ตั้งแต่ออกมาจากสวนสาธารณะจนถึงบ้าน เลโอก็ยังไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรสักคำ ฉันเองก็นั่งเงียบมาตลอดทางเพราะไม่รู้จะคุยอะไรดี ถึงแม้จะแปลกใจอยู่ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่สวนสาธารณะ ตอนที่เขาโทรมาเขาก็บอกเพียงว่าจะมารับ พูดแค่นั้นก็ตัดสายไป
การแสดงออกเพียงน้อยนิดมันก็ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง เผลอมโนไปว่าเขาคงเป็นห่วงฉันมากถึงได้ตามหา แต่พอขึ้นรถมาก็เจอกับสถานการณ์อื้มครึมรู้สึกอึดอัดเป็นบ้าเลย
“นี่นาย…” ฉันยังเอ่ยไม่จบประโยค เลโอก็เดินตัวปลิวเข้าบ้านอย่างไม่รีรอ อะไรของเขาเนี่ย
“คุณต้นหลิวกลับมาแล้วเหรอคะ” แจนเดินออกมาจากสวนข้างบ้านแล้วตรงมาช่วยถือกระเป๋าให้ฉัน
“จ๊ะ วันนี้มื้อเย็นจะทำเมนูอะไรเหรอ” ฉันปล่อยวางเรื่องเลโอแล้วหันไปสนใจเรื่องในครัวแทน
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แจนก็ว่าจะเข้าไปดูอยู่นี่”
“หลิวไปด้วย”
ฉันคลุกอยู่ในครัวนานหลายชั่วโมงเพื่อเตรียมมื้อเย็นให้กับสมาชิกในบ้าน เวลาล่วง
