Secret Ep.6 การดูแลจากคนเลวๆ
1300 คำ
=pc=6
=br=
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่ามันเป็นเช้าของวันใหม่ ไม่รู้ตัวเองหลับไปตอนไหน คงเพราะพิษไข้ที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกตัว พอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหมอนั่นอยู่ในห้องแล้ว แต่ฉันได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำดังอยู่คงจะอยู่ในนั้น
อาการป่วยตอนนี้รู้สึกดุขึ้นมากแล้วจนเกือบจะหายเป็นปกติ
"มาอยู่นี่ทำไมวะฉัน" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆแล้วยันตัวลุกขึ้น ตอนนี้ฉันยังอยู่ในชุดชั้นในเหมือนเดิมเพียงแค่มีผ้าห่มคลุมตัวไว้
ฉันเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่ตอนนี้มันกองอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เอามันมาสวมไว้ให้รู้สึกปลอดภัยขึ้นบ้าง ก่อนจะมองหากระเป๋าของตัวเองแล้วพบว่ามันถูกวางไว้บนโต๊ะที่มีคอมตั้งอยู่ คอมตัวนั้นกำลังถูกเปิดใช้งานเป็นโปรแกรมอะไรซักอย่างที่ฉันเคยเห็นพี่บอลเคยเปิดทำงานเวลาฉันไปเที่ยวหาที่บ้าน
"จะทำอะไร" เสียงเข้มของเขาดังขึ้นเมื่อฉันลุกไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางบนโต๊ะนั้น
"จะกลับ"
"กลับไปไหน"
"ก็กลับห้องฉัน ทำไมฉันต้องมาอยู่นี่"
"ใครให้กลับ" ฮอร์กมองหน้าฉันแล้วถามเสียงเรียบ แล้วมันก็เดินมาดึงกระเป๋าของฉันไปวางที่เดิม
"...อะไรอีก จะมาขังฉันไว้ที่นี่ทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายนะเว้ย" ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองอีกรอบ แต่ยังไม่ทันเอื้อมมือไปหยิบ ก็ถูกเขาล็อคเอวแล้วผลักลงเตียง
"อยู่นี่แหละไม่ต้องกลับ หรืออยากจะให้ฉันโมโห" คำพูดของเขาทำเอาฉันต้องเงียบลงแล้วอยู่เฉยๆ นั่งกอดเข่ามองเขาเดินไปแต่งตัว
ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันต้องมาทนทรมานกับอะไรแบบนี้
โคตรโรคจิตเลยไอ้บ้านี่
"ฉันหิว" ฉันพยายามจะหาทางออกไปให้ได้นั่นแหละ มันต้องได้ซักทาง
"อืม เดี๋ยวจะลงไปซื้อมาให้" เขาพูดแต่ไม่ได้หันมามอง ยังคงจ้องคอมและทำงานของตัวเองไปอย่างไม่สนใจ
"แต่นี่มันจะเที่ยงแล้ว ฉันต้องกินยา"
"..." แล้วสุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้ หันหน้ามามองฉันพร้อมขมวดคิ้วแน่น แต่ก็ยอมลุกขึ้นแล้วไปหยิบกระเป๋าตังกับมือถือของตัวเอง
"จะไปไหน"
"ไปซื้อข้าวมาให้แดกไง อ่อ ไม่ต้องคิดจะออกไปไหนนะ ถ้าไปรู้เรื่อง" เหอะ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่างเพราะไอ้คำว่าคลิปบ้านั่นมันค้ำคอฉันอยู่
"อืม ฉันจะไปไหนได้ล่ะ ถ้าฉันไปนายจะปล่อยคลิปนั่นไง อยากทำอะไรฉันก็ทำเลย เชิญตามสบาย"
"รู้ก็ดี" พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง
ฉันเดินไปหยิบมือถือของตัวเองมาดู ตอนนี้ยัยแพรคงติดต่อมาแน่ๆ แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆยัยแพรโทรมาหาฉันสามสาย พี่พาร์ซก็โทรมาหาด้วย ข้อความในแชทอีก ไลน์มีข้อความของพี่พาร์ซเกือบยี่สิบข้อความเพราะสามวันมานี้ตั้งแต่เราแลกไลน์กันฉันก็ไม่ได้ตอบเขาเลย
ฉันตัดสินใจโทรหายัยแพรก่อน บอกมันว่าฉันกลับบ้านเสาร์อาทิตย์กับเพื่อนที่อยู่ต่างคณะ จำเป็นต้องโกหกมันไปอย่างนั้นแหละ ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว
และสุดท้ายฉันก็เปิดอ่านข้อความของพี่พาร์ซ
