หลงรักเด็กซ่อง #8 - ไม่ขาย
1335 คำ
"ไอ้เนถึงเวลาเรียนแล้ว ถ้าง่วงก็กลับไปนอนบ้าน" เดย์สะกิดแขนเรียกเพื่อนรักที่นอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะอยู่หลายนาที แล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินมุ่งหน้าไปยังลิฟต์ใต้อาคารเรียนโดยไม่รอ ทำให้เนมาร์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วรีบดีดตัวเดินตามเข้าลิฟต์ไป
"เฮ้ย! เดี๋ยวดิไอ้เนอย่าเพิ่งไป มึงยังไม่ตอบคำถามกูเลยสรุปว่ามึงมีเด็กเหรอ? ใครวะไอ้เน" น้ำเสียงเปี่ยมพลังตะโกนไล่หลังเพื่อนรักดังลั่น ท่ามกลางสายตาของผู้คนแถวนั้นที่หันมามองต่อด้วยสีหน้างุนงง ทว่าคนที่ถูกเรียกกลับส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ก่อนจะกดลิฟต์ให้ปิดลงโดยไม่รอเพื่อนรักอีกคนที่กำลังวิ่งเข้ามา
หลายชั่วโมงต่อมา..
"ไอ้เนมึงจะบอกกูได้ยังว่าเด็กที่มึงคิดถึงคนนั้นคือใคร? ต้องสวยมากแน่เลยใช่ไหมมึงถึงหลงขนาดนี้" ระหว่างที่นั่งเรียนกันอยู่ต่อก็เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเพราะความอยากรู้ เขาคะยั้นคะยอถามมาเป็นชั่วโมงกว่าแล้วก็ยังไม่มีคำตอบหลุดออกมาจากปากเพื่อนรักแม้แต่น้อย
"มึงจะถามเซ้าซี้มันทำห่าอะไรนักหนาวะ ถ้ามันอยากบอกเดี๋ยวมันก็บอกเองนั่นแหละ" เดย์ถอนหายใจพรืดใหญ่ด้วยความรำคาญเพื่อนรักที่กระแนะกระแหนอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง จนเขาแทบจะไม่มีสมาธิเขียนงานที่อาจารย์สั่ง ไม่ต่างจากเนมาร์เขาเองรำคาญเช่นกันแต่ไม่อยากพูดอะไรออกไปเดี๋ยวมันจะไม่จบแค่นี้
"กูอยากรู้นี่หว่า มึงไม่อยากรู้หรือไงไอ้เดย์"
"เฉยๆว่ะ ไม่เหมือนมึงหรอกชอบเสือกเรื่องของคนอื่น งานการไม่รู้จักทำ เสร็จช้ากูไม่รอนะบอกก่อน"
"เรื่องคนอื่นที่ไหน นั่นมันเรื่องเพื่อนเรานะเว้ย"
"รำคาญว่ะ" เป็นเนมาร์ที่เอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทนหลังนั่งเงียบอยู่นาน เขาหยัดการลุกขึ้นเดินผลุนผลันออกไปส่งงานหน้าห้อง แล้วเอื้อมมือบิดเปิดประตูเดินออกไปข้างนอกในนาทีต่อมาโดยไม่รอเพื่อนรักทั้งสองคน การกระทำโผงผางของเขาทำเอาเดย์และต่อนั่งมองนิ่งไม่กล้าที่ตะโกนเรียก กลัวจะโดนด่ากลับมา
@ซ่องNM
"ก๋วยเตี๋ยว" เสียงเรียกของใครคนหนึ่งดังขึ้นในขณะที่เด็กสาวกำลังหยิบของออกจากล็อบบี้ในห้องแต่งตัวที่ทำงาน เนื่องจากมันถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอค่อยๆหมุนตัวหันไปมองหาเจ้าของเสียงนั้น ก่อนจะขานรับกลับไปเมื่อเห็นว่าเป็นป้ามนแม่บ้านอีกคนที่เดินเข้ามา
"มีอะไรเหรอคะป้ามน"
"วันนี้รับโอทีไหม? ทำแทนป้าหน่อยสิ พอดีจะพาหลานไปหาหมอ"
"รับค่ะ หนูกำลังหาโอทีอยู่ คิดว่าจะไม่ได้ซะแล้ว" ใบหน้าหวานพยักหน้าเพียงนิด พร้อมกับคลี่ยิ้มแป้นออกมาอย่างดีใจ ก่อนเลิกงานไม่กี่นาทีเธอได้เดินไปถามโอทีที่เคาน์เตอร์มาแล้ว แต่เจ้บอกยังไม่มีเลยต้องมาเก็บของกลับบ้าน ดีนะป้าแม่บ้านเข้ามาทันเลยได้พอดีไม่งั้นอด
"จ้ะ งั้นป้าไปก่อนนะลูก" มือสากยกขึ้นมาลูบไหล่เด็กสาวเบาๆด้วยความเอ็นดู
"ค่ะ" สิ้นสุดคำพูดของก๋วยเตี๋ยว มนก็เดินไปหยิบของในล็อบบี้ตัวเอง แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องแต่งตัวทันที
หลังจากที่ได้โอทีเด็กสาวก็รีบเดินไปหยิบอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้ทำความสะอาดในห้องข้างๆติดกับห้องแต่งตัว เป็นห้องเก็บอุปกรณ์ของแม่บ้านโดยเฉพาะ
หมับ!
