้จะอะไรกับฉันอีก ฉันรู้เรื่องหมดแล้วไง ฉันจะไม่ยุ่งกับพี่พาร์ซแล้วไง! ฮึก ยังจะอะไรกับฉันอีก ฮือๆ" ฉันร้องไห้อีกแล้วทุกครั้งที่อยู่กับมัน
"..." ฮอร์กเงียบแล้วมองหน้าฉันนิ่ง วันนี้สีหน้ามันดูดุน้อยลงกว่าทุกครั้งที่ฉันเจอ แต่มันไม่มีผลอะไรกับฉันเพราะฉันก็ยังเกลียดมันเท่าเดิม
"นายควรจะเลิกยุ่งกับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ฮึก ฮือๆ" ฉันพูดออกไปพร้อมเสียงสะอื้น
"หยุดร้องไห้" เขาถอนหายใจแล้วพูดออกมาเหมือนข่มอารมณ์
"..." ฉันไม่ได้หยุดร้องไห้แต่เลือกที่จะหยุดโวยวายเพราะต่อให้มีคำถามเป็นล้านคำถามมันก็ไม่เคยตอบฉันซักครั้งถ้าเป็นเรื่องนี้
"เธอนัดกับเพื่อนจะไปไหน" อยู่ๆเขาก็ถามคำถามที่ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ซักนิด จนฉันต้องขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ
"เที่ยว!" ฉันตอบไปตรงๆแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ไม่ต้องไป!"
- ผู้เขียน
