เธอรู้ว่ามารดาของเธอก็รักเธอมาก ทำทุกอย่างเพื่อเธอ นั่นทำให้เธอยังระลึกและซาบซึ้งในบุญคุณของมารดาเสมอ ถ้าท่านเป็นมารดาใจยักษ์ทอดทิ้ง ทุบตีทำร้ายเธอคงหนีไปแล้ว ไม่ทนอยู่ให้ท่านโขกสับหรอก แต่ท่านดีกับเธอมาก เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เลยทำให้เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
วนิดาถอนใจเฮือกใหญ่ แต่จะให้เธอปล่อยให้มารดาทำอะไรร้ายๆ แบบนี้ต่อไป เธอก็ทำไม่ได้เหมือนกัน เธอคงต้องหาทางช่วยท่านให้ถึงที่สุด นั่นหมายถึงทำให้ท่านกลับเนื้อกลับตัวแล้วเรื่องราวที่ผ่านมาก็ปล่อยมันไปซะ
เรื่องราวที่สองแม่ลูกคุยกันทำให้ถกลที่เผอิญเดินผ่านมาพอดีถึงกับตกใจไม่น้อย เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าวรรณาจะทำเช่นนี้ เหมือนกับที่เขาเองก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่ารวิดาจะทำอะไรเช่นนี้ แต่ที่เขายังไม่ไปเยี่ยมเธอ เพราะต้องการจะหาหลักฐานมาช่วยเธอนี่แหละ
บทสนทนานั้นถูกบันทึกเอาไว้หมดแล้ว ถกลรอบคอบเสมอ
“ว้าย!” วนิดากรีดร้องเมื่อโดนใครคนหนึ่งกระชากแขนเต
