3
1109 คำ
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรกันคะ” สมสมรถามขึ้นก่อนที่เกวลินจะวีนแตกใส่ และยังไม่มีใครได้ทันตอบ เสียงเกวลินก็ดังขึ้น
“ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ เงินของคุณซื้ออะไรหลายอย่างได้ แต่ซื้อค่าความเป็นคนไม่ได้หรอกนะ สิ่งที่ฉันอยากได้คือคำขอโทษจากผู้ชายคนนี้มากว่า” เสียงเกวลินช่างถือดีเหลือเกิน หยิ่งจองหอง “คุณคนนี้ทำผิดกับน้องสาวฉัน แทนที่คุณจะบอกให้เขาขอโทษ แต่กลับเอาเงินฟาดหัวคนที่ถูกกระทำ พวกคุณไม่มีจิตสำนึกกันบ้างเลย”
รัฐรวินทร์หน้าตึง ตวัดสายตามองเกวลินที่กล้าต่อว่าเขาต่อหน้าคนอื่น ถึงแม้ว่าคำต่อว่าของเธอจะเป็นเรื่องจริง เขาน่าจะให้น้องชายตัวดีกล่าวคำขอโทษ แต่เขาไม่ทำ เขาเลือกที่จะเข้าข้างน้องชาย เหมือนเธอที่ปกป้องน้องสาว
“เอ่อ...ดิฉันขอโทษแทนลูกน้องด้วยนะคะ เดี๋ยวขอดิฉันเคลียร์กับลูกน้องก่อนนะคะ” สมสมรพอจะรู้เรื่องบ้างแล้ว เธอรีบกล่าวขอโทษรัฐรวินทร์
“พี่สมจะไปขอโทษเขาทำไม พี่สมต้องให้เขาบอกน้องชายให้มาขอโทษหวานมากกว่านะพี่” เกวลินรีบหันมาพูดใส่สมสมรที่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก เป็นเพราะเธอเพิ่งเคยเจอเหตุการณ์ลักษณะนี้เป็นครั้งแรก แต่เธอคิดเสมอว่า ลูกค้าคือพระเจ้า ฉะนั้นเธอก็ต้องเห็นรัฐรวินทร์มีความสำคัญเหนือกว่าลูกน้อง
“เอ่อพี่ว่าหลินใจเย็นๆ ก่อนนะ...” สมสมรยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงอันทรงอำนาจของรัฐรวินทร์ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“คุณช่วยอบรมกิริยามารยาทและการใช้น้ำเสียงของลูกน้องคุณด้วยก็ดีนะ ทำกิริยาต่ำๆ อย่างนี้บ่อยๆ ร้านจะเจ๊งเอาได้” รัฐรวินทร์เชือดเฉือนด้วยคำพูด และแววตาแข็งกร้าวที่มองไปยังเกวลิน
“คนอย่างฉันแสดงกิริยาต่ำๆ ก็คงไม่แปลก เพราะฉันเป็นคนต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แต่คุณสิคะ สูงส่งทั้งฐานะและการศึกษายังแสดงธาตุแท้จนหางโผล่ออกมา ฉันอยากจะบอกคุณว่า ก่อนที่คุณจะว่าใคร กรุณาก้มดูตัวเองก่อนนะคะว่า สูงหรือต่ำ เพราะฉันคิดว่า ตอนนี้จิตใจฉันสูงกว่าคุณ” รัฐรวิศ ภคพร สมสมรรวมถึงอีกหลายชีวิตที่ได้ยินคำพูดของเกวลิน ต่างมองคนพูดเป็นตาเดียว และอ้าปากค้างเป็นบางคน เพราะไม่คิดว่า เกวลินจะสาดคำพูดเจ็บแสบตอบกลับไป
“พี่วินคะ ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ ค่อยๆ พูดกันนะคะ”
ภคพรรู้อารมณ์ของคู่หมั้นดีว่า ตอนนี้เหมือนมีพายุก่อตัวในความรู้สึก ดูได้จากแววตาและใบหน้าเรียบตึง รวมถึงกรามทั้งสองข้างที่นูนขึ้นมาจากแรงขบกัดกราม เธอจึงกล่าวเตือน แต่ดูเหมือนว่า คำห้ามของเธอช้าเกินไป
ปัง!...
