“อ้ายทำได้จริงๆ เหรอคะ พี่เรียวจะไม่รำคาญอ้ายนะคะ”
“ไม่รำคาญครับ”
“ค่า...พรุ่งนี้อ้ายจะตื่นแต่เช้า แล้วก็จะเดินไปส่งพี่เรียวที่รถก่อนไปทำงานนะคะ”
สหัสนัยหลุดยิ้มขำ ก่อนจะส่ายหัวอย่างเอ็นดูและอ่อนใจไปพร้อมๆ กัน เมื่อได้เห็นท่าทางสดชื่นรื่นรมย์ของสาวเจ้า ผิดกับเมื่อวินาทีก่อนลิบลับ
“ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะ”
“ค่ะ” ว่าจบก็ยิ้มหวานให้เขาจนตาหยี แต่ครั้นเหลือบไปเห็นหมอนข้างของเขาที่เธอไปเอามาจากตู้เพื่อมากั้นเขตแดน รอยยิ้มหวานก็กลายเป็นยิ้มแหยๆ
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นเลยจับหมอนข้างใส่อ้อมแขนคนตัวเล็ก จากนั้นก็บังคับด้วยสายตาให้เธอนอนได้แล้ว คนตัวเล็กกว่าเลยนอนตะแคงมองมาทางเขาตาแป๋วอีก เขาก็เลยเดินไปดับไฟ แล้วกลับมาเอนกายลงบนเตียงในพื้นที่ของตนเอง...
การใช้ชีวิตคู่ของหมูน้อยและพี่เรียวผ่านไปได้ราวๆ หนึ่งเดือนแล้ว ก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวามากมาย เหมือนเพื่อนเหมือนพี่น้องและบางคราก็เหมือนแค่คนรู้จัก
