“เพียงว่าอาจจะไม่นะคะเพราะว่าเพียงโทรไปหาน้องแล้วแต่ว่านิ่มไม่รับสาย นี่เพียงโทรไปตั้งแต่ตอนหัวค่ำหลายสิบสายแล้วนะคะแต่ว่านิ่มเขาก็ไม่รับโทรศัพท์เลย เพียงกลัวว่าถ้าเพื่อนนิ่มมาส่งจริงๆ เขาอาจหลงทางมาที่ปางไม้ของเรา แต่...ถ้าเกิดพวกเขาเข้ามาไม่ได้จริงๆ ก็ไม่น่าจะใช่เพราะว่าเพียงโทรไปโทรศัพท์ก็มีสัญญาณนะคะแต่ว่าไม่มีคนรับสาย พี่เด็จ...เพียงเป็นห่วงน้องค่ะ”
เพียงกมลกล่าวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลและขณะนั้นป้าวรรณาก็เดินออกมาจากในครัว
“อ้าว...คุณเพียง...นี่ยังไม่เข้านอนอีกเเหรอคะมันเลยเวลานอนของคุณเพียงแล้วนะคะเนี่ย”
“ป้าวรรณาคะ...นิ่มยังไม่กลับเลยค่ะ เพียงโทรไปหาแล้วก็ไม่รับสาย เพียงเป็นห่วงน้องจนนอนไม่หลับแล้วค่ะ”
“อ้าว...แล้วคุณนิ่มไปไหนเเหรอคะ ทำไมถึงได้ยังไม่กลับมาที่ปางไม้อีกล่ะคะ”
“ผมพานิ่มไปซื้อของที่ห้างในเมืองเองครับป้าวรรณา”
จเด็จเป็นคนตอบก่อนที่เขาจะกล่าวต่อไปว่า
“พอดีว่านิ่ม...
