บทที่7- 8 กาแฟเดินเกม &ตามหาเป้าหมาย
3389 คำ
บทที่ 7 กาแฟเดินเกม
Elite Pub
21.00
ฉันก้าวเท้าเข้ามาในผับหรูที่เป็นถิ่นของเขาวันนี้ตั้งใจมาเพื่ออ่อยเขาเต็มที่เลยจัดเต็มนิดหน่อยด้วยชุดเสื้อแขนยาวสีดำปาดไหล่โชว์ไหปลาร้าได้รูปสวยและกระโปรงสีขาวพร้อมกับรองเท้าส้นสูงผมดัดลอนเหมือนอย่างเคย
“นั่งไหนดีอะ..ได้จองโต๊ะไหม”จิงจิงในชุดเดรสสั้นเว้าเนินอกหันมาถามเพราะเธอไม่รู้รายละเอียดอะไรเลยฉันบอกแค่ว่ามาเที่ยวและมีนิด้ามาด้วยเท่านั้น
“วันนี้เราจะนั่งชั้นหนึ่งนี่แหละจะเต้น”
“โอเค”
พวกเราจับจองที่นั่งกันเรียบร้อยพร้อมกับเครื่องดื่มเต็มโต๊ะไม่นานนิด้าก็ตามมาด้วยชุดเดรสสั้นสีชมพูอ่อนเธอเลือกที่จะนั่งข้างฉันโดยที่ตรงข้ามเธอคือจิงจิง
“มานานยัง..”เธอทักทายฉัน
“พึ่งมาเองไม่นานเลย..นี่จิงจิงแกคงจะรู้จักเคยเจอกันแล้ว”
“อืม หวัดดีจิงจิง”
“หวัดดีจ้านิด้า”
แต่ก่อนฉันก็พาเพื่อนมาเจอกันบ้างส่วนมากก็ผับแหละแต่นานมาแล้วนึกว่าทั้งสองจะสานต่อแลกคอนแทกต์เป็นเพื่อนกันแต่ทุกอย่างกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหมือนคนรู้จักธรรมดาฉันเลยไม่ได้พูดอะไร
“มาๆ ชนแก้วก่อน”
“เค ชนนนน”
กริ้ง!
พวกเรานั่งดื่มกันจนชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าฉันลอบมองขึ้นไปยังชั้นสองชั้นสามก็ยังไม่เห็นวี่แววของพี่นักรบเลย..หรือวันนี้จะมาเสียเที่ยวกันนะ
เฮ้อ…
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”นิด้าสะกิด
“ก็..ยังไม่เห็นพี่นักรบเลย”
“ตัดสินใจแล้วใช่ไหม”
“อืม” ฉันทำหน้าเพลียแบบติดตลกให้เพื่อนเพราะกลัวว่าแผนมันจะพัง
“ได้ยินว่าพี่เขามาดึกๆ แกมาไม่เสียเที่ยวหรอกยังไงวันนี้ต้องมีโอกาสได้เจอเขาแน่นอนฉันไปสืบมาแล้ว”นิด้ากระซิบเสียงเบาทำให้ฉันเอียงใบหน้าเข้าไปใกล้เธอ
“ยังไงหรอ”
“ได้ยินว่าพี่เขาไม่ชอบควงผู้หญิงและไม่ชอบมีกิ๊กมีเด็ก” ตาของฉันเป็นประกายยิ่งกว่าเดิมอีกพ่อคนแสนดีของกาแฟ
“แต่พี่เขาชอบซื้อกิน”
“พรวด!”
“ยัยแฟ!”
