“พี่เด็จ!...ปล่อยนะคะ...ปล่อยนิ่มค่ะ...นิ่มหายใจไม่ออก”
“ทำไมล่ะ...เวลาพี่พูดถึงเพื่อนพี่ หมวดคเชนทร์นิ่มจะต้องปกป้องมัน จะต้องออกรับหน้าแทน ไม่พอใจใช่ไหมที่พี่พูดอะไรแบบนี้”
“นิ่มไม่ได้ออกรับแทนพี่หมวดคเชนทร์นะคะ แต่นิ่มอยากจะอธิบายให้พี่ฟังเท่านั้น อธิบายให้พี่เด็จเข้าใจว่านิ่มไม่ได้คิดอะไรกับพี่หมวดคเชนทร์จริงๆ”
“แต่คเชนทร์มันก็อุตส่าห์ดั้นด้นมาหานี่ เข้าใจนะว่ามันเป็นเรื่องที่สำคัญที่คเชนทร์ต้องเอากระเป๋ามาคืนให้นิ่ม แต่พี่ก็เห็นนิ่มดีใจมากจนผิดปกติ ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะเข้าใจยังไง สำหรับพี่พี่ก็มองอย่างที่พี่เข้าใจนั่นแหละว่านิ่มคงจะถูกใจมันมากใช่ไหม”
“นิ่มจะถูกใจใครหรือว่าอยากจะคุยกับใครมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับพี่เด็จอยู่แล้วนี่ไม่ใช่เเหรอคะ...โอ๊ย!...พี่เด็จ นิ่มเจ็บนะคะ”
นภัทสรีย์ร้องออกมาอีกครั้งเมื่อเธอพยายามใช้ฝ่ามือดันอกของเขาออกห่างแต่กลับถูกจเด็จรวบร่างนั้นเอาไว้ในอ้อมกอดของ
