“ตื่นเช้ากันจังลูก เป็นไงบ้างหนูอ้าย นอนหลับสบายดีมั้ยจ๊ะ”
หมูน้อยแอบเหลือบตาไปมองพี่เรียวนิดหนึ่ง เป็นจังหวะที่เขาหันมามองพอดี เล่นเอาคนขี้เซารีบหลบตาเขาเร็วไว แล้วรีบเอ่ยตอบแม่สามีเสียงอ่อย
“หลับสบายดีค่ะคุณป้า”
“เด็กคนนี้ ยังจะเรียกป้าอยู่อีก”
“ขอโทษค่ะคุณแม่”
“ต้องแบบนี้สิจ๊ะ”
สนทนากันพอหอมปากหอมคอแค่นั้น ทั้งหมดก็นั่งรับประทานอาหารเช้ากันไปเงียบๆ อาจมีเสียงพูดคุยบ้างนิดหน่อย ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นธมนนั่นล่ะที่ชวนคุยเพื่อไม่ให้สะใภ้ใหม่หมาดรู้สึกอึดอัดเกินไป
เธอเข้าใจความรู้สึกของขนิษฐาดี เพราะเคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ก็อย่างที่บอกแหละว่าพอเห็นอุ้ยอ้ายแล้วรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองเมื่อตอนเป็นสาวน้อยๆ ที่ได้แต่งงานกับพี่ริวใหม่ๆ ยังไงยังงั้น...
“หนูอ้ายไม่เดินออกไปส่งพี่เรียวล่ะลูก”
คำถามนั้นของแม่สามียังดังอยู่ในหัว ก็เมื่อเช้าหลังจากกินข้าวเช้ากันเสร็จเรียบร้อย พี่เรียว