“แค่กๆๆ ขอบใจแก” ฉันรับทิชชูจากเพื่อนมาเช็ดรอบปากทันทีเมื่อกี้สำลักเหล้าแรงไปหน่อย
ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เขาจะซื้อกินเขาดูไม่เหมือนและไม่น่าใช่นะฉันนึกท่าทางตอนเขามีอะไรไม่ออกผู้ชายแข็งทื่อแบบนั้นอะนะ
ไม่ใชแน่ๆ …
“ทำหน้าแบบนั้นคืออะไร..แกไม่เชื่อ”
“เออมันเชื่อยากนะแก”
“แกรู้จักเขาหรอถึงคิดว่าไม่น่าเชื่อ”นิด้าถามเสียงเขม็งส่วนจิงจิงก็ยื่นหน้าเข้ามาฟังคำตอบฉันอย่างสนใจ
“ไม่รู้จัก..ก็เห็นวันนั้นจากที่ไกลๆ”
“แล้วแกจะเถียงทำไม..อย่างที่บอกฉันให้คนไปสืบมาแล้วแกเลือกคนอื่นเถอะเขาไม่ดีอย่างที่คิดหรอก”จิงจิงขมวดคิ้วถึงจะแอบเห็นด้วยก็เถอะเพราะไม่อยากให้เพื่อนเล่นกับไฟ
“ฉันไม่ได้เลือกที่ดีหรือไม่ดี…เลือกที่ความเหมาะสมต่างหาก”เพราะคิดและคำนวณมาแล้ว
“อย่าเล่นกับไฟมันจะเผาตัวเอง”จิงจิงเอ่ยขึ้นมาทำลายบทสนทนาระหว่างฉันและนิด้า
“ไฟเย็นน่ะสิ..ฉันชอบไฟชอบความร้อนแรงแต่แบบเขาฉันไม่มีทางชอบ”
“จ้าจะคอยดู”จิงจิงยกยิ้ม
“แกล่ะนิด้าว่าไง”
“แล้วแต่แกแต่ฉันน่ะเตือนแล้ว”
“อาฮะ..มาชนแก้วกันเถอะยังไงซะแผนนี้ก็ดีที่สุดแล้วเพื่อกำจัดอัศวินฉันทุ่มสุดตัว”
กริ้ง!!
ฉันยกยิ้มอย่างมีความสุขอย่างน้อยทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทางแล้วเหลือแค่เป้าหมายที่มีไว้พุ่งชนเท่านั้น!!!
ชั้นสามห้องวีวีไอพีของเหล่าหุ้นส่วนผับมีเพียงไฟและนักรบนั่งดื่มกันอยู่สองคนส่วนคนอื่นๆ ก็ติดเมียกันหมดที่ไฟมันยอมออกมาก็เพราะต้องมาเฝ้าเมียเหมือนกัน
“ไอ้ไนต์มันจะมาไหม” ไฟละสายตาจากควีนที่นั่งอยู่ชั้นสองมาถามเพื่อน
“ไม่รู้มัน”นักรบตอบเรียบนิ่งแต่สายตากำลังจ้องมองบางสิ่งบางอย่างอยู่
“แล้วเรื่องน้องสาวมึงกับมัน” ไฟถามอย่างสงสัยเพราะช่วงนี้เหมือนว่าไซซีน้องสาวแท้ๆ ของนักรบกำลังจะตามจีบไนต์อยู่
“แล้วแต่ซี”
“นั่นน้องมึง..ไม่กลัวไอ้ไนต์ทำเสียใจ”
“เตือนไปแล้วจะฟัง? ให้น้ำตาเช็ดหัวเข่าเองเถอะ”
“ใจร้ายสัด!”
“ซีเอาแต่ใจตัวเองมากยิ่งขวางยิ่งดื้อปล่อยให้เจ็บเองจะได้เรียนรู้”
“แล้วถ้าไอ้ไนต์ทำซีเจ็บมึงจะจัดการไหม”
“ก็ต้องมีเลือดออกกันไปข้าง”
ไฟพยักหน้ารับก็พอเข้าใจได้ถึงนักรบจะดูเอื่อยเฉื่อยไม่สนใจอะไรแต่มันก็รักเพื่อนรักพี่รักน้องอีกอย่างไซซีก็น้องสาวแท้ๆ ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกก็ตาม
“แล้วมึงมองอะไร”
“มองคน”
“ใครวะ” ไฟมองลงไปชั้นล่างแต่ไม่รู้ว่าควรจะโฟกัสที่ตรงไหนเพราะคนแน่นมาก
นักรบยกยิ้มก่อนจะชี้ไปตรงโต๊ะกลางร้านที่มีผู้หญิงสามคนนั่งอยู่ไฟเพ่งสายตามองไปยังจุดที่เพื่อนชี้ซึ่งในโต๊ะนั้นก็มีผู้หญิงสวยๆ ถึงสามคนแต่มีอยู่คนหนึ่งเขาคิดว่าเพื่อนมองอยู่
“ใช้ได้” นักรบปรายตามองไฟทันทีก่อนจะคิดในใจว่าใช้ได้ที่ไหนต้องบอกว่าสวยมากสิ
“ทำไม..มึงไม่พอใจหรอ”
“สวย”
“ในสายตากูควีนสวยที่สุด” ไฟบอกก่อนจะเอนหลังและยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มเขาจะมองใครได้อีกก็เมียสวยที่สุดทำเอานักรบอดทำสีหน้าเบื่อหน่ายไม่ได้
1.30 น.
