หลงรักเด็กซ่อง #10 - เกิดเรื่อง
1379 คำ
"ทำอะไรเหรอคะ?" ใบหน้าจิ้มลิ้มถลึงตาพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยเชิงสงสัยเอ่ยถามออกไป ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินไปหาเจ้านายที่โต๊ะทำงานเพื่อฟังคำตอบ
"ทำทุกอย่างที่ฉันสั่ง" เนมาร์ตอบเสียงเรียบพลางยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ในที่สุดวันที่เขาจะได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอก็มาถึงโดยไม่ต้องคิดทำอะไรมากมาย หลังจากนี้ไม่ว่าเวลาไหน จะนอนหรือตื่นก็ได้เห็นหน้าเด็กสาวเป็นคนแรก
มันคือความสุขของเขา
"ทุกอย่างเหรอคะ? หนูว่ามันไม่ตายตัว คุณระบุมาเลยดีกว่าว่าจะให้ทำอะไรบ้าง" ก๋วยเตี๋ยวหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่ม แววตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาไม่วางตา ไม่ต่างจากเนมาร์ก็จ้องใบหน้าหวานอมชมพูกลับเช่นกัน
"ฉันสั่งอะไรเธอก็ไปทำแค่นั้น"
"หนูว่าคุณให้หนูทำงานที่นี่เหมือนเดิมเถอะค่ะ ที่นี่สะดวกกับหนูที่สุดแล้ว" เธออยากทำที่นี่ต่อเพราะมันใกล้บ้านเดินทางไปกลับสะดวก เธอไม่เคยไปไหนไกลจากบ้านเลย กลัวว่าถ้าไปทำที่คอนโดเขาจะเดินทางไปกลับลำบาก
"แล้วคอนโดฉันไม่สะดวกกับเธอตรงไหน? มีทุกอย่างแถมยังปลอดภัยอีก" เขาเอนพิงกับพนักเก้าอี้ตัวโปรด พลางยกขาขึ้นไขว่ห้าง แล้วใช้นิ้วเคาะโต๊ะเพื่อรอฟังคำที่กำลังจะออกมาจากปากของอีกฝ่าย
"ถ้าไปทำงานที่คอนโดคุณ เวลาไปกลับหนูจะเดินทางลำบาก เพราะที่นั่นค่อนข้างไกลจากบ้านหนู"
"หึ" ลำคอหนาหัวเราะออกมาเบาๆ เนมาร์หยัดกายลุกขึ้นเดินไปหาแม่บ้านเด็กสาว ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนขอบเก้าอี้ตัวเดียวกับเธอ แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ "ฉันบอกเหรอว่าจะให้เธอไปกลับ" น้ำเสียงนั่นราบเรียบทำเอาคนที่ได้ยินกลับขนลุกซู่
"มะ..หมายความว่ายังไงคะ" ก๋วยเตี๋ยวรีบดีดตัวลุกขึ้น พลางก้าวถอยหลังเพียงนิดทั้งขมวดคิ้วงุนงงกับคำพูดของเขา เนมาร์ยิ้มกริ่มมองหน้าเธอด้วยสายตาวาบหวาม ขณะหมุนตัวไปพิงโต๊ะอย่างเชื่องช้า
หมับ!
"อ๊ะ! คุณทำอะไร..ปล่อยหนูนะ" เด็กสาวเจ้าของใบหน้าหวานจิ้มลิ้มสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นในน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เมื่อถูกคนที่เอนพิงโต๊ะอยู่ดึงคว้าตัวไปโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว จนชนเข้ากับอกแกร่งของเขา
"อย่ามาตะคอกใส่ฉัน แล้วก็อย่าดิ้น ถ้าอยากรู้ว่าฉันหมายความว่ายังไงก็อยู่นิ่งๆ" เนมาร์แค่นเสียงดุอย่างเอาจริง ทำเอาคนโดนดุยืนนิ่งทันทีหลังเขาพูดจบประโยค แล้วมือหนาก็เลื่อนไปเชยคางมนให้เชิดหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลาของตน
"....." ลมหายใจอุ่นเป่ารดลงมาบนปลายจมูกเชิดรั้นบางๆ พานทำก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ริมฝีปากอวบอิ่มอมชมพูเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อเผลอสบตากับเขา
"ฉันจะให้เธอไปอยู่ที่คอนโดกับฉันเลย"
"ไม่ค่ะ หนูจะอยู่บ้าน" ก๋วยเตี๋ยวเถียงขึ้นทันควันอย่างไม่อยากไปอยู่ที่อื่นนอกจากบ้านตัวเอง ทันใดปลายจมูกโด่งคมสันก็เลื่อนเข้ามาแตะปลายจมูกเชิดรั้นของเธอเบาๆ
"ทำไม กลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอเหรอ?"