ฝ่ามือใหญ่ของรัฐรวินทร์ตบลงบนโต๊ะเต็มแรง โต๊ะถึงกับสะเทือนส่งผลให้แก้วไวน์กระเด้งจนล้มลงหกเลอะโต๊ะ ก่อนที่เขาจะยืนเต็มความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตร
“เธอปากดีผิดคนแล้ว” เสียงเขาค่อนข้างเย็นเยียบ ดวงตาที่จับจ้องเกวลินเสมือนมีไฟกองเล็กกองน้อยสุมอยู่ และเมื่อหลายกองมารวมกัน มันก็เกิดเป็นพายุไฟได้ง่ายๆ “น้องสาวเธอยังไม่เห็นว่าอะไร สิ่งที่ฉันเห็นคือ น้องเธอยิ้มให้น้องชายของฉัน เป็นรอยยิ้มที่ฉันก็รู้ดีว่า เชิญชวนให้สัมผัสร่างกาย ในเมื่อน้องสาวเธอเต็มใจให้น้องชายฉันจับก้น เธอจะเดือดร้อนทำไม ฉันว่านะ เธอรีบออกจากตรงนี้ดีกว่า เพราะไม่งั้นเธอจะรู้ว่า ฉันทำอะไรได้มากกว่าตบโต๊ะ”
“น้องสาวฉันไม่มีวันเชิญชวนน้องชายคุณหรอก แล้วฉันก็ไม่ออกไปไหนด้วย เพราะฉันไม่ผิด คนที่ผิดคือน้องของคุณที่สมควรออกไปจากที่นี่มากที่สุด แต่ดูท่าว่า น้องชายคุณคงไม่ลุกไปไหน คนไม่สำนึกในความผิดของตัวเอง แถมยังนั่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร หน้าคงหนาน่าดูหรือไม่ก็ไร้จิตสำนึกของความเป็นมนุษย์ หรืออีกข้อคงไม่มีใครอบรมสั่งสอน นิสัยถึงได้เป็นอย่างนี้”
เกวลินกล่าวอย่างมั่นใจว่า ศุภวรรณไม่มีทางทำอย่างที่อีกฝ่ายพูด เธอจึงค้านออกไปและกล่าวตำหนิแบบตรงไม่อ้อมค้อม คนฟังอยู่ยิ่งของขึ้นหนักกว่าเดิม เพราะในคำพูดของเกวลินเหมือนกำลังก้าวล่วงบิดามารดาของเขา
“เธออย่าลามปามถึงพ่อถึงแม่ของฉันนะ” รัฐรวินทร์เสียงเข้มห้วน มองหน้าเกวลินด้วยประกายตาแข็งกร้าวสุดๆ “เธอไม่มีสิทธิ์พูดพาดพิงถึงท่าน”
“ฉันไม่เคยคิดก้าวล่วงพ่อแม่ของคุณ เพราะท่านทั้งสองไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วก็มีถมไปที่พ่อแม่อบรมสั่งสอนแต่ลูกไม่เอา ไม่ทำตาม ซึ่งฉันก็คงคิดว่าคุณกับน้องคุณอยู่ในข่ายนี้ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับพวกคุณหรอกนะ ถึงมีไปฉันก็มีแต่แพ้กับแพ้ สิ่งที่ฉันต้องการคือคำขอโทษจากปากน้องชายคุณมากกว่า” เป็นคำพูดง่ายๆ ที่ออกมากจากปากของคนสำนึกในความผิด แต่คงไม่ใช่รัฐรวิศที่มองเห็นความผิดของตนเป็นความจำยอมของศุภวรรณ รัฐรวิศยักไหล่ก่อนลุกขึ้นยืน
“พี่วิน ผมไปก่อนนะ รำคาญ” รัฐรวิศเดินห่างโต๊ะไปทันทีที่พูดจบ ไม่สนใจว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อ
“คุณจะไปไหนไมได้ คุณต้องขอโทษน้องสาวฉันก่อน” เกวลินไม่ยอมแพ้ เดินมาดักหน้ารัฐรวิศ
“พี่หลิน คุณคนนี้ไม่ได้ทำอะไรหวานเลยพี่ พี่ตาฟาดไปเอง ไปเถอะพี่ เข้าไปในครัวกัน” ศุภวรรณกลัวเรื่องจะเลยเถิดมากกว่านี้ เธอจึงเข้ามาห้ามพี่สาว ออกแรงลากร่างเกวลิน ทว่าคนเป็นพี่ฝืนตัว เพราะอยากให้รัฐรวิศขอโทษ
“หลิน กลับเข้าไปในครัวเดี๋ยวนี้ เธอจะทำให้ร้านเดือดร้อนนะ ดูสิคนมองกันใหญ่แล้ว ไปเลย เข้าไปในครัว” สมสมรเห็นท่าไม่ดี เดินมาลากตัวเกวลิน
- ผู้เขียน
