2
1098 คำ
“ได้ค่ะ” ไม่มีทางที่ศุภวรรณจะปฏิเสธเรื่องที่รัฐรวิศร้องขอ เธอยื่นออเดอร์ให้ต้อม ก่อนจะพารัฐรวิศไปห้องน้ำ
“ห้องน้ำอยู่ทางซ้ายค่ะ”
“ขอบใจมาก” เขาพูดขณะล้วงหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสตางค์ “โทรหาฉันหลังเลิกงาน”
ศุภวรรณยิ้มขณะรับนามบัตรไว้ในมือ “ค่ะ”
“ฉันจะรอนะ” รัฐรวิศพูดจบก็เดินไปยังห้องน้ำ
ศุภวรรณมองชื่อและนามสกุลของเจ้าของบัตรแล้วยิ้มอีกครั้ง เธอรู้จักตระกูลนี้เพราะได้ยินชื่อในทีวีบ่อยๆ เธอไม่คิดเลยว่า ผู้ชายอย่างรัฐรวิศ อัครธนากุลจะสนใจตน คราวนี้เธอคงสบายไปอีกหลายวัน หากทำให้เขาติดอกติดใจได้ บางทีเธออาจจะสบายไปอีกนาน ศุภวรรณเก็บน้ำบัตรเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้านอาหารเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง
“โอ๊ย! ทำไมวันนี้ลูกค้าถึงแน่นอย่างนี้นะ เหนื่อยชะมัด”
กัญญาบ่นเสียงดัง เมื่อนำจานชามที่ลูกค้าทานเสร็จแล้วมาวางไว้บนโต๊ะตัวยาว พร้อมกับสะบัดแขนไล่ความเมื่อย
“ก็วันนี้วันเสาร์คนก็เยอะอย่างนี้ทุกครั้ง ไม่ชินหรือไง” สุนันทาคิดว่าเป็นเรื่องปกติ หากงานไม่หนักไม่เหนื่อยสิถึงว่าแปลก
“ฉันน่ะงานหนักเท่าไหร่ไม่ว่าหรอก แต่เหนื่อยกับคนนี่สิ เฮ้อ...” จะว่าไป เหนื่อยกับลูกค้าจอมเรื่องมากนี่หนักสุด “โต๊ะเจ็ดโคตรเรื่องมากเลย เอาช้อนส้อมชุดใหม่ที่ต้องแช่ในน้ำร้อนห้านาที ผ้ากันเปื้อนก็ต้องเอาผืนใหม่ เพราะผืนเก่าวางอยู่บนโต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฝุ่นวิ่งมาเกาะ จานแบ่งก็เหมือนกัน ขอชุดใหม่ที่ต้องผ่านความร้อนเหมือนกับช้อนส้อม อนามัยจัดอย่างนี้ฉันว่ากินที่บ้านดีกว่านะ”
“เอาน่าแก ทนๆ เอาหน่อย พอเขากินเสร็จก็กลับบ้านแล้ว”
สุนันทาปลอบใจเพื่อน
“ก็ทนอยู่นี่ไง ถ้าไม่ทนล่ะก็ ป่านนี้วีนแตกไปแล้ว” กัญญาเป็นคนใจร้อน แต่เธอต้องพยายามใจเย็นเพราะไม่อยากเปลี่ยนงาน
“ทำไมคะ พี่ญาจะวีนใครคะ” เกวลินที่นำแก้วน้ำใช้แล้วเข้ามาเก็บในครัวเอ่ยถาม
“ก็ลูกค้าไงหลิน ญากำลังปวดหัวกับลูกค้าจอมเรื่องมาก”
สุนันทาตอบแทน
“ลูกค้ามาจากร้อยพ่อพันแม่ค่ะพี่ญา เราเป็นคนบริการต้องทำใจค่ะ”
ไม่ใช่ว่าเกวลินไม่เคยเจอลูกค้าเรื่องมาก เธอเจอมาหลายรูปแบบ ถึงแม้ว่าไม่พอใจก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้
“ก็ใช่ไง ถึงอดทนแล้วเข้ามาบ่นในนี้”
“นี่สาวๆ อย่ามัวแต่คุยกัน ไปทำงานเร็วเข้า วันนี้ลูกค้าเต็มร้านเลย” สมสมรที่เดินเข้ามาเห็นลูกน้องยืนจับกลุ่มคุยกัน เธอจึงกล่าวเตือนให้แยกย้ายไปทำหน้าที่ “หลิน พี่วานไปช่วยงานโซนนกทีนะ นกท้องเสียวิ่งไปถ่ายท้อง รอให้นกอาการดีขึ้นแล้วหลินค่อยกลับมาทำงานโซนเดิม”
“ได้ค่ะ” เกวลินรับคำ ก้าวเดินออกจากห้องครัวไปทำหน้าที่ของตัวเอง
