ตอนที่ 10
1019 คำ
“จ้ะ...นิ่มจะรอ นิ่มก็คิดถึงดนัยเหมือนกันนะ...โอเคจ้ะ” นภัทสรีย์วางสายแล้วยืนถอนหายใจจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ชั่วครู่แต่เมื่อหลังหันหลังกลับไปก็ต้องตกใจจนทำโทรศัพท์หล่นจากมือเมื่อจเด็จยืนอยู่ด้านหลังและเขาจ้องมองหญิงสาวที่ก้มลงเก็บโทรศัพท์ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาเขาก็คว้าข้อมือข้างที่กุมโทรศัพท์นั้นไปบีบไว้แน่น
“คุยโทรศัพท์อยู่กับใคร?” จเด็จถามสีหน้าเคร่งเครียด เขาเข้ามาตอนไหนไม่รู้ นภัทสรีย์แทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขายืนอยู่ข้างหลังเธอตอนไหนด้วยความตกใจแต่ก็ยังครองสติอยู่ได้เธอตอบกลับไปว่า
“เพื่อนค่ะ...เพื่อนของนิ่มโทรมา”
บทที่ 7
“เพื่อนหรือแฟน เอาดี ๆ พูดจาให้ชัด ๆ อย่าพูดอะไรที่มันคลุมเครือเหมือนการกระทำของนิ่มที่มันคลุมเครืออยู่ตอนนี้”
“นิ่มก็บอกไปชัดเจนแล้วนะคะว่าเป็นเพื่อนกัน เขาโทรมาจากกรุงเทพฯ เป็นเพื่อนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน”
“เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
“ผู้ชายค่ะ เป็นเพื่อนสนิทกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย”
“ก็ยังไม่ชัดอีกนั่นล่ะ แต่คำว่าเพื่อนผู้ชายเดี๋ยวนี้มันมีหลายความหมาย เพื่อน แฟนหรือไม่ก็เป็นคนรู้ใจ หรือที่มากกว่านั้นก็คบกันนอนกันได้แต่ก็เป็นเพื่อนกัน วัยรุ่นสมัยนี้มีอะไรแปลก ๆ ทั้งความประพฤติ และความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง”
“พี่เด็จ...ที่พี่เด็จพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ นิ่มบอกแล้วไงคะว่าดนัยเป็นเพื่อนสนิทของนิ่ม และคำว่าเพื่อนสนิทมันก็มีความหมายแค่นั้นจริง ๆ ที่สำคัญพี่เด็จไม่ควรจะมาพูดอะไรแบบนี้นะคะเพราะว่านิ่มน่ะไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนสมัยใหม่อย่างที่พี่เด็จเข้าใจ นิ่มไม่ใช่ว่าจะอะไรง่ายๆ อะไรก็ได้อย่างที่พี่เด็จพูดด้วย”
“จะไปรู้เเหรอว่ามันเป็นยังไง อย่าลืมนะว่าพี่ก็ไม่ได้เจอนิ่วมาตั้งหลายปี เราต่างคนต่างไม่รู้ไม่เห็นกันเหรอกว่าเบื้องหลังของกันและกันมันเป็นยังไง ถ้ามีอะไรก็ให้บอกพี่ตรง ๆ ในเมื่อรับปากกับเพียงแล้วว่ามาอยู่ที่นี่เพื่ออะไรก็อย่าทำในสิ่งที่คนอื่นไม่เข้าใจ หรือแอบซ่อนเรื่องไม่ดีเอาไว้ทำให้คนอื่นสับสน”
“แบบไหนคะ...พี่เด็จพูดนิ่มไม่เข้าใจ”
“ก็รับปากพี่สาวว่าจะมาอยู่กับพี่เขยในฐานะเมียอีกคนและในเวลาเดียวกันก็แอบซ่อนผู้ชายอีกคนเอาไว้เผื่อว่าเวลาที่เสร็จสิ้นภาระกิจของตัวเองแล้วก็จะได้กลับไปหาผู้ชายคนนั้นได้ทันเวลายังไงล่ะ”