“ไหนพี่..นากรบบบน่ะ”
เสียงสาวสวยใบหน้าหยาดเยิ้มปรือตาถามเพื่อนสาวทั้งสองเธอนั่งรอแล้วรอเหล่าก็ไม่เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวหน้าของเขาพออยากเจอกลับไม่สามารถเจอได้อย่างใจหวังเธอเลยเซ็งยกแก้วเหล้าไม่มีพัก
“ไม่รู้ค่าา..มาววว”จิงจิงยิ้มหวานตอบตอนนี้เธอก็เมามากจนแทบทรงตัวไม่ไหวแต่โชคดีโทรหาที่บ้านให้มารอรับแล้วส่วนนิด้ารายนั้นก็ไม่รู้ไปไหนเธอก็ไม่ได้สนใจเหมือนกัน
“กลับบบกันนน..” สาวสวยเซ็กซี่แทบไม่เหลือสภาพรู้สึกว่าเหล้าที่นี่มันแรงกว่าปกติหรือเพราะเพื่อนอย่างกาแฟพายกบ่อยกันนะ
“ม่ายย…เพ่นากกกรบบบ”
“โอ๊ยยยอิแฟ..”
“ฮือ..เสียจายวะ” คนตัวเล็กคร่ำครวญอุตส่าห์แต่งตัวมาแบบจัดเต็มแต่คนที่รอกลับไม่ปรากฏตัวเลย
“เออ..กลับก่อนนน”
“อือ”
“มาครับผมช่วย”
คนขับรถบ้านจิงจิงเข้ามาช่วยพยุงร่างบางของกาแฟออกจากผับท่ามกลางสายตาแสนเสียดายของใครหลายคนที่พลาดโอกาสจะหิ้วสาวสวยกลับบ้าน
เมื่อออกมาถึงหน้าผับสายลมเย็นๆ กลับตีเข้าที่หน้าอย่างจังทำให้คนตัวเล็กพอมีสติขึ้นมาบางนัยน์ตากลมโตมองรอบๆ พลางประมวลผลในสมองไปด้วยว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและทำอะไร
“เบลอมากแก” กาแฟเอ่ยออกมาเบาๆ
“จริงเมาอ่าาา”จิงจิงกอดคอกาแฟก่อนจะเสริมอีกแรง
สองสาวสวยยืนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะเพราะสภาพดูไม่ได้ทั้งผมยุ่งนิดๆ และกลิ่นเหล้าหึ่งยืนทรงตัวก็แทบจะไม่อยู่กันแล้วโดยเฉพาะกาแฟที่ก้มลงถอดรองเท้าส้นสูงออก
“เฮ้ยๆ ทำรายยย”
“ถอด..เดินยากอ่า” คนตัวเล็กบ่นอุบอิบก่อนจะสลัดรองเท้าออกแต่ถึงอย่างนั้นก็ก้มลงเก็บขึ้นมาอยู่ดี
“ไม่ทิ้ง” จิงจิงเลิกคิ้วถาม
“มันแพ๊งงงง”ถึงจะเมาแต่ยังพอหลงเหลือสติสตังอยู่บ้างเธอเลยหอบรองเ้ทาราคาแพงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
ทั้งสองเดินไปยังลานจอดรถด้วยความยากลำบากเดี๋ยวก็เซซ้ายเดี๋ยวก็เซขวาจนคนขับรถวิ่งตามไปดึงไม่ทัน
“แกเดินเหมือนปู..ฮ่าๆ”
“เออโคตรเมา”
กาแฟหัวเราะเพื่อนจนท้องแข็งก่อนจะช่วยพยุงจิงจิงที่เดินเหมือนปูขึ้นไปบนรถแต่ตัวเองก็เดินเซไม่ต่างกันระหว่างที่ส่งเพื่อนขึ้นไปหางตาเหลือบเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยและเสื้อสีดำแบบนั้นลายแบบนั้นมันติดในความทรงจำของเธอมากกาแฟจึงรีบวิ่งตามไปทันที
“อ้าวอิแฟ…ไปหน่ายย”
“เดี๋ยวมาาาา” คนเมาตะโกนตอบก่อนจะมุ่งหน้าตามแผ่นหลักว้างนั้นไปตลอดทางค่อนข้างมีไฟสลัวเธอพยายามเพ่งสายตามองจนกระทั่งเห็นคนนั้นยืนอยู่ในความมืด
เอ๊ะ หรือจะเป็นผีนะ
“พี่นักรบ!”