บริเวณโซนบีพนักงานบริกรต่างทำงานอย่างแข็งขัน หนึ่งในนั้นคือศุภวรรณที่จะดูแลโต๊ะที่รัฐรวินทร์นั่งอยู่เป็นพิเศษ ไม่ว่าจะนำอาหารมาเสิร์ฟ หรือแม้แต่เครื่องดื่ม คนที่นำมาเสิร์ฟให้คือศุภวรรณ และทุกครั้งที่มา เธอก็จะชม้ายชายตามองรัฐรวิศ ซึ่งคนถูกมองก็ยิ้มอ่อนส่งให้
อีกหน้าที่หนึ่งของบริกรคือ หมั่นเติมเครื่องดื่มให้ลูกค้า ซึ่งเวลานี้ศุภวรรณก็กำลังทำหน้าที่นั้นอยู่ เธอถือขวดไวน์รินใส่แก้วรัฐรวินทร์ ก่อนจะเดินมายืนข้างรัฐรวิศเพื่อรินไวน์ในแก้วที่เขาเพิ่มดื่มหมด ความเจ้าชู้ของรัฐรวิศที่มีมาก เขาปรายตามองบั้นท้ายศุภวรรณ เหมือนมีอะไรดลใจเขามิทราบได้ รัฐรวิศยกมือไปวางบนบั้นท้ายของศุภวรรณที่ไม่มีทีท่าโกรธเคือง มิหนำซ้ำยังยิ้มให้คนมือไว แต่คนที่มองเห็นจังหวะนั้นพอดี ทนนิ่งเฉยไม่ได้ เกวลินก้าวฉับๆ ไปเอาเรื่องรัฐรวิศทันทีที่เห็นว่า เขาแต๊ะอั๋งน้องสาว
“ทำไมคุณถึงหยาบคายอย่างนี้” เกวลินถามรัฐรวิศเสียงเขียว ดึงร่างน้องสาวให้ออกห่างคนลวนลาม และด้วยน้ำเสียงของเกวลินทำให้คนร่วมโต๊ะเดียวกับรัฐรวิศมองเธอเป็นตาเดียว รวมถึงโต๊ะข้างเคียงที่ให้ความสนใจ
“หยาบคายอะไร ยังไง” รัฐรวิศทำไขสือ
“คุณลวนลามน้องสาวฉัน ฉันเห็นกับตา” เกวลินตอบ มองคนถามอย่างไม่พอใจ ยิ่งเห็นท่าทางไม่สะทกสะท้านของเขาด้วยแล้ว ยิ่งโมโหหนัก เกวลินมีความอดทนเรื่องความเรื่องมากของลูกค้าได้ดีคนหนึ่ง เธอเก็บอารมณ์ไม่พอใจได้ดี แต่ถ้าคิดว่ากำลังจะทนไม่ไหว เกวลินจะเลือกเดินหนีไปสงบสติอารมณ์ จากนั้นค่อยกลับเข้ามาทำงาน ทว่ามีเรื่องเดียวที่เกวลินทนไม่ได้และไม่ขอทนคือ ลูกค้าชีกอ มือไว ชอบฉวยโอกาสกับผู้หญิง พอมาเห็นกับตาว่ารัฐรวิศทำอะไรกับน้องสาว อารมณ์เธอขึ้นทันที
“น้องสาวเธอยังไม่เดือดร้อน ไม่โวยวาย แล้วเธอจะมาดิ้นทำไม” คำพูดของคนกวนๆ ของชายกวนประสาทเรียกความไม่พอใจให้เกวลินมากขึ้น ส่วนศุภวรรณทำหน้าไปไม่ถูก มองเห็นสีหน้าเอาจริงของพี่สาวแล้วก็นึกกลัว จึงรีบดันตัวเกวลินให้ออกห่างโต๊ะ
“พี่หลินไม่มีอะไรหรอกพี่ ไปทำงานเถอะนะ”
“ไม่มีอะไรได้ไง พี่เห็นกับตา” เกวลินเถียง “แล้วที่เขาพูดเมื่อกี้ มันก็เหมือนกับว่า เขายอมรับว่าทำจริง อย่างนี้จะบอกว่าไม่มีอะไรได้ยังไง”
“เท่าไหร่ว่ามา” เกวลินและศุภวรรณหันไปมองต้นเสียงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับรัฐรวิศ “ค่าสึกหรอที่น้องชายฉันจับก้นน้องสาวเธอ ว่ามาว่าเท่าไหร่”
เจ้าของเสียงคือรัฐรวินทร์ ขณะที่เขาพูด นัยน์ตาสีนิลแสนเย็นชามองไปยังเกวลินที่มองกลับอย่างไม่เกรงกลัว เธอจะกลัวทำไม ในเมื่อตอนนี้ความไม่พอใจมันท่วมความรู้สึก สมสมรที่เห็นเหตุการณ์รีบเข้ามาถามความเป็นมาเป็นไป
- ผู้เขียน