นภัทสรีย์สะบัดมือจากการเกาะกุมของมือหนังแกร่ง เธอจ้องหน้าพี่เขยที่ตอนนี้ก็จ้องมองเธอเหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อเช่นเดียวกัน ทำไมเธอต้องมาตกอยู่ในสภาวการณ์แบบนี้ เหมือนอยู่ท่ามกลางป่าดงดิบที่มีแต่ความเคว้งคว้างแล้วยังมาเจอซาตานร้ายอย่างจเด็จ พี่เขยของเธอที่เคยเข้าใจว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษแต่ที่แท้ก็ชอบดูถูกและเหยียดหยามผู้หญิงอย่างเธอ
“ถ้าพี่เด็จยืนยันว่าพี่เด็จมีพี่เพียงเป็นผู้หญิงที่เป็นเมียรักเพียงคนเดียวในชีวิต นิ่มก็ขอยืนยันเช่นเดียวกันค่ะว่านิ่มก็ยึดถือคำพูดของตัวเองที่รับปากกับพี่เพียงเอาไว้ นับจากวันนี้นิ่มจะทำให้พี่เพียงมีความสุขโดยที่จะไม่มีการหักหลังและไม่มีการทรยศต่อกัน หรือมีอะไรแอบซ่อนอย่างที่พี่เด็จเข้าใจ”
“จำคำพูดของตัวเองไว้ให้ดีล่ะ แล้วอย่ามาผิดคำพูดทีหลัง จำเอาไว้นะว่าถ้าเมื่อไหร่ที่นิ่มทรยศต่อคำพูดของตัวเองพี่นี่แหละที่จะเป็นคนเอาคืนมันทั้งหมด!”
เขาชี้หน้าใส่นภัทสรีย์ หญิงสาวกดดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ไม่นึกเลยว่าจเด็จจะใจร้ายและแสดงความขึ้งเคียดใส่เธอได้ถึงขนาดนี้ขนาดว่าเธอไม่เคยทำอะไรให้เขาเจ็บใจมาก่อนเขายังแสดงท่าทีระรานและคุกคามต่อเธอโดยมองไม่เห็นเลยว่าเธอเป็นน้องสาวของเพียงกมล ยิ่งนับวันหัวใจดวงน้อยๆ ก็จะยิ่งลีบเล็กลงด้วยความเจ็บปวดช้ำใจ และไม่รู้ว่าหลังจากนี้เธอจะต้องพบกับอะไรอีกบ้าง นภัทสรีย์เม้มปากเข้าหากันแน่น ไม่ตอบโต้อะไรอีกแต่หันหลังให้แล้วเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ โดยมีสายตาเข้มคมของจเด็จที่มองตามหลังจนร่างบอบบางลับสายตาไป
ถึงเวลาค่ำภายในปางไม้ที่รอบ ๆ ได้ยินเสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงมไปทั่วท่ามกลางป่าใหญ่บ้านไม้สักหลังงามอาบด้วยแสงไฟสปอร์ตไลท์อยู่ท่ามกลางป่าเขาภายในปางไม้ของสิงหอัครวัฒน์ ปางไม้ชื่อดังแห่งเมืองน่าน ในเวลานั้นเพียงกมลนั่งอยู่บนเตียงและเมื่อเห็นว่าจเด็จห้องเข้ามาหลังจากพี่เขาคุมคนงานอยู่จนถึงค่ำในวันนี้เนื้อตัวของพ่อเลี้ยงหนุ่มเกรอะกรังไปด้วยเศษดินและเศษหญ้าบนเสื้อเชิ้ตลายตารางและกางเกงยีนส์เก่าขาด เขาเดินเข้ามาแต่ยังไม่ทันหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะเข้าห้องน้ำก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงภรรยาดังขึ้นว่า
“วันนี้พี่เด็จทำงานจนค่ำเลยนะคะ”
เขาหันกลับไปและยิ้มให้เพียงกมล
“จ้ะ...พอดีว่าวันนี้มีปัญหานิดหน่อย มีคนงานบาดเจ็บ พี่ก็เลยต้องอยู่คอยช่วยดูแล แล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่ต้องเอาไม้ออกมาจากในป่างานมันก็เลยออกจะหนักหน่วงสักหน่อย”
“พี่เด็จต้องเข้าไปดูแลเองทุกอย่างเลยเเหรอคะ ทำไมไม่ให้คนงานเข้าไปคุมล่ะคะ บางทีเพียงก็เป็นห่วงเพราะว่างานไม้มันก็เป็นงานที่อันตรายเหมือนกัน”
- ผู้เขียน
