“ลาเต้ไปไหน..อย่าวิ่งเร็วขนาดนั้น”เมื่อคืนมีเรื่องมากมายที่ทำให้อึดอัดใจแต่ฉันเป็นคนปล่อยวางได้เร็วดังนั้นพอเช้าเลยพาลาเต้มาวิ่งเล่นแถวสวนหลังบ้าน
ส่วนเจ้าตัวยุ่งก็ซุกซนเหลือเกินและพลังงานเยอะอีกเมื่อคืนก่อนนอนฉันก็อ่านวิธีเลี้ยงหมามาบ้างแล้วไม่เหมือนคนที่อยากให้รับเลี้ยงไม่เห็นจะมาดูดำดูดี!
“แต่มันทำลูกหนู..วินหน้าเป็นแผลหมดพ่อจะมาเข้าข้างมันทำไม!”เสียงตะโกนสิบแปดหลอดดังเข้ามาสู่โซนประสาททำให้ฉันชะงักก่อนจะมองที่มาของเสียงเป็นระเบียงชั้นสองตรงห้องทำงานของคุณตาสงสัยท่านเปิดประตูระเบียงไว้ฉันเลยได้ยิน
“แต่วินเป็นคนผิดนะดวง”เสียงทุ้มของคุณตาทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นมากอย่างน้อยท่านก็ไม่ได้โกรธฉัน
“ชู่ววว ลาเต้มานี่เร็ว”ฉันย่องไปอุ้มลาเต้มากอดไว้ก่อนจะยืนแอบฟังอยู่ตรงกำแพงบ้านชั้นหนึ่งซึ่งสามารถได้ยินเสียงจากชั้นสองแบบชัดแจ๋วถึงจะเสียมารยาทมากก็เถอะแต่มันเกี่ยวพันกับชีวิตฉันขอฟังนิดนึง
“แล้วยัง
