หลังจากเหตุการณ์การกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมของนางในวันนั้น โจวลี่หลินก็ได้พาครอบครัวของตนเองเข้ามาอาศัยอยู่ในตำหนัก พวกเขาได้รับการปฏิบัติอย่างสมฐานะแขกคนหนึ่งของนาง ซึ่งแน่นอนว่าตลอดเวลาความเป็นอยู่ภายในตำหนักแห่งนี้ เฉินตงหยางได้ให้คนคอยจับตาดูนางตลอดเวลา และจนถึงตอนนี้โจวลี่หลินยังต้องทำหน้าที่ในการรักษาอาการนอนไม่หลับให้กับเฉินตงหยางอยู่ทุกคืน
"ถือว่าฝีมือในการรักษาของเจ้ามีฝีมือไม่น้อย หลายวันมานี้เปิ่นหวางนอนหลับสนิท แทบจะไม่มีอาการปวดหัวแล้ว คงไม่ต้องให้เจ้ามาฝังเข็มให้อีกต่อไป ต่อจากนี้เปิ่นหวางจะได้มีเวลาเป็นของตนเองเสียที เพราะเปิ่นหวางไม่ชอบให้ผู้ใดอาศัยอยู่ร่วมห้อง"
โจวลี่หลินแสดงสีหน้าเปื้อนยิ้ม ทั้งที่ในใจอยากจะลุกขึ้นไปข่วนหน้าเขาใจแทบขาด ตลอดระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมานี้ เป็นเขาที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียง แต่นางกลับได้แต่นอนคุดคู้อยู่บนที่นอนแข็งๆนั้น จนนางรู้สึกปวดไป
