ด้านหน้าเรือนใหญ่ซึ่งปราศจากบ่าวไพร่ดูโล่งกว้างมีร่างเล็กบางในเสื้อคลุมผืนหนายืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว นางทาบฝ่ามือลงบนบานประตูอย่างเชื่องช้า ความเย็นเฉียบลามเข้าสู่ฝ่ามือพร้อมกับความหนักอึ้งในอก
นางยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่นางตั้งใจมากล่าวกับเขา แต่ยามนี้กลับไม่มีโอกาสเสียแล้ว
เพราะความน้อยใจที่ไม่ควรเกิดขึ้นเป็นดั่งอารมณ์เพียงชั่ววูบ ทำให้นางพลาดสิ่งที่ควรบอกเขามาตั้งแต่ต้น
“ขอบคุณท่านเจ้าเกาะที่ยืนกรานปกป้องข้ากับม่อลี่” นางสูดหายใจเข้าลึก “มันมีความหมายต่อข้ามากเหลือเกิน...ราตรีสวัสดิ์เจ้าคะ”
คำพูดของเด็กสาวแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของวาตะในยามวิกาล นอกจากจะหนาวเย็นแล้วยังนำพาความหงอยเหงามาด้วย...
ชินอ้ายหันหลังกลับ เตรียมจะมุ่งหน้าไปยังที่พักของตน แต่แล้วจู่ๆ บานประตูที่ปิดอยู่กลับถูกกระชากจนเปิดออก สายลมวูบใหญ่วาดผ่านแผ่นหลังบางจนกระทั่งเด็กสาวรับรู้ถึงบางสิ่งที่ฝังลงบนเรือนผมตน ด้วยควา