เงียบ..
เธอตะโกนเรียกแต่อีกฝ่ายกลับนิ่งริมฝีปากบางเม้มแน่นทั้งหรี่ตามองเขาก็ยืนอยู่ที่เดิมแต่ว่าไม่ยอมหันหรือจะไม่ใช่พี่นักรบ
ไม่สิ..หรือจะไม่ใช่คน
ไวเท่าความคิดบรรยากาศรอบข้างพลันเย็นยะเยือกขึ้นมาเท้าเล็กค่อยๆ ถอยหลังเดินสายตาจ้องเขม็งที่แผ่นหลังนั้นไม่วางตามันคุ้นมากแต่อีกใจก็คิดว่าคนปกติที่ไหนจะมายืนตรงนี้
“พี่นักรบ”
เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้งแต่เท้ากลับขยับถอยหนีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าของคนเมาภาพตรงพร่าเบลอจนเธอต้องกะพริบตาถี่ๆ ภาพแผ่นหลังกว้างหลับหายไปทำให้เธอเบิกตากว้างกาแฟคิดว่าเธอคงเจอดีเข้าแล้ว
“เอ๊ะ..”
แต่พอลองกะพริบตาอีกครั้งก็ยังเห็นแผ่นหลังกว้างเหมือนเดิมด้วยความกลัวบวกความเมาทำให้เธอกำรองเท้าไว้แน่นและเขวี้ยงรองเท้าส้นสูงออกไปสุด
ตุบ!
“โอ๊ย…ใคร!”
ฉิบหายแล้ว!
ร่างบางชะงักดวงตาเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมสมองประมวลผลแบบด่วนจี๋ทำให้คนเมารีบหมุนตัวกลับและวิ่งหนีแบบสี่คูณร้อยยิ่งกว่าเจอผีอีกฉิบหายเธอเขวี้ยงรองเท้าส้นสูงใส่ใครก็ไม่รู้อยากจะบ้าตาย
กรี๊ดดดดดด
ปึก!
“แฮ่กๆ เกือบตาย” เธอวิ่งกลับมาที่รถก่อนจะปิดประตูและยกมือทาบอกด้วยความตกใจก่อนจะภาวนาว่าอย่าให้เขาเป็นอะไรเลย
“ออกรถเลยค่ะ” กาแฟบอกคนขับรถก่อนจะหันไปมองเพื่อนที่หลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไปส่งคุณกาแฟก่อนนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ..แฟนอนกับจิงจิงก็ได้”ด้วยความสงสารเพื่อนและไม่อยากรบกวนคนขับรถดึกๆ เลยเลือกจะไปนอนบ้านจิงจิงแทน
เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้คนเมาคิดไม่ตกแต่เมื่อนั่งในรถที่บรรยากาศเงียบทำให้เธอเผลอหลับไปตามเพื่อนสาวตื่นมาอีกทีก็ถึงที่บ้านของจิงจิงแล้ว
เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคิดแล้วกัน
บทที่ 8 ตามหาเป้าหมาย
เหนื่อย..