Pars : (สติ๊กเกอรฺช์แมวสีขาว)
Pars : เงียบเลยทำไมไม่ตอบครับ
Pars : อยู่ไหนครับ
Pars : พินบี หายไปไหนเนี่ย
และอีกหลายข้อความที่เป็นคำถามคล้ายๆแบบเดิม ฉันอยากจะตอบข้อความเขาไปนะแต่สุดท้ายก็ต้องปิดแล้วล็อคหน้าจอไว้ คงเพราะฉันก็ห่วงตัวเองเหมือนกัน คำว่าชอบที่มีกับพี่พาร์ซตอนนี้มันมีความกลัวเข้ามาแทนที่ ยิ่งได้รู้จากปากของฮอร์กว่าเขามีเจ้าของแล้วฉันยิ่งไม่อยากยุ่งกับเขาอีก
แต่ฉันจะเชื่อผู้ชายที่เพิ่งเจอไม่กี่วันแล้วยังขืนใจฉันเหรอ ฉันไม่รู้จักนิสัยใจคอเขาด้วยซ้ำ ที่รู้คือมันเลวกับฉันจนไม่น่าให้อภัย
ผลั่วะ
แล้วฮอร์กก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับข้าวกล่องสองกล่อง เขาวางให้ฉันบนโต๊ะหน้าโซฟาหนึ่งกล่องแล้วเอาของเขาไปวางไว้บนโต๊ะคอม
"กินซะ แล้วก็นี่ยา" เขาโยนยาแผงหนึ่งมาให้ฉันบนเตียงแล้วก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานตัวเดิม
ฉันหยิบยานั้นขึ้นมาไว้ในมือแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาที่มีโทรทัศน์จอใหญ่อยู่ตรงหน้า นั่งกินข้าวกล่องที่เขาซื้อมาให้เงียบๆแล้วจึงกินยานั้นตาม
"ฉันจะกลับได้เมื่อไหร่" ฉันถามโดยไม่ได้หันไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง
"จะรีบกลับไปหาใคร" เกลียดชิบหายเลยเวลาฉันถามแล้วไม่ตอบ เสือกมาถามฉันอีกรอบเนี่ย
"ฉันอยากกลับห้องตัวเอง ไปนอนห้องตัวเอง ไปทำอะไรที่ฉันอยากทำ"
"..." แล้วเขาก็เงียบไปไม่ได้พูดอะไรออกมาจนฉันต้องหันไปมองหน้ามันที่จ้องคอมอยู่จนได้
"เมื่อไหร่จะลบคลิปนั่น"
"ตอนที่อยากลบ"
"แล้วจะเก็บไว้ทำไมวะ ฉันจะไม่ยุ่งกับพี่พาร์ซ นายลบคลิปนั่นซะ ได้โปรดเถอะ ฮึก ฮือๆ" เออ สุดท้ายฉันก็ร้องไห้อีกจนได้ ยิ่งมองหน้ามันฉันยิ่งอยากร้องไห้ ยิ่งเกลียดก็ยิ่งอยากร้องไห้
"หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้ ไม่ชอบ" เขามองด้วยหางตาแล้วออกคำสั่ง
"ฉันต้องสนด้วยเหรอว่านายจะชอบหรือไม่ชอบ"
"เธอ!..." เขาทำท่าจะลุกมาหาฉัน แต่ก็ต้องหยุดเอาไว้เพราะมีคนโทรเข้ามาหาเขาตอนนี้พอดี
ฮอร์กดูชื่อของคนที่โทรเข้ามาแล้วเขาก็กดรับสาย หันหน้าหนีฉันไปทางอื่น น้ำเสียงที่คุยกับคนคนนั้นต่างกับฉันลิบลับ
"ว่าไงปัด"
(...)
"อืม เดี๋ยวไปหา"
แล้วเขาก็กดวางสายพร้อมกับหันมามองฉันอย่างหาเรื่องต่อ แต่ฉันไม่อยากคุยด้วยแล้วจึงเดินหนีไปเข้าห้องน้ำแทน นั่งแช่บนฝาชักโครกอยู่นั่นแหละ ดีกว่าออกไปเจอหน้ามัน
ปัง! ปัง! ปัง!
"เปิดประตู!"
"..." ฉันถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนจะพังประตูเข้ามา
"บอกให้เปิดประตูไง เธออยากตายใช่มั้ย!"
"..." ฉันเดินไปเปิดประตู แล้วยืนเผชิญหน้าเสียอารมณ์ขั้นสุดของเขา
"อย่ากวนตีนได้ป่ะ ไป จะไปส่งหอ หรืออยากจะนอนในนี้!"
"..." ฉันเงียบแล้วเดินเบียดเขาออกไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง
เขาออกมาส่งฉันที่หอจริงๆ แล้วก็ขับรถออกไปอย่างรีบร้อน คงจะเป็นเพราะคนที่โทรมาเมื่อกี้แหละมั้งเพราะตอนคุยกันฉันได้ยินว่าเขาจะออกไปหา ถึงได้มาอารมณ์เสียใส่ฉันที่ทำให้เขาเสียเวลา
ฉันอยากขอบคุณคนที่โทรเข้ามาจริงๆ ที่ทำให้ฉันหลุดพ้นจากเขาได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ตลอดก็เถอะแค่ได้ผ่านไปแต่ละนาทีที่รู้ว่ามันมีชีวิตอยู่ฉันก็ทรมานแล้ว
อยากให้ตายๆไปซะชีวิตฉันคงจะมีความสุขขึ้นมาเยอะเลย
- ผู้เขียน
