มู่ชิงซานย่นจมูกของตัวเองก่อนพุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความเร็ว ตอนนี้เขาไม่ได้ชอบคลานอย่างเช่นวันแรกที่ฟื้นขึ้นมา เพราะพอเริ่มออกวิ่ง สองขาก็ทำหน้าที่ได้ดี เขาพบว่าตนเองแข็งแรงและร่างกายปรับตัวได้อย่างเร็ว ภาพต่างๆ ไหลเวียนเข้ามาในหัว ถึงไม่แจ่มชัดว่าเขาเป็นใครกันแน่ ทว่ามันทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าตนไม่ได้เป็นชายปัญญาอ่อน เพียงแต่เขาจำบางสิ่งยังไม่ได้ ซึ่งอีกไม่นานทุกอย่างคงหวนกลับคืน
ยามนี้สิ่งที่เขารับรู้ได้คือภาพหญิงสาวผู้นั้น นางดูไม่ใช่คนดี อีกทั้งดูเจ้าเล่ห์ กระนั้นหากยอมช่วยเหลือเขาสุดกำลัง ที่สำคัญเขาชอบนางมาก ทั้งการหอม กอด กินปากนาง รวมถึงเล่นสนุกอย่างที่เขาไม่คาดคิดว่าจะกระทำเรื่องน่าอับอายเช่นนั้นต่อสตรีคนหนึ่ง
กระนั้นนางก็เป็นหญิงนิสัยประหลาด ทั้งที่ใบหน้าไม่ได้เหี่ยวย่น ผมยังสีดำขลับ หากบังคับให้มู่ชิงซานเรียกว่า ‘มารดา’ แต่เขาก็ชอบใจมิน้อย ถึงนางจะเป็นมารดาที่ไม่ได้เรื่องได้ราวสั
