ฟ่านรั่วเจี๋ยรู้สึกว่าร่างกายตนมีไอร้อนราวกับคนเป็นไข้ ความร้อนดังกล่าวทำให้นางอ่อนแรง รู้สึกราวกับวิญญาณเจียนหลุดออกจากร่าง เมื่อไปถึงตำหนักเย็น โดยที่นางมิอาจทราบได้ว่ามู่ชิงซานพานางมาได้อย่างไร แต่เขาได้ทำตามที่นางขอร้องด้วยการพาลงไปแช่ที่บ่อน้ำพุ
ยามนี้ความรู้สึกไม่ได้เหมือนตอนที่นางพยายามซ่อนมู่ชิงซานในบ่อน้ำพุเพื่อไม่ให้เกาเจียวหั่วพบ หากมันพิเศษกว่านั้น ชายหนุ่มอยู่ข้างฟ่านรั่ว-เจี๋ย เขากอดนางไว้หลวมๆ คอยบีบเนื้อตัวพอให้เลือดไหลเวียนได้สะดวก
“ข้าจะตายไม่ได้” นางบอกเขาพลางส่งสายตาอ้อนวอน ทั้งที่ไม่รู้ว่าบุรุษผู้นี้เข้าใจสิ่งที่นางกล่าวมากน้อยเพียงใด
ริมฝีปากบางๆ หยักสวยยกยิ้มก่อนกระซิบข้างหูนางว่า
“จมูก”
ฟ่านรั่วเจี๋ยมิอาจปกปิดมันจากสายตาเขา แต่เมื่ออยู่ในบ่อน้ำพุซึ่งมีทั้งแร่ธาตุจากหินกับสมุนไพรก็ทำให้ความอัปลักษณ์ของนางที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดค่อยๆ เลือนหาย หนอนกู่เคลื่อนตัว