"อ๊ะ!" ก๋วยเตี๋ยวร้องขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมกับตวัดมือเอื้อมไปปัดท่อนแขนแกร่งและหมุนตัวหันมามองเมื่ออยู่ๆก็มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามาบีบบั้นท้ายอย่างแรง ในขณะที่เธอกำลังก้มกวาดเศษขยะอยู่หน้าห้องพักรับแขกที่ปราศจากผู้คนในตอนนี้ เพราะแขกและสาวบริการบางส่วนเพิ่งจะออกกันไปได้ไม่นาน
เด็กสาวเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัว รีบก้าวขาถอยหลังทั้งน้ำตาค่อยๆรื้นเอ่อออกมาคลอเบ้า "คะ..คุณเป็นใครคะ" เธอเอ่ยถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก ซึ่งเธอไม่เคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้มาก่อน เลยไม่รู้ว่าเป็นใครคงอาจจะเป็นแขกใหม่ที่เพิ่งมาใช่บริการที่นี่
"สวยดีนะ ขายเท่าไหร่..ฉันจ่ายไม่อั้น" ชายหนุ่มวัยกลางคนไม่ตอบคำถามของเธอแต่ย้อนถามกลับด้วยน้ำเสียงหื่นกระหาย สองขาแกร่งโผเข้าไปคว้าแขนเรียวของเด็กสาวเข้ามาประชิดตัว พร้อมกับโอบรัดเอวคอดแน่น
"ฮึก! ปล่อยนะคะ หนูไม่ได้ขายหนูเป็นแม่บ้าน" น้ำตาค่อยๆไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มทั้งสองข้าง ก๋วยเตี๋ยวดิ้นพล่านหวังให้หลุดจากพันธนาการ แต่ไม่เป็นผลกลับถูกรัดแน่นกว่าเดิม ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาเธอยังไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนเลย ไม่รู้ว่าควรจะรับมือกับมันยังไงนอกจากดิ้นและร้องตะโกนให้คนมาช่วย เผื่อจะมีใครผ่านมาได้ยิน
ผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นี้สู้แรงผู้ชายไม่ได้อยู่แล้ว เธอรู้ดี
"แม่บ้านฉันก็เอา อยู่ที่เธอจะขายไหมฉันให้ไม่อั้นเลยนะ" ปลายจมูกโด่งคมโน้มลงไปสูดดมซอกคอระหงอย่างคลั่งไคล้ ทว่ามือเล็กยกขึ้นไปผลักใบหน้าคมคายให้ออกจากลำคอ
"หนูไม่ขาย ปล่อยนะคะ ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ชะ..อื้อ!" เธอยังพูดไม่ทันจบก็ถูกมือสากยกขึ้นมาปิดปากไม่ให้ส่งเสียงดังออกไป ก่อนใบหน้าคมคายจะโน้มลงมาขบเม้มตรงลำคอขาวระหงของเด็กสาวอย่างเอาแต่ใจ
"อืม~" เสียงครางดังเล็ดลอดออกจากลำคอหนาเบาๆ ขณะที่มือหนาหยาบกร้านอีกข้างลูบไล้ไปทั่วส่วนเว้าส่วนโค้งของเด็กสาว แล้วเลื่อนลงมาจับกระโปรงตัวยาวเลยเข่าถกขึ้นมาถึงสะโพก
"อื้อ! อ่อย.. ฮือออออ" มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นไปดึงกระโปรงลงมาดังเดิม ก่อนจะโดนมือสากรวบตึงไปไว้ด้านหลังในนาทีต่อมา
ก๋วยเตี๋ยวส่ายหน้าไปมา พลางดิ้นพล่านอีกครั้งจนใกล้จะหมดแรง ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มวัยกลางคนหยุดกระทำสิ่งเลวร้ายต่อเรือนร่างของเธอเลยแม้แต่น้อย น้ำตาไหลอาบแก้มหยดแล้วหยดเล่าไม่มีวี่แววที่ใครจะผ่านขึ้นมาเห็น
พลั่ก!
"อึก!" พอเธอตั้งตัวได้ก็ยกขาเรียวยาวขึ้นไปถีบเข้าตรงความเป็นชายที่ตั้งชันอยู่ในร่มผ้าของชายหนุ่มคนนั้น จนตัวเองหลุดออกจากพันธนาการ แล้วรีบวิ่งไปตรงทางบันไดหมายจะลงไปข้างล่าง แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาออกไปก็ถูกอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาวไว้เสียก่อน
พรึ่บ!
"โอ๊ย! ปล่อยนะ..ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ช่วยด้วย" กำปั้นเล็กกระหน่ำทุบลงบนอกแกร่งเต็มแรง พร้อมกับดิ้นตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิต ยังไงเธอก็จะสู้ให้ถึงที่สุดไม่ยอมมันแพ้ง่ายๆ แม้ว่าตัวเองจะมองไม่เห็นทางรอดเลยก็ตาม
"ซี้ด~ ฤทธิ์เยอะนักนะมึง" ใบหน้าคมคายขบกรามแน่นอย่างข่มอารมณ์ ก่อนพาคนในอ้อมแขนเดินตรงเข้าไปบิดเปิดประตูห้องนอนที่เอาไว้ใช้รับแขก
"ฮืออออ..ปล่อยหนูไอ้คนชั่ว หนูไม่ไป"
"ก๋วยเตี๋ยว!!"
---------------------------------------
เย้มีคนมาช่วยน้องแล้วน้องรอดจากไอ้บ้ากามแล้ว คนที่มาใช่พี่เนหรือเปล่า
(อ่านจบแล้วถูกใจและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ)
- ผู้เขียน