"กะ..กลัวค่ะ หนูไม่ชอบอยู่ที่อื่นนอกจากบ้านตัวเอง" ใบหน้าหวานเบือนหลบไปทางด้านซ้ายเมื่อเนมาร์กำลังจะกดริมฝีปากหยักได้รูปเข้ามาแตะปากตน
"แต่เธอต้องอยู่ เพราะฉันย้ายให้เธอไปทำงานที่คอนโด" เนมาร์ว่าอย่างหน้าตาย
"ไปกลับเอาก็ได้ค่ะ"
"ไม่ได้..แถวนั้นไม่มีรถประจำทางมีแต่แท็กซี่ เธอสู้ราคาไหวเหรอ"
"....." น้ำเสียงเผด็จการของคนตรงหน้า ทำเอาเด็กสาวถอนหายใจเบาๆอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาวางอำนาจบังคับเธออยู่คนเดียว ทั้งๆที่มีพนักงานตั้งมากมาย แต่กลับมาจ้องเธออยู่คนเดียวราวกับกำลังถูกกลั่นแกล้งยังไงยังงั้น
เนมาร์ก้มมองคนในอ้อมกอดที่ยืนหลบหน้าเงียบเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ มือหนาเลื่อนเข้าไปเชยคางเธอให้เชิดหน้าขึ้นมามองตนอีกครั้ง พร้อมกับกระชับกอดแน่นขึ้นจนคนโดนรัดรู้สึกอึดอัดแทบจะหายใจไม่ออก ก๋วยเตี๋ยวพยายามแกะแขนแกร่งออกจากเอวคอด
"คุณปล่อย หนูอึดอัดหายใจไม่ออก"
"กลับไปเก็บเสื้อผ้า เก็บของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันให้ไอ้ทิมพาไป" ว่าจบเขาก็ค่อยๆคลายพันธนาการออกจากตัวเธอ มือหนาล้วงเข้าไปหยิบมวนบุหรี่ในซองกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดําขึ้นมาคาบไว้ แล้วหมุนตัวเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานตัวโปรดดังเดิม ทว่าเท้าเล็กรีบเดินตามหลังมาทันทีก่อนจะเอ่ยปฏิเสธขึ้น
"ไม่ค่ะ..หนูบอกว่าจะอยู่บ้าน คุณไปออกคำสั่งบังคับพนักงานคนอื่นบ้างสิคะ จะมาแกล้งหนูทำไมหนักหนา" ก๋วยเตี๋ยวหยุดชะงักเมื่อได้กลิ่นควันบุหรี่คละคลุ้งลอยมา ขาเรียวก้าวถอยหลังไปนั่งลงบนโซฟาที่ห่างจากโต๊ะทำงานไม่กี่เซนติเมตร
"ฉันแกล้งเธอ?" ชายหนุ่มเหยียดยิ้มเย้ยหยัน พลางจิ้มบุหรี่ให้ดับลงในถ้วยแก้วทรงกลม
"ใช่..คุณแกล้งหนูอยู่คนเดียวเลย หนูไปทำอะไรให้หนักหนา"
"ทำให้ฉันรักมั่ง"
"ฮะ?" เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นอัตโนมัติเมื่อได้ยินคำพูดนั้นออกจากปากของเจ้านาย มือเล็กยกขึ้นมากุมหัวใจดวงน้อยที่มันเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งบนอก พร้อมกับหลับตาพริ้มครุ่นคิดว่าตัวเองกำลังหูฟาด คนรวยอย่างเขาไม่มีทางมาหลงรักลูกน้องจนๆไม่มีอนาคตอย่างนี้ได้หรอก
ตุ้บ!
"อ๊ะ!" เธอร้องอุทานด้วยความตกใจจนหลุดจากห้วงภวังค์เมื่อโดนผลักอย่างแรงจนหงายหลังล้มลงบนโซฟา ก่อนที่เขาจะตวัดขาขึ้นคร่อมลงกลางลำตัวระหว่างเอวเธอ แล้วแขนเรียวถูกจับตึงแน่นทั้งสองข้าง
"เป็นอะไร?"
"ปะ..เปล่าค่ะ" ดวงตากลมโตหลบสายตาคู่คมของคนบนร่าง แม้จะถูกสายตาแบบนี้มองมาทุกครั้งที่โดนฉวยโอกาส แต่เธอก็ไม่มีความรู้สึกชินเลยสักนิด
"แล้วยืนกุมหน้าอกหลับตาเพื่อ?"
"แค่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่เฉยๆค่ะ"
"คิดคำที่ฉันพูดออกไปน่ะเหรอ?"
"....." ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นอีกครั้งเมื่อเนมาร์พูดจบประโยค ใบหน้าคมคายเลื่อนลงมาใกล้ๆจนสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน เธอหลับตาปี๋ในทันทีที่คนบนร่างกำลังจะกดริมฝีปากหนาลงมาประกบจูบ
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะทำให้เนมาร์หยุดชะงัก พร้อมกับชักสีหน้าไม่พอใจ แค่อีกนิดเดียวริมฝีปากของเขาก็จะได้แนบจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอยู่แล้ว เขาผละตัวลุกขึ้นแล้วหมุนเดินกลับไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานอย่างไม่สบอารมณ์ ทว่าก๋วยเตี๋ยวรีบดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง พลางถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
"เข้ามา" ถ้าคนที่มาขัดจังหวะเขาไม่มีธุระสำคัญจริงมันผู้นั้นได้ตายด้วยฝีมือเขาแน่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่ยกเว้น
แกร๊ก!
"นายเกิดเรื่องใหญ่แล้ว" ทิมเปิดประตูเดินเข้ามาหลังได้รับอนุญาตจากเจ้านายทั้งเอ่ยจะแจ้งเรื่องสำคัญด้วยน้ำเสียงร้อนรน ดวงตาคมเหลือบมองแม่บ้านเด็กสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆเพียงนิด แล้วพูดต่ออย่างอ้ำอึ้ง "เอ่อ..คือว่า..คือ"
"คือว่าเหี้ยไรของมึง พูดสักทีสิวะ ลีลาอยู่ได้เดี๋ยวยิงทิ้งแม่งเลยนี่..ไอ้เวร" น้ำเสียงเปี่ยมพลังตวาดอย่างเกรี้ยวกราด ทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าและคนที่นั่งอยู่สะดุ้งตกใจพร้อมกัน
"มีคนวิ่งมาบอกว่าบ้านก๋วยเตี๋ยวถูกคนลอบวางเพลิง ไฟไหม้วอดไปทั้งหลังเลยครับ"
---------------------------------------
- ผู้เขียน