หลังจากคืนที่ไปผับเพื่อตามหาพี่นักรบฉันก็ไม่เจอเขาเลยตื่นมาก็กลับบ้านตัวเองส่วนนิด้ารายนั้นก็กลับไม่ยอมบอกกันสักนิดจนฉันต้องโทรไปวีนแต่วีนแบบเล่นนะไม่ได้จริงจังและได้รับคำตอบกลับมาว่า
เจอผู้ชายที่คุยกันเลยไปต่อ
ฉันเลยไม่ได้สาวความอะไรต่อแค่เป็นห่วงแหละแต่วันนั้นคนที่น่าเป็นห่วงน่าจะฉันมากกว่านิด้านะเมาเละมากเพราะเอาแต่เซ็งที่ไม่เจอพี่นักรบแต่ยังไงฉันก็ไม่ล้มเลิกแผนการแน่ๆ
“กาแฟดูนี่เร็ว” สาวสวยจิงจิงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“ใจเย็นๆ มีอะไร”
“แกดูแล้วแกจะไม่เย็นแน่นอน”จิงจิงยื่นมือถือมาตรงหน้าฉันที่มีรูปภาพของฉันกำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่โดยที่ข้อความในรูปคือ My Love เพียงเท่านั้นฉันก็รีบดันมือถือคืนเพื่อนอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ดดดดไอ้พี่วิน”
ฉันแทบอยากจะพุ่งตัวไปฟาดหน้าเขาสักทีกล้าดียังไงมาแอบถ่ายฉันแล้วยังโพสข้อความแบบนั้นอีก
“เอาไงอะ..พี่วินดูคลั่งรักแกมากเลยนะ”
“ฉันไม่ยอม!!!”
“ไม่ยอมแล้วจะทำยังไง”
“วันนี้แหละฉันจะต้องไปตามหาว่าที่แฟนให้ได้”
“พี่นักรบหรอ”
“อืม”
“แล้วแกรู้หรอ”
“ไม่รู้”
“เอ้ายัยนี่..ถามนิด้าดูสิเผื่อจะได้ข้อมูลดีๆ มาบ้าง”
ฉันพยักหน้ารับก่อนจะทักแชทหานิด้าเพราะไม่รู้ว่าเพื่อนติดเรียนอยู่ไหมเลยไม่ได้ถามวันนี้วันศุกร์ด้วย
“เป็นไง” จิงจิงยื่นหน้ามาใกล้และเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าฉันวางมือถือลงกับโต๊ะเรียน
“นิด้าบอกเดี๋ยวส่งให้..รอแป๊บ” ไม่นานก็มีเสียงข้อความแจ้งเตือนเข้ามา
ติ้ง!!
สนามแข่ง SG
“สนามแข่งรถงั้นหรอ”ฉันพึมพำพร้อมกับตัวเองก่อนจะยกยิ้มโชคดีจริงๆ ที่ถามนิด้ายังไงวันนี้พี่นักรบไม่รอดแน่
“แกจะไปหรอวันนี้ฉันไปด้วยไม่ได้นะติดธุระ”
“ใช่ ไม่เป็นไรแกฉันไปคนเดียวได้”
“อือ งั้นโชคดีนะ”
“อืมขอบใจมาก..ว่าแต่”
“หืมอะไร”ฉันมองเพื่อนที่เลิกคิ้วสงสัยก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ทำให้เพื่อนใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา
“แกคุยกับพี่นินจาอยู่หรอ”
“เอ่อ..”
