“ยัยนี!!!”
เมื่อเห็นเพื่อนรักเดินเข้ามาพร้อมกับชายแปลกหน้า เจนสุดาจึงรีบวิ่งเข้าไปกอดด้วยความดีใจ
“ฉันหายใจไม่ออกแล้วยัยบ้า” ชญานีดีใจจนน้ำตาซึม เมื่อได้เจอหน้าเพื่อนรักอีกครั้งห
“ก็ฉันคิดถึงแกนี่นา หายไปตั้งสองเดือนแหนะ”
“ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน”
ต่างฝ่ายต่างก็ยิ้มให้กัน ก่อนที่เจนสุดาจะเหลือบตาไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลัง เจ้าหล่อนคุ้นหน้า พยายามนึกว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน
“สวัสดีครับคุณเจน”
“เอ่อ...คุณคือ”
“ผมคริสครับ”
“อ้อ ฉันจำได้แล้ว คุณคือผู้ชายที่ผับวันนั้นนั่นเอง รู้ตัวไหมว่าเป็นผู้ชายที่แย่มาก ลักพาตัวเพื่อนฉันไปตั้งนาน คิดบ้างไหมว่าเพื่อนเค้าจะเป็นห่วงแค่ไหน”
ตอนแรกคริสส่งรอยยิ้มแห่งมิตรภาพให้ แต่ทว่าเมื่อโดนด่าซึ่ง ๆ หน้ารีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน ปรายตาไปมองชญานีขอความช่วยเหลือ
“แก...ใจเย็น ๆ ก่อน ฉันไม่เป็นไรกลับมาครบสามสิบสองก็ดีแล้ว อย่าไปว่าคุณคริสเลย”
“ใช่สินะ