“เอาเหอะ..มั่นใจค่อยบอกก็ได้”
“อืม ขอบใจแกมาก”
ฉันแอบสังเกตมาสักพักแล้วว่าเพื่อนเหมือนจะแอบคุยกับใครสักคนอยู่และไม่คิดว่าคนนั้นจะเป็นพี่นินจาที่หวงความโหดมานานได้ยินคนพูดกันว่าพี่เขามีคนที่แอบชอบเลยไม่ตกลงคบใครฉันก็หวังว่าเพื่อนฉันจะไม่น้ำตาตกหรอกนะ
“งั้นแยกย้ายกันเลยไหมเลิกเรียนแล้วแกจะได้ไปทำธุระ”
“อืม ไว้เจอกันนะจิงจิง”
“บ๊ายบาย”
ฉันกลับมาถึงบ้านก็สี่โมงเย็นแล้วก่อนจะดูแผนที่ไปสนามแข่งคร่าวๆ เพราะไม่คุ้นทางเลยต้องดูแผนที่ไว้ฉันไม่อยากเสี่ยงกับจีพีเอสไม่ว่าจะดีแค่ไหนก็อย่าไปเชื่อมาก
“รอกาแฟได้เลยพี่นักรบ!” เรียกความฮึกเหิมเสร็จฉันก็วิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีเพื่อความทะมัดทะแมงกางเกงยีนขาสั้นกับเสื้อครอปสีขาวถึงจะรีบแต่ก็ต้องส่องกระจกเพื่อดูความเรียบร้อยยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงและรักสวยรักงามมาก
“คุณกาแฟพอดีลุงจันแกทำความสะอาดรถแล้วเจอเสื้อของคุณกาแฟค่ะ”ป้าพลอยยื่นเสื้อแจ๊คเก็ตสีดำส่งมาให้พอคลี่ดูเท่านั้นแหละลายมังกรเด่นหราเลย
“ขอบคุณนะคะ”
“ค่ะ..ป้าไปทำความสะอาดต่อก่อนนะคะ”
ฉันพยักหน้ารับก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตของพี่นักรบติดมือมาด้วยก่อนจะเข้าไปนั่งประจำที่คนขับวันนี้ฉันเอารถหรูแนวสปอร์ตมาใช้
ระหว่างทางไปสนามแข่งไม่ค่อยมีรถเท่าไหร่แต่พอใกล้ถึงหน้าสนามกลับมีรถแข่งหลากหลายแบบเต็มไปหมดแต่รถธรรมดาก็มีนะที่หน้าทางเข้ามีป้ายขนาดใหญ่ติดไว้ว่า
สนามแข่ง SG….
เมื่อขับเข้ามาพนักงานรักษาความปลอดภัยก็ทำสัญญาณมือให้ฉันลดกระจกลง
“แสดงบัตรสมาชิกด้วยครับ” ฉันเบิกตากว้างทันทีเพราะไม่รู้ว่าต้องมีบัตรสมาชิกด้วย
“เอ่อ..คือ”
“มีไหมครับถ้าไม่มีเข้าไม่ได้!”พนักงานรักษาความปลอดภัยเอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับจ้องหน้าฉันเขม็ง
“คือหนูมาตามหาแฟนค่ะ” ฉันเอ่ยเสียงอ่อนก่อนจะกะพริบตาเพื่อเรียกน้ำตาปลอมๆ เพื่อความสมจริงใบหน้าเลยก้มต่ำหางตาเหลือบไปเห็นเสื้อแจ็คเก็ตสีดำลายมังกรที่ทิ้งไว้ในรถเมื่อคืนเลยเอื้อมมือไปดึงเสื้อมากอดไว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองพนักงานรักษาความปลอดภัยเสียงเท่านั้นน้ำตาที่พยายามสั่งสมมาก็ไหลราวสั่งได้
“ให้หนูเข้าไปตามแฟนเถอะนะคะ..ฮึก”ฉันร้องไห้เป็นเผาเต่าก่อนจะยกเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นมาซับน้ำตา
“เอ่อ..ครับๆ” พนักงานตอบตะกุกตะกักก่อนจะปล่อยให้ฉันเข้าไปถึงจะงงแต่ก็คงเพราะการแสดงคงตัวเองละมั้ง
“ฮึก..ขอบคุณนะคะ” ฉันยกยิ้มผ่านม่านน้ำตาก่อนเลื่อนกระจกขึ้นและขับเข้าไปภายในสนามแข่งที่มีอาณาเขตกว้างขวางมาก
นี่มันใหญ่มากจริงๆ นะไม่คิดว่าที่ไทยจะมีสนามแข่งที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อนดูในเพจก็ไม่ค่อยเท่าไหร่แต่พอมาเจอสถานที่จริงฉันอดตาลุกวาวไม่ได้ทั้งสนามที่ใช้แข่งและโซนวิลล่า โรงแรม และโซนของนักแข่งทุกอย่างจัดสรรปันส่วนเป็นอย่างดีและที่นี่ถูกเนรมิตราวกับอยู่ทะเลทราย
พอขับรถเข้าไปภายในสนามก็เลี้ยวเข้าไปจอดยังลานจอดขนาดใหญ่ทันทีโดยมีพนักงานคอยอำนวยความสะดวกตามเคย
ฉันลงจากรถพร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตที่สวมทับเสื้อครอปสีขาวสั้นเพียงปรากฏตัวไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีคนมองจนเหลียวหลังโดยเฉพาะเหล่าชายหนุ่มที่มาดูการแข่งขันกาแฟสวยและมีเสน่ห์มากกว่าสาวสวยที่แต่งตัวจัดเต็มซะอีก
วี้ดดดดวิ้วววว ~
เสียงผิวปากดังขึ้นมาเป็นระยะแต่สาวสวยเจ้าของเรือนร่างบอบบางผิวขาวจัดในชุดทะมัดทะแมงกลับไม่สนใจเพราะความสนใจของเธอตอนนี้คือบริเวณสนามแข่งต่างหาก
บรื้นนนน~
เพียงก้าวเท้าเข้ามาใกล้สนามแข่งเสียงเครื่องยนต์ก็ดังกระหึ่มเข้ามาในโซนประสาทจนฉันอดยกมือขึ้นมาปิดหูไม่ได้
แก้วหูจะแตกไหมเนี่ย….
ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อตามหาพี่นักรบเพราะวันนี้นิด้าบอกว่าเขาจะมาที่สนามแข่งแม้ตอนนี้จะยังไม่ค่ำมากแต่ผู้คนก็ค่อนข้างหนาแน่นมากเลยทีเดียว
“ขอโทษนะคะรู้จักคนนี้ไหม”
เดินไปเรื่อยๆ ก็เจอตึกหรูที่มีป้ายข้างหน้าว่า club house เมื่อมองไปชั้นล่างเห็นเหมือนมีช่างทำรถและพนักงานฉันเลยเปิดรูปพี่วินและเข้าไปถามเพราะได้ยินว่าเขามาแข่งบ่อยแสดงว่าต้องมีคนคุ้นบ้างแหละ
“ครับเอ่อ..”
ชายหนุ่มในชุดช่างฉีกยิ้มให้สาวสวยแต่เมื่อเหลือบตาลงมามองชุดเขาก็ขมวดคิ้วก่อนจะเลื่อนไปมองใบหน้าของเธออีกครั้ง
“มีอะไรรึเปล่าคะ..หรือคุ้นคนนี้ไหม”
“พี่นักรบหรอ”
“ใช่ค่ะ..รู้จักพี่นักรบใช่ไหมเขาอยู่ที่นี่ไหมคะ”
ฉันถามอย่างตื่นเต้นดวงตาเปล่งประกายอย่างมีความหวัง
“มาบ่อยแต่..วันนี้ไม่เห็นมานะ”
“อ้าว”
“ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไรค่ะไม่รบกวนแล้ว” ฉันเอ่ยขอบคุณก่อนจะปลีกตัวออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็วจนช่างคนนั้นรั้งไม่ทัน
คนตัวเล็กเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยจนมาถึงโซนสนามที่ใช้แข่งรถเธอจึงหยิบมือถือออกมากดเข้าแชทเพื่อถามนิด้าอีกครั้งพลางคิดขอโทษที่รบกวนเพื่อนบ่อยๆ แต่ยังไม่ทันจะได้พิมพ์ข้อความเสียงกรีดร้องดังลั่นสนามก็ทำเธอปวดจี๊ดขึ้นมาในหัว
กรี๊ดดดดดดด
หล่อมากกกกก
หล่อจริงๆ แกว่าคนไหนหล่อกว่ากัน
ไม่รู้หล่อหมดเลย
แกนั่นๆ อันดับ 2 มาแล้ว
บุญตามากกกก แกร๊เอ๊ย!อันดับ 1 มา
มึงงงงงงนั่นพี่เสือพี่เพทายยยย
เสียงกรี๊ดของสาวๆ ดังลั่นแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ทำให้เธอหันไปมองอย่างสนใจแต่เพราะคนเริ่มเยอะแล้วกลัวโดนเบียดเธอเลยตัดสินใจหันหลังเดินออกจากแถวขอบสนามแข่งแต่ว่าไม่ทันเมื่อแรงกระแทกจากด้านหลังพุ่งชนที่ไหล่อย่างแรง
ปึก!
“โอ๊ยยยย”
- ผู้เขียน
